Morgunblaðið - 19.01.1980, Page 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGÁRDAGUR 19. JANÚAR 1980
Læknir, bankastjóri og
hreppstjóri í Hveragerði
Guðrún Jónasdóttir og Tryggvi Pétursson bankastjóri
„Aldrei haft tíma til
að láta mér leiðast“
TRYGGVI Pétursson banka-
stjóri kom til Hveragerðis árið
1967 ásamt konu sinni, Guð-
rúnu Jónasdóttur og dætrum
þeirra. Þá var opnað útibú frá
Búnaðarbanka íslands á staðn-
um og Tryggvi tók við stjórn-
artaumunum, gamalreyndur
bankamaður og ekki óvanur að
vera við stýri þvf hann var á
sínum tíma skipverji á elzta
Þór, fyrsta varðskipi íslend-
inga. Tryggvi kom til Hvera-
gerðis frá aðalbankanum i
Reykjavík þar sem hann hafði
starfað frá 1934, deildarstjóri i
vixladeild seinni árin. Tryggvi
hefur borið nafnið bankastjóri
með fullri reisn. Hann hefur
sinnt óteljandi framkvæmda-
málum, virt frumkvæðið en
miðað við arðsemi. Hans vaka
hefur verið yfir bankanum og
viðskiptavinum hans og árang-
urinn af lagni hans og elju er
margþættur i uppbyggingu
landsins. Þegar Tryggvi hóf
bankastjórastorf i Hveragerði
var um að ræða 5 millj. kr. í
sparisjóði og 3 milljónir á
hlaupareikningi, en s.l. sumar
voru innstæður í bankanum
upp á 2500 milljónir króna og í
sumar fluttist bankinn úr
gamla húsinu f tveggja hæða
byggingu.
Tryggvi er þekktur fyrir
snör tilsvör, en hann er líka
jafnþekktur fyrir góð ráð.
Kunn er sagan af þvi þegar
hann ásamt konu sinni var eitt
sinn á skemmtiferðaiagi við
Miðjarðarhaf.
í þorpi nokkru voru tveir
heimamenn með sinn asnann
hvor og buðu þeir ferðamönnum
að ríða á um bæinn. Tryggvi
veitti því strax athygli að annar
asnaeigandinn kallaði dýrið
Soffíu Loren og hafði hann nóg
að flytja, en hinn hafði hægt um
sig og fékk lítil viðskipti. Þá
gaukaði Tryggvi því að þeim
hlédræga að hann skyldi með
snerpu kynna sinn asna undir
nafninu Birgitta Bardot, og viti
menn, nafn hinnar frönsku
gyðju brást ekki og jafnaðist nú
leikurinn.
Ég hafði heyrt að Tryggvi
hefði á sínum tíma mótað af-
urðalánadeildina í Búnaðar-
bankanum og spurði hann um
aðdragandann.
„Það bar að með mjög skjótum
hætti,“ svaraði hann. „Hilmar
bankastjóri bað mig að finna sig
inn á skrifstofu til sín í bankan-
um og þar var þá fyrir Pétur
Ottesen og ólgaði af bræði.
Hilmar spurði að bragði hvort ég
gæti sett upp afurðalánadeild og
Pétur skaut inn í „Já, strax í
dag, elsku Tryggvi minn“. Pétur
var víst að koma beint úr
Landsbankanum þar sem hann
hafði fengið neitun og þótt það
ætti að draga þá neitun til baka
síðar gaf Pétur sig ekki og skipti
við Búnaðarbankann, því deildin
komst á legg.“
„Bankinn í Hveragerði," sagði
Tryggvi, „hefur aldrei þurft að
vera upp á aðra kominn, heldur
alltaf verið sjálfum sér nógur.
Staðsetning bankans olli nokkr-
um vanda í fyrstu, því neitað var
um aðstöðu á Selfossi og bændur
kvörtuðu yfir því að bankinn
væri út úr. En til þess að mæta
þessu, því eins og segir á skal að
ósi stemma, þá fengum við leyfi
Seðlabankans til þess að opna
útibú á Flúðum og síðar meir á
Laugarvatni þar sem nú er
bankahús í samvinnu við hrepp-
inn. Á s.l. ári opnuðum við loks
afgreiðslu á Selfossi, en úr þeirri
ófullkomnu aðstöðu verður bætt
á næsta ári.“
Ég spurði Tryggva hvað hon-
um þætti skemmtilegast fyrir
sig þegar hann liti til baka?
„Fyrir utan framkvæmdir
bænda, þá þykir mér ákaflega
vænt um að hafa getað stutt
vatnsöflunarframkvæmdir. Nú
hafa allar niðursveitir Árnes-
sýslu úrvals drykkjarvatn, en
áður voru það margir sem höfðu
ekki drekkandi vatn. Þá er
skemmtilegt að hafa fengið
tækifæri tii þess að styðja ýmis
framfaramál, uppbyggingu
læknamiðstöðvarinnar í Laugar-
ási, félagoheimili, íþróttahús,
sundlaugarbyggingar og geysi-
legar framkvæmdir bæði bygg-
ingarlega og ræktunarlega á
þessum áratug, en þannig mætti
halda áfram. Samvinna við hér-
aðsbúa hefur að minni hyggju
verið snuðrulaus, enda er ég
frændmargur hér í sýslu.
Þegar ég fer héðan þá er það í
þeirri fullvissu að sú rótgróna
menning sem hér hefur ríkt frá
upphafi megi halda áfram að
vaxa og blómgast."
Tryggvi hefur að auki gegnt
ýmsum félagslegum störfum.
Hann var formaður skólanefnd-
ar fyrstu ár sín í Hveragerði og
var m.a. forgöngumaður um að
skipta barna- og gagnfræðaskól-
anum. Hann var í byggingar-
nefnd íþróttahússins þar til búið
var að ákveða teikningu og stað,
en gekk að sjálfsögðu úr nefnd-
inni þegar kom að því að útvega
fjármagnið. Þá þótti honum hag-
stæðara að vera utan nefndar til
þess að rugla ekki saman mál-
um. Um árabil var Tryggvi
einnig safnaðarfulltrúi eða þar
til hann fékk hjartaáfall og
læknir hans tók af honum öll
aukastörfin.
„Ég hef verið það önnum
kafinn," sagði Tryggvi, „að ég
hef aldrei haft tíma til þess að
láta mér leiðast. Hér er elskulegt
fólk og umgengnisgott. J gegn
um starf mitt hef ég haft mest
kynni af garðyrkjubændum, iðn-
aðarmönnum og ráðamönnum
elliheimilisins Ass og Náttúru-
lækningafélags Islands og ég tel
að þessar stofnanir ásamt Garð-
yrkjuskóla ríkisins, vera höfuð-
prýði Hveragerðis og hvera-
svæðið hér þá perlu sem ég tel að
ætti að vera í alþjóðareign og í
umsjá ríkisins."
ÞAÐ MÁ, með sanni segja að
Magnús Ágústsson læknir hafi
i 50 ár, hálfa öld, verið á vakt
hvern dag í tuttugu og fjórar
klukkustundir. í 30 ár hefur
hann verið eini læknirinn með
þrjá. hreppa i Árnessýslu, en
áður hafði hann verið 19 ár
með níu hreppa á Kleppjárns-
reykjum í Borgarfirði. I milli-
tíðinni staldraði hann við i
Reykjavík, en á þessum langa
ferli í héruðum hefur hann
ávallt verið einn.
Einn er þó ekki hægt að segja
með sanni, því kona hans Magn-
ea Jóhannesdóttir leikari hefur
verið hans aðstoðarlæknir og
apótekari.
Þau hjón komu til Hveragerð-
is 14. janúar 1950 í 16 stiga
frosti. Þau voru búin að festa
sér hús fyrir fjölskylduna, en
börnin voru þrjú og þótti gott
að koma í nægan hita þennan
kalda janúardag. Það tók eng-
inn á móti þeim, en þau nutu
hlýjunnar í húsinu.
„Eftir 19 ár á Kleppjárns-
reykjum," sagði Magnús, „milli-
lenti ég í Reykjavík, en mig
langaði alltaf í hérað aftur og
ekki sízt austur fyrir Fjall, því
ég er ættaður úr Árnessýslu.
Þegar mér bauðst síðan svæðið
hér þá tók ég því og nú viljum
við ekki annars staðar vera þótt
konu minni hafi leiðst í fyrstu.
Þegar ég var nýkominn
hingað var ég beðinn um að
gegna Selfossi að miklu leyti,
svo að þetta var erfítt fyrstu tvo
veturna, því það var svo snjó-
þungt. Það eina sem dugði milli
Hveragerðis og Selfoss, og
reyndar austur allan Flóa, voru
vörubílar. Þá kom það sér vel að
konan mín var orðin vön að
vinna með mér og hún var
eiginlega minn apótekari og
aðstoðarlæknir. „Mér er alveg
sama þótt ég tali við þig,“ sagði
fólk gjarnan við hana ef ég var
að sinna vitjunum.
Annars eru það þrír hreppar
sem hafa verið mitt umdæmi,
Hveragerðishreppur, Ölfus-
hreppur og Selfosshreppur vest-
an Ólfusár. Þetta var þó allt
annað við að eiga heldur en í
Borgarfirðinum á fyrstu árun-
um þar þegar allt varð að fara á
hestum. Nú eru tveir fastir
læknar hér í Hveragerði, svo að
þetta hefur breytzt eins og
margt annað."
Eg spurði Magnús um sjúk-
dómana sem hann hefði glímt
við og hvort um breytingar á
sjúkdómum hefði verið að
ræða?
„Ég get ekki sagt að breyt-
ingar hafi orðið á sjúkdómum,
miklu fremur að framfarirnar í
lyfjum hafi verið mjög miklar
síðan þessi dásamlegu fúkkalyf
komu til sögunnar.
Tómstundir? Ég hef haft
mjög mikið yndi af tónlist, bæði