Morgunblaðið - 19.01.1980, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. JANÚAR 1980
\A0%GÚhi
k’Arr/NU

GRANI GÖSLARI
Ég ákvaö að hjálpa ræstingakonunni!
Tjáningarþörf mín er með
ólikindum!
Að hætta að
vinna 71 árs
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Langlitur suðurs og fyrsta sögn
hans leiddu til ágætrar lokasagn-
ar, sem þó var alls ekki sama
hvernig var meðhöndluð. Sam-
kvæmt líkindareikningnum var
nefnilega mun líklegara að tígull-
inn skiptist í 4—2 en að laufin
skiptust 3—3 þó svo, að það atriði
hefði ekki endilega þurft að ráða
úrslitum.
Suður gaf, allir utan hættu.
Norður
S. ÁKD
H. KG
T. ÁK762
L. K54
Vestur Austur
S. G102 S. -
H. 1083 H. ÁD976542
T. DG T. 10982
L. D10872 L. G
Suður
S. 9876543
H. -
T. 54
L. Á962
Reyndar hafði austur hugsað
sér að segja með sín átta spil í
hjartanu en áður hafði suður
opnað á þrem spöðum og norður
hækkað í sex spaða svo að austur
sagði bara pass þegar loks kom að
honum.
Útspil tíguldrottning og nú ætt-
ir þú að reyna þig, lesandi góður.
Sagnhafi tók útspilið með
kóngnum og síðan spaðaás. hefðu
trompin skipst 2—1 þá hefði verið
vandalaust að trompa fjórða
laufspilð í blindum og fá með því
tólfta saginn. En þrátt fyrir
trompskiptinguna var ekki öll nótt
úti og suður reyndi tígulinn. Ef
hann skiptist 3—3 mátti parkera
tveim laufspilum í fríspilaða tígla
og aftur yrðu slagirnir tólf. En
þetta tókst ekki, vestur fékk tvo
slagi á lauf, einn niður.
Samkvæmt því, sem sagt var ú
upphafi var best að reyna tíglana
strax. En hvernig? Jú, gefa
tíguldrottninguna. Sama væri
hvað vestur reyndi, sagnhafi tæki
trompin þrisvar, síðan tígulás og
kóng og léti lauf af hendi, tromp-
aði fjórða tígulinn heima og lauf-
kóngurinn yrði innkoma á blindan
til að taka tólfta slaginn á síðasta
tígul blinds.
Að vísu leynist fleira í þessu
spili en ég tíunda það ekki frekar,
læt heldur áhugasama lesendur
um það.
COSPER
PIB
IMRACIN
COSPER
8214
„Mig langar til að vekja athygli
á grein, sem Birgir ísl. Gunnars-
son skrifaði í Morgunblaðið 10.
jan. sl.: „Vinstri menn sjá ekki
skóginn fyrir trjám." Þar var rætt
um aldurshámark starfsmanna
borgarinnar og talað um há-
marksaldur 71 árs. Egill Skúli
Ingibergsson upplýsir að borgin sé
í vandræðum vegna þess, að það
væru komin upp býsna mörg
tilfelli í sambandi við starfsaldur
starfsmanna og búið væri að
undirbúa að skörð þeirra, sem
ættu að hætta vegna aldurs, yrðu
fyllt og væru því nokkrar stöður
tvímannaðar.
Margt fleira kemur fram í
greininni sem vert er að íhuga. En
það sem kom mér til að taka
penna í hönd voru ummæli borg-
arstjóra. Sú spurning vaknaði
hvað þá á að manna þessar stöður
þar sem menn voru fyrir og gátu
sinnt þeim? Hverjum lá á að skipa
í þessar stöður ?
Ætlar þessi meirihluti, sem nú
ríkir, að hafa það að markmiði að
vísa fólki úr starfi, þó það nái
einhverju aldurshámarki, en hef-
ur bæði getu, heilsu og starfslöng-
un og er jafnvel búið að vinna sín
störf í áratugi?
Ég held að þeir ættu heldur að
hafa forgöngu um að nýta þessa
krafta sem lengst, en ekki henda
þeim út í kuldann. Ég veit um
nokkur einkafyrirtæki, sem hafa
haft sama fólkið í vinnu í tugi ára
og forstjórar þeirra hafa séð sóma
sinn í að veita þessu fólki vinnu
eftir starfsgetu þess, þó það hafi
verið komið á eftirlaunaaldur.
Hafi þeir þökk fyrir þá viðleitni.
Þá segir Birgir, að það versta
sem gömlu fólki sé gert sé að
svipta það vinnu sinni, það er
alveg rétt. Ég veit mörg dæmi
þess, þessu fólki finnst það vera til
einskis nýtt og það sé bara fyrir
þegar það fær ekki að vera á
vinnumarkaðinum lengur, þótt
það hafi bæði heilsu og getu til
þess.
Guðrún Helgadóttir lýsir því að
sér væri lífsins ómögulegt að
skilja hvernig borgarstjórinn ætti
að fara að því að vinsa úr þá
starfsmenn sem ættu að halda
áfram störfum. Þá er því til að
svara að á öllum vinnustöðum eru
trúnaðarlæknar, sem geta metið
hvort viðkomandi starfsmaður
geti unnið fullt starf, hlutastarf
eða sé óvinnufær.
Það er miklu skemmtilegra að vera hér!
Maigret og vínkaupmaðurinn
23
ferðast mikið milli Parísar og
Roen. Marie France er seinni
kona hans og fimmtán árum
yngri en hann.
— Er hann afbrýðissamur?
— Það hcld ég. En hún er
honum langtum snjallari. Þau
eiga hús í Maisons-Lafitte og
þar er mjög gestkvæmt um
hverja helgi.
— Ilafið þér verið i boði þar?
— Einu sinni. Því að sjálf
höfum við oft boð inni um
helgar i húsinu okkar í Sully
sur Loire. Á sumrin förum við
til Cannes og þar eigum við
tvær efstu hæðir i nýju húsi rétt
við ströndina.
— Pierre Merlot, las hann.
— Hann fæst við viðskipti.
Lucille kona hans er lítil og
Ijóshærð með uppbrett nef.
Meira að segja núna þegar hún
er komin á fimmtugsaldur
hegðar hún sér iðulega eins og
táningur. Það hefur sjálfsagt
verið sniðugt i augum Oscars.
— Vissi maður hennar um
þetta?
— örugglega ekki. Hann er
sjúkur briddsspilari og þegar
við höfðum veizlur voru alltaf
nokkrir sem sátu niðursokknir
í spil.
— Og maðurinn yðar? Spilar
hann?
— Ekki þess konar spil.
Það vottaði fyrir brosi á
vörum hennar.
— Jean Luc Caucasson.
— Hann gefur út lista-
verkabækur. Hann giftist ungri
hvatvísri stúlku sem er fyrir-
sæta og mjög kostuleg mann-
eskja.
— Poupard lögmaður.
Hann var einn þekktasti lög-
maður landsins og iðulega
mátti lesa um hann í blöðunum.
Kona hans var bandarfsk og
hafði verið sterkrik þegar hún
giftist honum.
— Veit hann ekkert?
— Hann er oft með mál úti á
landi. Þau eiga yndislega ibúð i
Ile Saint Louis.
— Xavier Thorel. Er það
ráðherrann?
— Já, hann er viðkunnan-
legur maður og góður vinur.
— Þér segið það eins og
hann sé sérstakur vinur yðar?
— Mér fellur afar vel við
hann. Rita kona hans er aftur á
móti þjökuð af karlmannaþörf
sýknt og heilagt.
— Veit hann það?
— Hann sættir sig við það.
Eða réttara sagt: hann geldur
henni í sömu mynt.
Fleiri nöfn, arkitekt, Jæknir,
bankastjóri, tízkufrömuður.
— Það er ekki vafi á þvf að
listinn gæti verið enn lengri því
vð við þekkjum fjölda manns,
en ég hef aðeins skrifað nöfnin
á þeim sem ég er svona nokk-
urn veginn viss um.
Allt í einu spurði hún —
Hafið þér talað við föður hans?
- Já.
— Hvað sagði hann?
— Ég fékk á tilfinninguna,
að sambandið milli hans og
sonar hans heíði verið heldur
þurrlegt.
Eftir Georges Slmenon
Jóhanna Krist|ónsdóttir
sneri á íslensku
— Já, en þó byrjaði það ekki
að kólna fyrr en Oscar komst í
álnir. Hann vildi endilega að
faðir hans hætti við krána og
bauðst til að kaupa Ijómandi
ibúð handa honum, skammt frá
þeim stað sem hann bjó á yngri
árum. Þeir misskildu einhvern
veginn hvor annan. Gamii Des-
ier hélt að Oscar væri að reyna
að losa sig við hann.
— Og hvað með föður yðar?
— Hann rekur enn bókabúð-
ina. Mamma býr uppi og hún
fer varla út fyrir hússins dyr,
hún er orðin svo léleg í fótunum
og svo er hún veil fyrir hjarta.
Stúlkan barði að dyrum og
sté inn.
— Maðurinn frá kirkjugörð-
unum er kominn.
— Segið honum ég komi að
vörmu spori.
Hún sneri sér að iögreglu-
mönnunum tveimur og sagði
afsakandi:
— Ég verð að biðja ykkur að
hafa mig afsakaða. Það verður
víst i ýmsu að snúast næstu
daga. En ef eitthvað kemur upp