Morgunblaðið - 15.01.1993, Blaðsíða 29

MÖRGUNBLAÐIÐ "FÖSTUDAGUR "l5. ’JÁNUAR' 1993
Minning
Ari Björnsson
Afi minn, Ari Björnsson, lést 2.
janúar 1993. Þetta er bréf til hans.
Elsku afi minn.
Ég vill þakka þér fyrir öll góðu
bréfín sem ég hef fengið frá þér síð-
asta 2‘/2 árið sem ég hef verið í
París. Þær eru ófáar stundirnar sem
ég hef setið og yljað mér við lestur
þeirra og gleymt mér í hugsunum
um samverustundir okkar á liðnum
árum.
Fyrstu minningar mínar eru
hversu gott mér þótti að kúra í „hol-
unni minni“ á milli þín og ömmu,
og sofna út frá bókinni um Heiðu
og afa, sem þú varst vanur að lesa
fyrir mig og aldrei leiddist mér sag-
an hversu oft sem þú last hana.
Þú gast aldrei setið auðum hönd-
um, annaðhvort varst þú með pijón-
ana þína eða að sauma út, enda
ófáir sokkarnir sem þú hefur gefið
okkur barnabörnunum um dagana.
Ég man vel þegar ég fékk að fara
með þér í vörubílnum, þá hafðir þú
pijónana þína með og pijónaðir þeg-
ar þú beiðst eftir sandhlassi á bílinn
og alltaf áttir þú brenndan bijóstsyk-
ur í bílnum handa mér.
Ég er svo þakklát fyrir stokkinn
sem þú smíðaðir og gafst mér. Na-
omi Goldschmidt minntist í hvert
skipti sem ég hitti hana meðan ég
var í París hversu fallegur stokkur-
inn væri sem þú smíðaðir og gafst
henni. Nú síðast í jólakorti, sem ég
fékk frá þeim hjónum, bað hún mig
fyrir kæra kveðju til þín.
Þær voru ófáar ferðirnar okkar
inn í garð þar sem þú sáðir kartöfl-
um og gróðursettir plöntur, það líður
ekki á löngu þangað til þar verður
gróðursæll skógur. Mínar bestu
minningar eru frá því þegar við fór-
um í steinaleiðangra og gengum
meðfram sjónum í leit að fallegum
fjörusteinum sem við síðan fórum
með heim og röðuðum þeim falleg-
ustu í steinaskápinn okkar, sem þú
hefur varðveitt, alveg þangað til nú
í haust að þú færðir mér skápinn
hingað til Reykjavíkur.
Elsku afi, þú bjóst til besta kakó
og bakaðir besta brauðið sem ég hef
smakkað, „afabrauðið“ eins og við
krakkarnir kölluðum það. Ég man
sérstaklega eftir því að þú komst
einu sinni upp í fjall og færðir okkur
Bjössa kakó og brauð þegar við vor-
um á skíðum.
„Þú skalt ekki hryggjast þegar
þú skilur við ástvin þinn því að það
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hans.“
Elsku afi, ég mun ávallt minnast
þín.
Ama.
Hinn 2. janúar sl. lést í Borgar-
spítalanum afi minn Ari Björnsson.
Afi hafði verið heilsuhraustur alla
ævi, en rétt fyrir jól veiktist hann
skyndilega og andaðist eftir skamma
legu. Afi var fæddur að Stóra-Sand-
felli í Skriðdal hinn 19. maí 1917,
sonur hjónanna Guðrúnar Einars-
dóttur og Bjarnar Antoníussonar.
Árið 1944 kvæntist hann ömmu
minni Bjarghildi Sigurðardóttur frá
Jaðri í Vallaneshreppi. Þau voru með
fyrstu íbúum á Égilsstöðum og
bjuggu þar alla sína hjúskapartíð.
Þau eignuðust sjö börn, Erlu, Gerði,
Sigurð, Björn, Bergljótu, Ingu og
Guðnýju.
Afí kallaði mig ávallt nafna þar
sem ég hét í höfuðið á honum. Síð-
ustu árin dvaldi hann oft hér í
Reykjavík og við í fjölskyldunni viss-
um alltaf, þegar afi kom i heimsókn,
því að þá hljómaði dyrabjallan hæg-
ar og rólegar en venjulega. Brást
það ekki að þá var afí kominn í
heimsókn og tók fljótlega upp pijón-
ana sína. Afi pijónaði mjög mikið
og tók alltaf með sér pijónana hvert
sem hann fór. Hann var mjög vana-
fastur og vildi hafa allt í röð og reglu.
Afí átti mörg áhugamál, m.a.
stundaði hann tijárækt og einnig
batt hann inn bækur.
Ég á margar góðar minningar um
afa minn, t.d. þegar ég var með
honum í heyskap sumarið 1991 aust-
ur á Héraði. Hann var alltaf góður
og vingjarnlegur við mig og ég mun
sakna hans sárt. Hann mun lifa í
hjörtum okkar og hugskoti minning-
anna. Guð blessi minningu afa míns.
Ari Karlsson.
Ari Björnsson, Selási 6 í Egils-
staðabæ, lést í Borgarspítalanum 2.
janúar sl. eftir stutta sjúkdómslegu.
Hann var einn af fyrstu landnemum
í Egilsstaðabæ og reisti hús sitt að
Selási 6 sumarið 1946.
Eflaust hef ég einhvern tíma á
bernskuárunum séð Ara bregða fyr-
ir því að fjölskylda mín, sem bjó á
Eskifirði, fór á hveiju sumri upp á
Hérað til að njóta skóganna og nátt-
úrufegurðarinnar í sólríkum sveitum
Fljótsdalshéraðs, en fyrst man ég
greinilega eftir honum í ágústmán-
uði sumarið 1941, þegar við unnum
báðir hjá vegagerðinni. Flokkur Sig-
urðar Sigbjörnssonar var þennan
dag að flytja tjöld og búnað frá
Skjöldólfsstöðum í Heiðarendann.
Stjórarnir og verkamenn fóru á bíl,
en við kúskarnir fórum með hesta
og kerrur hlaðnar rekum og hökum,
þeirra tíma vinnuvélum. Hestarnir
voru farnir að þreytast og siluðust
hægt upp hálsinn og þegar við loks
náðum tjöldum vegagerðarinnar
stóð Ari flokksstjóri vð veginn og
bauð okkur inn til ráðskonunnar,
sem bar fram kaffí og meðlæti. Við-
mót flokksstjórans við okkur viðvan-
ingana var gott og þegar við héldum
áfram ferðinni fannst okkur sem við
hefðum eignast nýjan vin, sem kom
og á daginn seinna á lífsleiðinni,
þegar við áttum eftir að starfa sam-
an.
Ari fæddist á Stóra-Sandfelli í
Skriðdal, þriðja barn hjónanna Guð-
rúnar Einarsdóttur og Björns Anton-
íussonar bónda þar, en alls urðu
börn þeirra sex að tölu. Fjölskyldan
fluttist að Mýnesi í Eiðaþinghá árið
1921. Bjöm lést árið 1930, þegar
Ari var þrettán ára, en Einari, elsta
bróður Ára, tókst með hjálp góðra
manna að halda jörðinni eftir fráfall
föðurins og ólust börnin þar upp og
voru við þann bæ kennd. Tvö hálf-
systkini átti Ari frá fyrra hjóna-
bandi Björns og var annað þeirra
Leifur, sem lengi bjó á Eskifírði og
var þar m.a. í sveitarstjórn á fimmta
áratugnum.
Á unglingsárunum var Ari í vega-
vinnu á sumrin, en þegar fundum
okkar bar saman sumarið 1941 hafði
hann lokið búfræðinámi á Hvann-
eyri og var orðinn flokksstjóri hjá
Einari Jónssyni vegaverkstjóra. Ari
vann síðast hjá vegagerðinni sumar-
ið 1942, en um haustið brá hann sér
til Reykjavíkur, ók leigubíl um vetur-
inn og réðst næsta sumar til Kaupfé-
lags Héraðsbúa á Reyðarfirði sem
bifreiðastjóri.
Nú voru hjólin farin að snúast á
Egilsstöðum. Skipulag fyrir kaup-
túnið hafði verið samþykkt, bygging
sjúkraskýlisins hafin um sumarið,
kaupfélagshússins árið eftir og í
framhaldi af því nokkur íbúðarhús
við Selás og Laufás. Fáir iðnaðar-
menn bjuggu á Héraði á þessum
tíma, en laghentir menn hlupu í
skarðið til að koma verkum áfram.
Var Ari einn í þeim hópi og vann
við múrverk til ársins 1950, þegar
hann fór að versla, fyrst sem kaup-
maður og síðan sem verslunarstjóri
hjá verslunarfélaginu.
Árið 1944 kvæntist Ari Bjarghildi
Sigurðardóttur frá Vallanesi. For-
eldrar hennar voru hjónin Björn
Jónsdóttir frá Vaði í Skriðdal og
séra Sigurður Þórðarson frá Skeiði
í Arnarfirði. Hann þjónaði Vallanes-
prestakalli frá 1924 til ársins 1935,
er hann lést, þá enn ungur að árum.
Ari og Bjarghildur fluttust að Selási
tveim árum eftir brúðkaupið og hafa
búið þar allan sinn búskap. Börn
þeirra eru sjö talsins, allt dugnaðar-
og sómafólk, eins og foreldrarnir.
Þau eru: Erla, endurskoðandi hjá
Pósti og síma; Gerður, starfsmaður
á Skattstofu Austurlands; Sigurður,
skipstjóri; Björn, stýrimaður, Berg-
ljót, kennari; Ingibjörg, starfsmaður
í utanríkisráðuneytinu; Guðný, yfírt-
ölvari hjá Póstgíróstofunni.
Barnabörn Ara og Bjarghildar eru
tuttugu og eitt talsins og barna-
barnabörnin þijú. Þar var því nóg
að gera hjá Ara í afahlutverkinu,
seinni hluta ævinnar, en hann var
mjög barngóður og hafði mikla
ánægju af samvistum við yngstu
kynslóðina.
Margs er að minnast frá þeim
árum sem við Ari vorum nábýlingar
á Egilsstöðum. Gott var ætíð að
koma á heimili þeirra hjóna og ræða
við þau um dægurmálin, sem voru
margbreytileg í vaxandi byggð. Ari
sagði skemmtilega frá því sem á
daga hans dreif og hafði næma
kímnigáfu. Hann var vinsæll meðal
nágranna sinna, enda tillitssamur
og hjálpfús með afbrigðum. Hann
gleymdi ekki aldraða fólkinu og er
mér sérstaklega minnisstætt að
hann leit oft inn til að tala við aldr-
aða tengdamóður mína.
Á yngri árum fékkst Ari talsvert
við félagsmál og þegar Einar Sig-
urðsson var í framboði fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn mæddu mjög á Ara
fundahöld og annað, sem flokks-
starfi fylgir. Ég var þá erindreki
flokksins og bjó í Neskaupstað, en
á stöðugu ferðalagi og oftast með
viðkomu á Egilsstöðum og þá fyrst
og fremst á Selási 6.
Í einni slíkri ferð tók Ari mig á
eintal og sagði frá því að bændur á
Héraði hefðu oft reynt að fá útibú
frá Búnaðarbankanum staðsett á
Egilsstöðum, en ekki tekist. Væri
nú ekki ráð að ganga í það að stofna
sparisjóð á Egilsstöðum? í framhaldi
af þessu var sparisjóðsmálið rætt á
mörgum smáfundum heima hjá Ara
og hjá Sveini á Egilsstöðum og
haustið 1958 var Sparisjóður Fijóts-
dalshéraðs formlega stofnaður. Nú
brá svo við að yfirmenn, jafnt sem
undirsátar, fengu mikinn áhuga á
stofnun bankaútibúsins og var úti-
búið stofnsett á Egilsstöðum árið
1960, árið sem síldveiðamar á Aust-
fjarðamiðum komust á skrið. Pen-
ingastofnanirnar tvær urðu mjög
mikilvægar fyrir Héraðið, ekki síst
fyrir þéttbýlið, sem er í dag nær tí-
falt fjölmennara en það var þegar
sparisjóðsmálið var rætt fyrst.
Gott var að starfa með Ára í póli-
tíkinni. Hann vann að málefnum,
vildi byggja upp eins og sannir um-
bótamenn gera, og sumt af því tókst
eins og bankamálið sýnir ljóslega.
Þótt Ari væri góður og kappsfullur
starfsmaður vildi hann stundum
breyta til. Hann hætti í versluninni
þegar síldarævintýrið var í algleym-
ingi á Austfjörðum og tók þátt í
því, þar til síldin hvarf, en gerðist
þá vörubílstjóri í nokkur ár. Síðasta
verkefni hans í þjónustu annarra var
húsvarsla í Menntaskólanum á Eg-
ilsstöðum, sem hann sá um fram til
sjötugs. Þessu starfi fylgdi lang*
sumarleyfi, sem hann nýtti til að róa
til fiskjar á trillum, sem hann keypti,
endurbætti og seldi aftur, þá síðustu
þegar hann hætti við húsvörsluna.
Bjarghildur hóf störf á skattstofunni
um líkt leyti og Ari fór í síldina.
Hún tók fljótt við vandasömum
störfum, sem hún starfar ennþá við.
Tengslin við Ara og Bjarghildi héld-
ust því lengi eftir að við Ari hættum
að fást við landsmálaverkefnin og
voru öll á einn veg eins og upphaf-
ið. Það er bjart yfír minningu Ara
Björnssonar.
Við Ragnheiður sendum Bjarg-
hildi og öðrum aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur.
Páll Halldórsson.
Guðni S. Guðmunds-
son - Minning
Fæddur 4. ágúst 1919
Dáinn 8. janúar 1993
í dag verður kvaddur frá Bú-
staðakirkju tengdafaðir minn,
Guðni S. Guðmundsson, sem lést
8. janúar sl.
Guðni var fæddur 4. ágúst 1919
á Krossanesi við Reyðarfjörð. Hann
var kvæntur Sigrúnu Oddgeirsdótt-
ur frá Múlastöðum í Flókadal í
Borgarfirði. Synir þeirra eru þrír:
Ingvar Auðunn, f. 1947, kvæntur
Þórunni Guðmundsdóttur og eiga
þau þijú börn og eitt bamabam;
Gunnar, f. 1952, kvæntur Sigríði
Davíðsdóttur (undirritaðri) og eiga
þau þijú böm; Haukur Geir, f. 1958,
sambýliskona hans er Anna Sigríð-
ur Guðmundsdóttir og eiga þau eitt
bam.
Guðni og Sigrún bjuggu í Skipa-
sundi 11, Rvk, allan sinn búskap
utan síðastliðið ár, sem þau hafa
búið í Hæðargarði 35.
Alltaf hefur verið gott að koma
til þeirra hjóna og hafa börnin okk-
ar verið sérstaklega velkomin á
heimili þeirra, hvort sem verið hefur
til lengri eða skemmri dvalar. Minn-
ast þau þeirra stunda með ánægju.
Guðna var mjög annt um hag
fjölskyldunnar. Þegar þau Sigrún
höfðu ákveðið að flytjast í Hæðar-
garðinn talaði hann oft um að gott
væri fyrir Sigrúnu að vera komin
i þægilegra húsnæði ef hann færi
á undan, sem hann reiknaði alltaf
með, enda var hann búinn að ganga
í gegnum margt mótlætið hvað
heilsuna varðaði.
Guðni var hlýr og notalegur í
viðmóti. Hann var hæglátur en
ávallt stutt í gamansemina. Gott
var að leita til hans varðandi aðstoð
hvort sem var við smíðar, viðgerðir
eða aðrar lagfæringar.
Ófáar stundir átti Guðni með
okkur í sumarbústað okkar í Kjós-
inni og leið honum þá best ef hann
gat rétt hjálparhönd. Hann var
mjög handlaginn og vandvirkur og
því ekki ónýtt að eiga hann að.
Stangaveiði var eitt af helstu
áhugamálum Guðna. Þar hafa
barnabörnin notið áhuga hans, því
hann átti það til að taka þau með
í veiðiferðir og kenndi hann þeim
handtökin við veiðamar. Einnig
hafði hann mikið yndi af fluguhnýt-
ingum og hafa afabörnin fengið
dygga tilsögn og aðstoð við þá iðju.
Minnast þau þessara stunda með
hlýjum huga.
Guðni hafði yndi af skák og tefldi
því oft við bamabörnin á síðustu
árum. Hann kenndi þeim undir-
stöðuatriðin, en einatt áttu þau erf-
itt með að bera sigur úr býtum.
Á seinni ámm hafði Guðni mjög
gaman af spilamennsku og ófá
kvöldin sátu þau hjónin með vinum
og tóku í spil.
Áfram mætti lengi rifja upp og
minnast stunda með Guðna.
Elsku Sigrún. Ég bið að þú og
fjölskylda þín öðlist styrk til að yfir-
stíga þá erfíðleika sem óhjákvæmi-
lega fylgja ástvinamissi.
Mér finnst viðeigandi að kveðja
Guðna með bæn sem móðurbróðir
hans orti:
Góði Jesús, veg mér vísa,
veikan styrk minn andans þrótt.
Kærleiks geisla láttu lýsa
lífi mínu dag og nótt,
vetur, sumar, vor og haust.
Vertu hjá mér endalaust.
Gefðu síðar frið ég finni,
frið í dýrðar birtu þinni.
(Ámi Erasmusson.)
Hafí Guðni þökk fyrir allt og allt.
Megi hann hvíla í friði. ,
Sigga.
Tengdafaðir minn Guðni G. Guð-
mundssom verður borinn til grafar
frá Bústaðakirkju í dag. Hann lést
í Borgarspítalanum 8. janúar sl.
Með honum er genginn góður og
grandvar maður, hjartahlýr og til-
finningaríkur. Hann tók mér opnum
örmum strax við fyrstu kynni og
bömum mínum var hann góður afi.
Guðni fæddist á Krossanesi við
Reyðarfjörð 4. ágúst árið 1919.
Foreldrar hans voru hjónin Ingveld-
ur Erasmusdóttir frá Efriey í Með-
allandi, V-Skaftafellssýslu, og Guð-
mundur Jónsson frá Víðiborði,
A-Skaftafellssýslu. Þeim varð
tveggja sona auðið og lifir Páll bróð-
ur sinn, en hann er tveimur árum
eldri en Guðni. Bræðumir nutu ekki
föður síns lengi. Guðmundur lést
þegar Guðni var á öðru aldursári.
Auðunn Jóhannesson frá Karlsstöð-
um í Helgustaðahreppi varð ráðs-
maður Ingveldar og fósturfaðir
þeirra bræðra eftir að þau Ingveld-
ur hófu sambúð.
Guðni kvæntist 16. maí árið 1946
eftirlifandi eiginkonu sinni, Sigrúnu
Oddgeirsdóttur frá Múlastöðum í
Flókadal í Borgarfirði. Heimili
þeirra hefur staðið óslitið síðan i
Reykjavík, lengst af í Skipasundi
11. Guðni var bifvélavirki og vann
að iðn sinni á meðan hann hafði
heilsu til. Guðni og Sigrún eiga
þijá syni. Þeir eru í réttri aldurs-
röð: Ingvar Auðunn, kvæntur undir-
ritaðri og eiga þau þijú börn og
eitt barnabarn. Gunnar, kvæntur
Sigríði Davíðsdóttur og em börn
þeirra þijú. Yngstur er Haukur
Geir, kvæntur Önnu Sigríði Guð-
mundsdóttur. Þau eiga einn son
barna.
Ég minnist margra góðra stunda
sem fjölskyldan átti saman og er
ég þakklát fyrir það. Guðni undi
hag sínum einkar vel þegar hann
renndi fyrir físk í friðsælli veiðiá
eða heiðarvatni. Hann var óþreyt-
andi að veita mér og mínum hlut-
deild í þessu áhugamáli, kenndi
okkur að kanna aðstæður, ganga
að staðnum með réttu hugarfari og
nota viðeigandi veiðarfæri. Flug-
urnar sínar hnýtti hann sjálfur af
mikilli list og lærðu sum bamabarn-
anna það handbragð af afa sínum.
Sjálfur gekk Guðni fram í lífinu
dagfarsprúður og ljúfur. Þar var
hann ekki einn, heldur dyggilega
studdur af eiginkonu sinni, sem allt-
af hefur hugsað fyrir því hvað öðr-
um er fyrir bestu. Hún reyndist
manni sínum frábærlega vel og
gerði honum kleift að dvelja heima
svo lengi, sem auðið var.
Elsku Sigrún, þú átt virðingu
okkar allra og samúð.
Guð blessi minningu Guðna S.
Guðmundssonar og veri með okkur
öllum sem söknum hans.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
. síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þórunn Guðmundsdóttir.