Morgunblaðið - 15.01.1993, Blaðsíða 32

8§2
„MOffPWPÍ-AÐIÐ, FQST^DAGy^,^. JAMý^ ,P93
Hulda Vilhjálms-
dóttir — Minning
Fædd 25. október 1931
Dáin 8. janúar 1993
Hinn 8. janúar síðastliðinn lést
tengdamóðir mín, Hulda Vilhjálms-
dóttir, eftir langvarandi baráttu við
sjúkdóm, sem að lokum hafði yfir-
höndina. Það var erfitt að gera sér
grein fyrir hve alvarlegur sjúkdóm-
ur hennar var þar sem hún bar
hann með mikilli reisn. Því varð það
áfall þegar kallið kom svo skyndi-
lega. Við nutum nýliðinnar jólahá-
tíðar á heimili Huldu þar sem hún
hélt hið árlega jólaboð á jóladag
fyrir alla Qölskylduna.
Hulda var miðpunktur fjölskyld-
unnar enda voru samskiptin mikil.
Það var alltaf komið við á heimili
Huldu til að fá nýjustu fréttir af
fjölskyldunni sem stækkaði óðum.
Hún átti átta böm, sjö tengdabörn
og níu bamaböm.
Það em margar góðar stundir
sem ég minnist er við sátum saman
í eldhúskróknum hjá Huldu á
Kleppsveginum. Þar var ávallt kaffi
á borðum með heimabökuðu með-
læti og mikið rætt og skrafað. Það
var líka ávallt ánægjulegt að fá
hana í heimsókn til okkar á Snorra-
brautina.
Mér er minnisstætt hve mikla
orku Hulda hafði. Hún hafði mikla
ánægju af ferðalögum sínum um
landið og stuttum ferðum um ná-
grenni Reykjavíkur. Sérstaklega
em mér eftirminnilegar gönguferð-
imar þegar við gengum á Esju og
Skálafell. Greinilegt var að Hulda
naut útivistar mikið. Þessar sam-
vemstundir koma jafnan í huga
minn og munu ætíð tengjast minn-
ingunni um Huldu.
Hulda var traust fýrirmynd, já,
í mínum huga var hún.sterk eins
og klettur og oft brá fyrir hinu létta
lundarfari hennar. Hún hélt gott
heimili og þó að stundum hafi verið
þröngt í búi þá var þar ávallt stað-
ur sem allir gátu leitað til. Það er
mín gæfa að hafa þekkt Huldu og
notið margra samvemstunda með
henni undanfarin ár. Minningin um
hana mun ávallt geymd í mínum
huga og hjarta.
Eg sendi börnum og öðrum að-
standendum Huldu innilegar sam-
úðarkveðjur og bið ég guð að
styrkja þau í sorg sinni. Ég veit að
Hulda hvílir í friði á guðs vegum.
Anna Margrét Jóhannesdóttir.
Hetja er fallin.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hðrð.
Þú vaktir yfir velferð bama þinna.
Þú vildir rækta þína ættaijörð.
Þessar ljóðlínur skáldsins frá
Fagraskógi til móður sinnar segja
næstum alla sögu Huldu Vilhjálms-
dóttur, konu sem fáir þekktu, en
var samt hetja.
Sumar hetjur búa í glæstum höll-
um, þar sem ytri umbúnaður skipt-
ir öllu og háværar yfirlýsingar gera
menn að hetjum, sem allir þekkja.
Það em sparihetjur.
Svo em líka til yfirlætislausar
hversdagshetjur, sem fáir þekkja.
Þær búa stundum þröngt og þurfa
engar yfirlýsingar um eigið ágæti.
Það er hljóðlátt stolt yfir bama-
hóp, sem með óskiljanlegum hætti
kemst fyrir í þrengslunum.
Þar er brosað feimnislega þegar
orð er haft á námsgáfum og fáséð-
um glæsileik hópsins.
Þar er lagt raunsætt mat á hvað
skiptir máli í harðri lífsbaráttu.
t
Bróðir okkar,
GUÐMUNDUR SKÚLASON
frá Hornstöðum,
andaðist á Kópavogshæli 14. janúar.
Sigríður Skúladóttir, Maria Skúladóttir.
Móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐIMÝ S. RICHTER,
Óðinsgötu 8,
er látin.
Emil S. Richter,
Erla Gunnarsdóttir, Sigvaldi Búi Bessason.
t
Elskulegur faðir okkar,
JÓNAS HALLGRÍMSSON,
Bjarkarbraut1,
Dalvík,
lést 13. janúar í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri.
Nanna Jónasdóttir,
Halla S. Jónasdóttir,
Júlíus Jónasson.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÍÐUR GESTSDÓTTIR
frá Sæbóli,
Haukadal í Dýrafirði,
andaðist á Hrafnistu f Reykjavfk 13. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jón Þ. Eggertsson, Rósa Kemp Þórlindsdóttir,
Guðmundur Eggertsson, ída Elva Óskarsdóttir,
Andrés M. Eggertsson, Hannesína Tyrfingsdóttir,
Sigurbjörg Herdís Eggertsdóttir, Magnús Helgason,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabarn.
Þar er kjaminn sterkur og heið-
arleiki og dugnaður í hávegum
hafður.
Þar er virðing borin fyrir móður,
sem ekkert beygir, nema dauðinn.
Eftir stöndum við og þökkum
fyrir að hafa fengið að kynnast
sannri hetju. Blessuð sé minning
Huldu Vilhjálmsdóttur.
Edda og Páll.
Ég vil biðja fyrir elsku ömmu
mína bænina sem ég bið á kvöldin.
Nú legg ég bæði líf og önd,
ljúfi Jesús í þína hönd,
síðast þegar ég sofiia fer,
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson)
Hulda Guðrún.
Hulda Vilhjálmsdóttir lést í
sjúkrahúsi í Reykjavík föstudaginn
8. þessa mánaðar, eftir langvarandi
baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Hún var fædd á Narfeyri á Skóg-
arströnd hinn 25. október 1931,
dóttir hjónanna Vilhjálms Ög-
mundssonar og Láru Málfríðar Vig-
fúsdóttur, er þar bjuggu. Auk henn-
ar áttu þau tvo syni, Hreiðar, sem
er bóndi á Narfeyri, og Reyni, sem
búsettur er í Þýskalandi.
Hulda ólst upp í foreldrahúsum
við skyldustörf og annríki, sem
umhverfi og aldarfar bauð hveijum
og einum í íslenskri sveit á þeim
tíma. Hún fór til náms í héraðsskól-
ann í Reykholti í Borgarfirði og
síðan í húsmæðraskólann á Staðar-
felli í Dölum. Upp úr því fór hún
til Reykjavíkur í atvinnuleit og
kynntist þar manni sínum, Hróari
Hermóðssyni. Hann lést um aldur
fram árið 1966.
Áttu þau saman sjö böm, sem
öll eru á lífi. Þau eru: Hilmar fædd-
ur 1955. Sambýliskona Ingunn
Hróðný Guðjónsdóttir. Hrafnhildur,
fædd 1957. Eiginmaður Jón Magn-
ús Pálsson, þeirra synir eru Páll
Vignir og Arnar Már. Úlfar, fæddur
1959. Eiginkona Sigríður Þyrí
Skúladóttir, þeirra börn eru Tumi
og Unnur Ósk. Ema, fædd 1960.
Eiginmaður Sigurður Eiríksson,
þeirra börn era Guðmundur Tómas,
Albert Örn og Tinna Dögg. Vil-
hjálmur, fæddur 1961. Eiginkona
Asta Sigfinnsdóttir. Málfríður
Linda, fædd 1962. Sambýliskona
Anna Margrét Jóhannesdóttir. Áma
Sævar, sem fæddur er 1973, átti
hún með Sigurði Árnasyni. Árni
Sævar er ókvæntur og hefur búið
í heimahúsum móður sinnar. Sig-
urður sýndi Huldu sérstaka hjálp-
semi og umhyggju í veikindum
hennar, til hins síðasta.
Við fráfall Hróars stóð Hulda
skyndilega ein með allan bamahóp-
inn, á aldrinum tæplega eins til ell-
efu ára.
Ekki er hægt að gera sér í hugar-
lund hvert þrek og harðfylgi hefur
þurft til þess að leysa úr þeim
vandamálum, sem einstæð móðir
með sjö ung börn hefur þá þurft
að standa frammi fyrir.
Lára, móðir hennar, sem þá var
orðin ekkja, var henni þá sú stoð
og stytta, sem alltaf hafði húsrými
og hjálp til reiðu.
Lára dó 13. maí á síðastliðnu ári
í hárri elli, svo að einungis urðu
tæpir átta mánuðir á milli dánar-
dægra þeirra mæðgna. Það var
lærdómsríkt að fylgjast með þeirri
umönnun, sem Hulda veitti móður
sinni til endadægurs.
Lokið er merku ævistarfi af mik-
illi reisn.
Með því starfí hefur Hulda Vil-
hjálmsdóttir skilað til þroska og
manndómsára átta einstaklingum
og er það betri gjöf til samfélags
okkar en nokkuð annað, sem hægt
er að gefa af sér. Frá því þrekvirki
er ekki auðvelt að segja í fáum og
fátæklegum orðum. Það var eitt af
einkennum Huldu, að sinna sínu,
án þess að fást um að byrðin væri
þyngri en ætlandi væri nokkurrri
einni manneskju að bera. Hún stóð
ávallt teinrétt og bauð byrginn
hverju því, sem forsjónin rétti að
henni, af einstöku þreki og æðru-
leysi. Hveijum einstaklingi er mikið
í mun að sjá árangur erfíðis síns
og ekki er vafi á því að fyrir Huldu
hefur margur þreytuverkurinn tekið
að dvína og vandamálum fækkað,
þegar börnin uxu úr grasi, og í ljós
kom að þau urðu hvert öðra glæsi-
legra mannkostafólk. Engu foreldri
er neitt meira virði en að verða
þess áskynja, og mikil er þakkar-
skuld þess þjóðfélags, sem við þeim
þegnum tekur.
Þau ár, sem ég hefí verið tengda-
sonur Huldu Vilhjálmsdóttur, á hún
ómældar þakkir skilið fyrir allan
þann lærdóm, sem hún hefur fært
mér. Hún hefír komið mér fyrir
sjónir sem jarðfastur klettur úr
hafí, sem aldrei bifaðist undan
nokkurri ágjöf. Ræktarserai hennar
við okkar heimili og annarra bama
hennar var einstök. Á meðan heilsa
og kraftar leyfðu, kom hún oft í
heimsókn og leit yfir hópinn sinn
án formlegra erinda og fór á braut
aftur á sinn hljóðlega hátt, en í
andrúmi hennar varð eftir reisn og
stolt þeirrar konu, sem dauðinn einn
megnaði að beygja.
+
Maðurinn minn og faðir okkar,
HJÖRTUR HJARTAR
fyrrverandi framkvæmdastjóri,
Flyðrugranda 8,
andaðist fimmtudaginn 14. janúar í Landspítalanum.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðrún J. Hjartar,
Jóna Björg, Sigríður,
Elín og Egill Hjartar.
+
Elskuleg systir okkar,
MARGRÉT VALDIMARSDÓTTIR,
Hlíf,
ísafirði,
er lést 6. janúar í Sjúkrahúsi ísafjarðar, verður jarðsungin laugar-
daginn 16. janúar kl. 14.00 frá kapellunni í Menntaskólanum á
ísafirði.
Blóm vinsamlegast afþökkuð, en þeim, sem vildu minnast hennar,
er bent á Sjúkrahús Isafjarðar, fsafjarðarkirkju og kvenfélagið Hlíf.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Þórunn Valdimarsdóttir,
Friðrik Valdimarsson,
Nilsína Þ. Larsen.
Ég þakka Huldu Vilhjálmsdóttur
fyrir þær gjafir hennar, sem mér
hafa hlotnast.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Blessuð sé minning hennar.
Jón Magnús Pálsson.
Mig langar að minnast tengda-
móður minnar, Huldu Vilhjálms-
dóttur, sem lést í Landspítalanum
8. janúar sl.
Hulda var fædd á Narfeyri á
Skógarströnd 25. október 1931.
Foreldrar hennar voru Vilhjálmur
Ögmundsson, bóndi á Narfeyri og
stærðfræðingur, og Lára Vigfús-
dóttir Hjaltalín sem lést á síðast-
liðnu ári, háöldrað. Önnur börn
þeirra hjóna era Hreiðar, bóndi á
Narfeyri, og Reynir, prófessor í
jarðeðlisfræði, búsettur í Þýska-
landi.
Hulda sleit bamsskónum á Narf-
eyri, naut almennrar skólagöngu
auk þess að stunda nám í hús-
mæðraskólanum að Staðarfelli.
Ung að áram fluttist hún til Reykja-
víkur þar sem hún bjó æ síðan. Þar
vann hún við ýmis störf utan heimil-
is en meginhlutverk hennar í lífinu
var tvímælalaust að ala og annast
stóran barnahópinn en alls urðu
börnin átta að tölu. Með manni sín-
um, Hróari Hermóðssyni, átti Hulda
sjö börn, Hilmar, f. 1955, í sambúð
með Ingunni Hróðnýju Guðjóns-
dóttur. Hrafnhildi, f. 1957, gift Jóni
Magnúsi Pálssyni, Úlfar, f. 1959,
kvæntur undirritaðri, Ernu, f. 1960,
gift Sigurði Eiríkssyni, Vilhjálm, f.
1961, kvæntur Ástu Sigurfínns-
dóttur, Málfríði Lindu, f. 1962, í
sambúð með Jónasi Guðbjörnssyni,
og Hróar Högna, f. 1965, í sambúð
með Önnu Margréti Jóhannesdótt-
ur. Hróar féll frá árið 1966 þegar
yngsta barn þeirra var á fyrsta
ári. Með Sigurði Árnasyni átti
Hulda soninn Áma Sævar, f. 1973.
Hún bjó þó áfram ein með börnum
sínum en Sigurður var ávallt mikill
heimilisvinur og reyndist Huldu 'vel
ihin síðari ár þegar heilsu hennar
tók að hraka.
Eftir fráfall Hróars stóð Hulda
ein með bömin sín sjö sem hún
þurfti að fæða og klæða og veita
umhyggju. Oft hefur verið þröngt
í búi og Hulda þurft á öllum sínum
styrk, þrautseigju og jafnframt
hörku að halda til þess að standast
brotsjóa lífs síns. Má nærri geta
hversu mikið þrekvirki þessi kona
hefur unnið að koma þessum stóra
hóp til manns og óhætt að segja
að því hlutverki hafí hún skilað með
sóma. Mér varð hugsað til þess við
veitingu Fálkaorðunnar um síðustu
áramót að ekki era slíkar konur í
hópi þeirra sem orðuna hljóta þótt
tæplega sé hægt að hugsa sér göf-
ugra lífsstarf né gera þjóðfélaginu
meira gagn en að ala upp átta nýta
þegna.
Hulda sinnti aldraðri móður sinni
af mikilli samviskusemi eftir að hún
fluttist til Reykjavíkur. Það voru
ófáar ferðirnar sem farnar voru á
Snorrabrautina og á elliheimilið
Grund þar sem hún eyddi síðustu
æviárum sínum og ófáir snúning-
amir sem hún innti af hendi fyrir
gömlu konuna.
Hulda hafði átt við langvarandi
veikindi að stríða. Hún mátti ganga
í gegnum erfiða læknismeðferð en
þurfti að lokum að lúta í lægra
haldi fyrir sláttumanninum slynga.
Nú hefur sál hennar losað sig úr
viðjum þáðs líkama og tekið sér
bólfestu í æðri heimkynnum. Ég vil
þakka Huldu það sem hún var mér
og syni mínum. Litla dóttir mín
kemur ekki til með að kynnast
ömmu sinni en þegar hún stækkar
ætlar bróðir hennar að segja henni
frá kisuömmu, eins og hann kallaði
hana lengi af því að hún ætti kött
og til aðgreingar frá hinni ömm-
unni. Ég þakka Huldu samfylgdiná
og bið Guð að blessa miningu henn-
ar og veita börnum hennar og öðr-
um aðstandendum styrk á erfíðum
tímum.
Sigríður Þyrí Skúladóttir.