Morgunblaðið - 15.01.1993, Blaðsíða 31

Eitt er víst að mesta gæfuspor sem
Denni tók var þegar hann kvæntist
Valdísi Hansdóttur, sem er eftirlif-
andi eiginkona hans. Hversu oft
sagði hann ekki við mig og sjálf-
sagt við fleiri: „Hvar væri ég stadd-
ur hefði ég ekki kynnst henni Dísu?“
Það er margkunnugt að gæfa og
gjörvileiki fara ekki ætíð saman. I
samvistum við Dísu og börnin sam-
einaðist gæfa og gjörvileiki Svein-
jóns. Það eru ekki allir slíkir luk-
kunnar pamfílar á lífsleiðinni.
Dísa, eiginkona Denna, var hans
styrka stoð til hinstu stundar og
var vakandi og sofandi við hans
hlið þar til yfir lauk.
Það er með hrærðum huga sem
ég skrifa þessi fátæklegu orð um
látinn vin. Ég hitti Denna síðast á
Þorláksmessu sl. Hann var hress í
bragði, enda á heimleið af spítalan-
um til þess að halda jólin með fjöl-
skyldunni. Hann ætlaði að hvíla sig
á spítalavistinni yfir jól og nýár og
koma síðan tvíefldur til baka og
beijast áfram við sjúkdóminn sem
í ljós kom fyrir rúmlega tveimur
árum. Þrátt fyrir að Denni beitti
öllum sínum styrk, þolgæði og
bjartsýni sem hann átti mikið af,
þá fór svo að „sláttumaðurinn
slyngi“ fór með sigur af hólmi.
Þessi minningargrein er skrifuð
fyrir hönd félaga Denna sem hitt-
ust í sumar, Guðmundar Bjarnleifs,
Hafsteins, Ágústs, Ólafs, Guð-
mundar Sig., Erlings Reynis Har-
alds og Lofts.
Fyrir hönd okkar sendi ég eigin-
konu, börnum og barnabörnum og
ættingjum Sveinjóns okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi góður
Guð styrkja ykkur á sorgarstundu.
Guð blessi minningu Sveinjóns
Ingvars.
Guðmundur Bjarnleifsson
í dag kveðjum við Sveinjón Ragn-
arsson hinstu kveðju.
Denni, eins og hann var ávallt
kallaður í okkar hópi, kom inn í
fjölskyldu okkar fyrir um 30 árum
sem unnusti og síðar eiginmaður
hennar Disu.
Denna verður best lýst sem ein-
stökum ljúflingi sem svo auðvelt
var að láta sér þykja vænt um, já-
kvæður og lífsglaður svo af bar og
svo sannarlega með húmorinn í lagi,
spekingur sem ekkert mannlegt var
sveinn á togskipum frá Akranesi.
Einnig tók hann þátt í loðnuveiðum
og síldveiðum í Norðursjó meðan
þær veiðar voru stundaðar.
Hin síðari ár hefur Elías unnið
hjá útgerð HB & co á Akranesi. Á
síðastliðnu ári keypti útgerðin frysti-
togarann Höfrung III. frá Færeyj-
um. Þá var Elías tekinn að þreytast
á matreiðslunni og óskaði eftir að
hætta henni og hefja vinnu við
vinnsluna um borð. Honum þótti
umskiptin góð og störfín ekki tiltak-
anlega erfið. Með honum á togaran-
um voru synir hans tveir, Smári og
Elvar.
Elías kvartaði aldrei um lasleika,
enda ekki kvartsár maður. Hann
neytti hvorki víns né tóbaks mörg
hin síðari ár ævi sinnar. Hann var
einkar barngóður. Auk eiginkonunn-
ar áttu börn hans og barnabörn hug
hans allan. Þau hjón voru samhent
og unnu vel úr sínum málum, ef
erfiðleikar steðjuðu að. Þau höfðu
komið sér vel fyrir í smekklegri íbúð
í fjölbýlishúsi á Vallarbraut 5 á
Akranesi.
2. janúar sl. lagði skip hans á
miðin. Á vaktinni sinni 6. janúar sl.
stóð Elías við flæðilínuna ásamt son-
um sínum tveimur og fleirum úr
skipshöfninni. Þá hneig hann snögg-
lega útaf og var þegar örendur.
Enginn mannlegur máttur fékk því
afstýrt.
Synir hans tveir og skipshöfnin
máttu þola þunga raun, en brugðust
við henni með æðruleysi og héldu
þegar til hafnar. Þannig lauk þá
ævi mágs míns og vinar, langt um
aldur fram. Öllum sem næst honum
standa og til þekkja er þetta hræði-
legt áfall, einkum eiginkonu hans,
börnum og barnabörnum. Einnig
einkasystur hans, sem syrgir bróður
sinn.
Þau hjón ferðuðust talsvert þegar
færi gáfust, mest innanlands, en
0GI flALT/ÍAL .31 flTJOAQUTSÖr,I QIQAJHVIUD.flOM v
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15: JANÚAR 1993
óviðkomandi til hinstu stundar.
Á heimili Dísu og Denna var
notalegt að koma, hamingja og
kærleikur þeirra hjóna í fyrirrúmi
eins og bömin þeirra fjögur bera
fagurt vitni.
Með þessum fátæklegu orðum
viljum við votta einstökum vini virð-
ingu okkar, vini sem af öllum sem
til þekktu verður sárt saknað um
ókomna framtíð.
Elsku dóttir mín og systir okkar,
þér og börnunum öllum biðjum við
guðs blessunar í ykkar miklu sorg.
I dagsins önnum dreymdi mig
þnn djúpa frið, og svo varð nótt.
Ég sagði í hljóði: Sofðu rótt,
þeim svefni enginn ræni þig.
En samt var nafn þitt nálægt mér
og nóttin full af söngvaklið
svo oft, og þetta auða svið
bar ætíð svip af þér.
Og þungur gnýr sem hrynji höf
mitt hjarta lýstur enn eitt sinn:
Mín hljóða sorg og hlátur þinn,
sem hlutu sömu gröf.
(S. Steinarr.)
Hans og synir.
Á vordögum árið 1968 útskrifuð-
ust frá Matsveina- og veitinga-
þjónaskóla íslands 10 matreiðslu-
menn og 10 veitingaþjónar. Þá var
lagður grunnur að vinskap sem
hefur haldist alla tíð síðan. Ákveðið
var að hópurinn skyldi hittast reglu-
lega og gekk það ágætlega í byrjun
en smám saman heltust þjónarnir
úr lestinni, utan einn, en við mat-
reiðslumennirnir héldum okkar
striki að stærstum hluta. Þessi eini
var sá sem við kveðjum í dag, vinur
okkar og félagi Sveinjón I. Ragn-
arsson, eða Derini, eins og hann var
alltaf kallaður meðal okkar, og
sýndi það trygglyndi og vináttu
hans í okkar garð.
Á þessu 25 ára tímabili höfum
við hist reglulega ásamt eiginkon-
um okkar og farið í ferðir til út-
landa og það síðasta sem hópurinn
gerði var að koma saman og elda
og framreiða þann matseðil sem við
tókum sveinspróf í fyrir 25 árum.
Þetta var á síðasta ári. Það gladdi
okkur mikið að Denni gat tekið
þátt í þessu með okkur, þótt hann
hefði verið mikið veikur. Reyndar
vann hann sjálfur ekki við fram-
reiðsluna heldur fékk son sinn, sem
er þjónn, til að annast það verk,
en fylgdist með og sá um að allt
færi fram á réttan hátt. Þessi stund
verður okkur öllum ógleymanleg.
Denni var góður drengur sem
mátti ekkert aumt sjá og var alltaf
reiðubúinn að rétta fram hjálpar-
hönd. Hann átti um nokkurra ára
skeið í baráttu við sín miklu veik-
indi og var aðdáunarvert hversu oft
honum tókst að sigra með bjartsýni
og dugnaði og dyggum stuðningi
Dísu og barnanna, uns hann varð
að láta í minni pokann. En til marks
um lífsviljann sagði hann nú rétt
fyrir jólin, greinilega mikið þjáður:
„Ég kem með næst.“ Og átti þá
við næstu utanlandsferð sem er í
bígerð hjá hópnum.
Við kveðjum vin okkar og félaga
með miklum söknuði og vitum að
það skarð sem hann skilur eftir sig
verður aldrei fyllt en minningin um
góðan dreng lifir og er það mikil
huggun.
Dísa mín, við sendum þér og fjöl-
skyldu þinni okkar dýpstu samúðar-
kveðjur og biðjum góðan guð að
styrkja ykkur á þessari sorgar-
stundu.
Matreiðslumenn ’68.
Föðurbróðir minn, Sveinjón Ingv-
ar Ragnarsson, eða Denni eins og
hann var alltaf kallaður, lést á
Landsspítalanum í Reykjavík, átt-
unda dag þessa mánuðar. Denni var
fæddur í Reykjavík 1. febrúar árið
1944, sonur hjónanna Önnu Mikkal-
ínu Guðmundsdóttur og Ragnars
Þorkels Guðmundssonar, er þá
bjuggu að Hverfisgötu 85. Foreldr-
ar hans slitu samvistum árið eftir
að hann var í heiminn borinn og
höfðu þá eignast fjögur börn. Systk-
ini Denna voru: Kristjana, fædd
1930, dáin 1990; Guðmundur,
fæddur 1932; og Ragnar Ásgeir,
fæddur 1936. Ragnar Þorkell lést
árið 1969 en Anna Mikkalína er á
níræðisaldri og dvelur á Hrafnistu
í Reykjavík. Þau hjón voru bæði
af vestfirsku bergi brotin.
Faðir Önnu Mikkalínu var Guð-
mundur Jón sjómaður og bakari á
ísafirði Guðbjartsson, bæjarfulltrúi
á sama stað, Jónssonar, prests á
Álftamýri, Ágeirssonar, prófasts í
Vestur-ísafjarðarsýslu. Kona Guð-
mundar Jóns var Sigríður Símonar-
dóttir, smiðs og bónda í Hestfirði,
Eldjárnssonar, bónda á Hrafnfjarð-
areyri, Sigurðssonar. Móðir Sigríð-
ar Símonardóttur var Sigríður Rós-
inkransdóttir, bónda á Svarthömr-
um, Hafliðasonar Guðmundssonar
„sterka" á Kleifum Sigurðssonar.
Ragnar Þorkell var sjómaður í
Reykjavík, sonur Guðmundar Vig-
fúsar, sjómanns á ísafirði, Þorkels-
sonar, sem gekk í ýmis störf þar
vestra, Árnasonar, efnalítils manns
á Kolbeinseyri, Jónssonar. Kona
Guðmundar var Hólmfríður Jóns-
dóttir, pósts á ísafirði, Þorkelsson-
ar, prófasts á Staðastað, Eyjólfs-
sonar. Kona Þorkels var Guðfínna
Jónsdóttir, bónda á Læk, Bjarna-
sonar, bónda á Rana, Sigmundsson-
ar.
Heldur var þröngt í búi hjá fjöl-
skyldunni á Hverfísgötunni eftir að
föðurins naut ekki lengur við, en
þá fyrst kom styrkur móðurinnar í
ljós. Auk þess að koma upp fjórum
mannvænlegum börnum, vann
Anna mestalla tíð utan heimilis.
Börnin lærðu snemma að standa á
eigin fótum og hlupu fljótt undir
bagga með móður sinni, til að
mynda reyndust eldri börnin henni
ómetanleg stoð við heimilishaldið.
Anna vann ýmis tilfallandi störf og
hjá Bæjarútgerð Reykjvíkur kynnt-
ist hún góðum og traustum manni,
Hafliða Jónssyni trésmiði frá
Grindavík. Með þeim tókst náin vin-
átta og þau giftu sig loks árið 1971.
Hafliði reyndist Önnu vel, sem og
börnum hennar og bamabömum.
Einkar kært var alla tíð með honum
og Denna, en Hafliði lést í apríl
árið 1983.
Denni fór að vinna fyrir sér strax
að skyldunámi loknu. Fljótlega eftir
opnun Hótels Sögu hóf hann fram-
leiðslunám þar, en líkaði ekki alls
kostar starfið. Eftir um það bil tvö
ár venti hann kvæði sínu í kross
og fór til sjós með Guðmundi bróð-
ur sínum. Um tíma var Denni bif-
reiðastjóri hjá Fiskbúðinni Sæ-
björgu, en árið 1966 réð hann sig
á Hótel Holt og tók nú upp þráðinn
þar sem frá var horfíð í framleiðslu-
náminu. Á Holti starfaði hann síðan
nær óslitið, fyrst sem þjónn, síðar
yfirþjónn og loks sem aðstoðarhót-
elstjóri frá 1986, þar til hann varð
að draga sig í hlé vegna veikinda
sinna. Denni sat um skeið í próf-
nefnd Hótel- og veitingaskóla ís-
31
lands og varð síðar formaður henn-
ar. Fyrir um tveimur árum var hann
skipaður í skólaráð sama skóla.
Denni var mjög vinsæll í starfí og
virtur í sinni grein.
Tímamót urður í lífí Denna árið
1963. Þá kynntist hann ungri
Reykjavíkurmær, Valdísi Hansdótt-
ur, sem hann gekk að eiga tveimur
árum síðar. Denna og Dísu varð
fjögurra barna auðið. Þau eru: Hans
Ragnar, fæddur 1964, kvæntur
Auði Hólmarsdóttur og eiga þau
tvær dætur; Bergdísi, fædd 1968,
gift Ingva Þór Elliðasyni, þau eiga
einnig tvær dætur; Theodór, fæddur
1971, sambýliskona hans er Guð-
laug Gísladóttir og eiga þau einn
son; og Sveinjón Ingvar, fæddur
1977. Samband Denna og Dísu var
alla tíð ákaflega náið og máttu þau
vart hvort af öðru sjá. Þau undu
hag sínum best í faðmi fjölskyld-
unnar. Yfir sumarmánuðina áttu
þau margar góðar stundir úti í nátt-
úrunni og þá einatt á sama stað,
nefnilega á Þingvöllum.
Árið 1989 fór fyrst að bera á
veikindum Denna. Það ár fékk hann
hjartaáfall og annað snemma árs
1990. Það var þó fjarri honum að
láta bugast og hann sneri aftur til
starfa eins fljótt og auðið var.
Skamma stund lék allt í lyndi en
brátt var örlagadómurinn upp kveð-
inn. Illkynja krabbamein hafði búið
um sig í líkama hans og sjúkdómur-
inn skæði dró hann loks til dauða.
Meðan á sjúkralegunni stóð, kom
berlega í ljós hversu traustan vin
hann átti í Dísu. Hún vék ekki frá
honum mánuðum saman og dvaldi
við hlið hans allt fram í andlátið.
Denni var heimakær fjölskyldu-
faðir og trúmaður mikill. Hann var
þægilegur í umgengni og afskap-
lega hláturmildur maður. Þegar
glatt var á hjalla gat Denni átt
bágt með sig og hreinlega grátið
úr hlátri. Þá minnti hann á móðu'
sína og Öddu systur hennar, sem
sátu oft á tímunum saman hér áður
fyrr, skröfuðu og hlógu dátt yfir
minningarbrotum frá liðinni tíð.
Denni trúði staðfastlega á líf eftir
dauðann og nú þegar hann er fall-
inn frá langt um aldur fram, þá „er
sem renni í svalan sjá, sól á björtum
morgni“. En við sem eftir lifum
skulum trúa því að sól hans rísi
aftur hinum megin. Blessuð sé
minning hans.
Ragnar Hólm Ragnarsson.
einnig erlendis. Þess naut Elías vel.
í júnímánuði 1991 var haldið ætt-
armót föðurforeldra þeirra systkina.
Það var gert með miklum myndar-
brag að Laugum í Reykjadal í Þin-
geyjarsýslu. Veðrið var eins og best
verður á kosið. Samkoman var fjöl-
menn og allir nutu hennar, ungir sem
aldnir, við endurnýjun fyrri kynna,
glens og gaman yfir heila helgi.
Á sorgarstundu sendum við Gunn-
þóra og dætur okkar öllum sem hlut
eiga að máli hugheilar samúðar-
kveðjur og biðjum þeim allrar bless-
unar. Við biðjum almættið að styrkja
ástvini Elíasar í sorg þeirra. Það er
huggun harmi gegn að eftir lifa
minningar um mætan mann og góð-
an dreng sem í engu máti vamm
sitt vita. Blessuð sé minning hans.
Friðrik Sveinsson.
í dag kveðjum við ástkæran
tengdaföður okkar, Elías Magnús
Þórðarson, sem varð bráðkvaddur við
vinnu sína úti á sjó 6. janúar síðast-
liðinn. Fregnin um andlát hans var
fyrirvaralaus, ótímabær og sár.
Hann fæddist í Vestmannaeyjum
24. nóvember 1928, sonur hjónanna
Guðrúnar Magnúsdóttur og Þórðar
Frímannssonar sem bæði eru látin.
Hann var elstur þriggja bama þeirra.
Hin voru Þórður Þorkell sem lést á
barnsaldri og Gunnþóra sem lifír
bróður sinn.
Hann kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni Hrefnu Daníelsdóttur 14.
apríl 1952. Þau eignuðust fímm börn:
Þórð, Sigrúnu, Frímann Smára,
Hrafn Elvar og Daníel Rúnar. Fyrir
átti hann Elías Rúnar með Önnu
Þorleifsdóttur. Barnabörnin eru orðin
16 og eitt barnabarnabarn átti hann.
Hann stundaði sjómennsku frá árinu
1970, lengst af hjá Haraldi Böðvars-
syni hf., en hann vann áður við versl-
unarstörf.
, „ .. -Til eru þeir sem eiga mikið og
gefa af auðlegð sinni til að hljóta
lof... Og svo eru þeir sem eiga
minna og gefa það allt. Þeir trúa á
lífið og gnægtir þess. .. og kista
þeirra er aldrei tóm. Þeir gefa af
gleði og sú gleði er laun þeirra ...“
Úr Spámanninum.
(Kahlil Gibran).
Þegar tengdapabbi varð sextugur
skrifuðum við ofangreind orð í kortið
til hans. Okkur fannst þau lýsa hon-
um svo vel og við tileinkuðum honum
þau. Það gerum við einnig nú, en í
þetta sinn minningu hans. Þannig
var Elli eins og við kölluðum hann.
Hann var alltaf boðinn og búinn að
gera allt fyrir alla, og hann gerði
það með glöðu geði án þess að ætl-
ast til neins í staðinn. Elli var ein-
stakur maður. Hann var sérstaklega
ijúfur og okkur þótti svo ósegjanlega
vænt um hann. Börnunum okkar var
hann góður afi sem naut þess að
snúast í kringum þau og uppfylla
þarfír þeirra. Það var erfítt að segja
þeim lát afa Ella.
Við erum hrygg og sorgmædd nú,
en í hjörtum okkar búa minningar
bjartar og hreinar sem munu ylja
okkur um ókomin ár. Við þökkum
fyrir okkar hönd og barnanna okkar
góðum tengdaföður og yndislegum
afa samfylgdina. Við lát hans dimm-
ir yfir. I hugum okkar er sorg en
um leið þakklæti fyrir liðnar stundir.
Mestu lofsyrði sem sögð verða um
nokkum mann lífs eða liðinn eru að
hann sé drengur góður, það á að
sönnu við nú. Elías Þórðarson var
drengur góður.
Við vottum ástvinum hans öllum
samúð okkar og biðjum þeim Guðs
blessunar.
Guð gefi mér æðruleysi
til að sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt,
kjark til að breyta því sem ég get breytt
og vit til að greina þar á milli.
Tengdabörn.
Gunnar Stefán Dav-
íðsson - Minning
Fæddur 3. ágúst 1992
Dáinn 9. janúar 1993
Hví fólnar jurtin friða
og fellir blóm svo skjótt?
Hví sveipar bamið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Hví verður von og yndi
svo varpað niðu’r í gröf?
Hví berst svo burt í skyndi
hin bezta lífsins gjöf?
Svo spyrjum vér, er vonum
þó vísdóm Drottins á
og hugsum sæl hjá honum
vor hjartkær börnin smá.
Þótt hrelling herði’ að bijósti,
vér huggumst við þá trú,
í beztu fóðurfóstri
þau falin séu nú.
svo hana Guð þar geymi
og gefi fegri’ á ný.
(Bjöm Halldórsson frá Laufási.)
Það friði’ og fírri harmi
þá foreldra, sem hér
sér barma’ á grafar barmi,
er barnið dáið er,
og fyrirheit vors Herra
þeim hjartans græði sár,
það heit, að hann mun þerra
á himnum öll vor tár.
Já, sefist sorg og tregi,
þér saknendur við gröf,
því týnd er yður eigi
hin yndislega gjöf:
Hún hvarf frá synd og heimi
til himins - fagnið því, -
Gunnar Stefán kom til okkar
eina sumarnótt í ágúst. Honum
fylgdi birta og gleði og hann var
sólargeislinn, sem vermdi hjarta
okkar þennan stutta tíma, sem við
fengum að njóta samvista við
hann.
Minning um lítinn dreng mun
lifa með okkur og við biðjum góð-
an guð að styrkja foreldra hans,
Elsu og Davíð, í söknuði þeirra.
Starfsfólki vökudeildar Landspít-
alans færum við þakkir fyrir þess
óeigingjarna starf og stuðning á
erfiðum tímum.
Ömmur og afar.