Skírnir - 01.04.1910, Qupperneq 16

112
Björnstjerne Björnson.
arar og skrumarar sprettu fingrum að honum með ópi og
illum látum og nefndu hann liðhlaupa og landráðamann.
Honum lét annað betur en að fara dult með skoðanir sín-
ar, enda voru svik eigi fundin í hans hjarta. Hann hafði
jafnan hátt um sig og horfði eigi í að »tefla lýðhylli sinni
í hættu að minsta kosti einu sinni á ári«, eins og vinur
hans Ernst Sars komst að orði. Hann sótti sig aftur jafn-
harðan í áliti almennings, enda hlotnaðist honum einum
manna tignarnafnið »hinn ókrýndi konungur Noregs«.
En hins má eigi dyljast, að oft varð þunnskipað um hann
í svipinn, er hann lagðist á móti þjóðarviljanum, og tók
hann sér það allnærri, því hann var undir niðri afar
viðkvæmur í lund, er vígamóðurinn var af honum runn-
inn. Er vísa hans ein órækur vottur þess og um leið
jhins, að eigi þvarr þrek hans né kjarkur, þótt öndvert
folési. En vísan er þessi:
Vær glad, nár faren vejer
hver evne, som du ejer:
Jo större sag,
des tyngre tag,
men desto större sejer!
Gár stötterne i stykker,
og vennerne fár nykker,
sá sker det blot,
fordi dn godt
kan gá foruden krykker. —
Enhver,
gud sætter ene,
han selv er mere nær.
Björnstjerne Björnson var að sjálfsögðu allmjög við rið-
inn stjórnmál Noregs. Hallaðist hann þar að öllum jafn-
aði á sveif með hinum ákveðnustu sjálfstæðismönnum og
barðist undir merki þeirra bæði í ræðum og riti. Fáir
menn utan sjálfra blaðamanna munu hafa ritað fleiri
greinar um stjórnmál en hann, bæði í heimablöðin og
endur og sinn í stórblöð erlendis. Mælsku sinni hinni
miklu og aðdáanlegu beitti hann aftur og aftur í þjónustu
stjórnmálaflokks þess, er hann fylgdi, og leiddust menn