Skírnir - 01.04.1910, Síða 41

Daði Níelsson ,,fróði“.
137
sprottin af þessari meðvitund um hæfileika, er eigi fengu
notið sín. Þetta er gömul saga, en því miður býsna al-
geng hér á landi. Rit hans bera þess fullan vott, að
fróðieiksfýsnin var óseðjandi, enda eru og áreiðanlegir
menn til frásagnar um það. Fer og eigi tvennum sögum
um hitt, að hann staríaði sýknt og heilagt að ritum sín-
um. Mætti líf hans og störf vera bending og hvatning
þeim, er mentun hafa þegið og eitthvað fengist við rit-
störf, án þess þó að fá notið sín til fulls, að láta eigi hug-
fallast, þótt eitthvað kunni á móti að blása. Að verja
gáfum sínum og kröftum til ritstarfa háður þröngum og
erfiðum lífskjörum, án þess að gera sér von um nokkurn
hagnað í aðra hönd, jafnvel án þess að gera sér von um
að ritin nokkuru sinni komi fyrir almennings sjónir, svo
höfundurinn hljóti að minsta kosti maklegan orðstír, er
svo dæmalaust í sjálfu sér, að lítt mundi trúanlegt tekið
í öðrum löndum, þótt hér á landi sé það eigi svo mjög
fátítt. Það er í sannleika óeigingirni á hæsta stigi. Það
er að unna fróðleik fyrir fróðleiks sakir. Verður oss þar
ósjálfrátt að minnast sagnaritara vorra hinna fornu, er
létu eftir sig ódauðleg listaverk án þess að láta nafns
síns getið. Er þessa einkennis fagurlega og maklega
minst í kvæði Gríms Thomsens um Daða á þessa leið:
Eigi fyrir hefð né hrósi
hann að sínu starfi vann;
hann að sannleiks leitaði ljósi,
leitaði vel — og margt hann fann.
J. Jónsson.
‘) Þessi æfiatriði Daða eru tínd saman nr ýmsum áttum, eins og
tilvitnanirnar hera með sér, og er þó gert af litlum föngum. Lang-
mestan stuöning hefi eg haft af ritum Jóns Borgfirðings, er eg hefi oft
vitnað til. Munu þau reynast ómetanlegur stuðningur öllum þeim mönn-
um, er fjalla um hókfræði vora frá seinni öldum, J. J.