Skírnir - 01.04.1910, Síða 60

156
Dauðinn.
yfir rollunum. Maður fann aldurinn færast yfir sig við
þá upphefð.
Þennan dag átti eg að slá grasið á milli leiðanna í
kirkjugarðinum. Eg hamaðist eins og berserkur, bæði til
þess að reyna að vera eins duglegur og »fullorðna fólkið«,
og svo var satt að segja ekki trútt um að eg væri hálf-
smeikur eftir að farið var að skyggja.
Eg var líka svo fjandi óheppinn að Hálfdán gamli
gat ekki verið hjá mér. Hann hafði verið lasinn í nokkra
daga af hósta og mæði fyrir brjóstinu, svo hann gat ekki
einu sinni staulast út að leiðinu hennar Bjargar.
Mér hefði verið borgið, ef hann hefði verið hjá mér.
Að vísu var kirkjugarðurinn skamt frá bænum, en
mér fanst eg samt ekki vera allsendis öruggur. Drauga-
sögurnar sem Hálfdán gamli hafði sagt mér rifjuðust upp
í huga mínum, svo að eg svitnaði af ótta. Eg reyndi af
alefli að hugsa um eitthvað annað, en tókst það ekki.
Eftir því sem dimma tók varð eg smeikari og
smeikari.
Hver vissi nema þeir dauðu kynnu að heimsækja
mig í nótt. Ef til vill vaknaði eg við að sjá herbergið
fult af vofum, sem skóku reiðulega kjúkurnar framan í
mig, eins og þær segðu: Eg vil fá grasið mitt! Skilaðu
mér grasinu mínu!
Eg reyndi að bægja þessum hugsunum frá mér, með
því að hamast sem mest eg mátti. En í hvert skifti
sem eg heyrði eitthvert hljóð, ef eg til dæmis rak ljáinn
í stein, hrökk eg við og horfði aftur fyrir mig, eins og
eg ætti von á að einhver draugskrumlan fálmaði til mín
upp úr leiðunum.
Það varð skuggsýnna og skuggsýnna og tjargaði
kirkjuveggurinn fyrir framan mig varð eins og ægilegri
og ægilegri.
Loks gat eg ekki haldist þar lengur við og fleygði
frá mér orfinu.
En í því bili varð mér litið út að kirkjugaflinum.
Sé eg þá ekki einhverja hrúku sitja á einu leiðinu,