Skírnir - 01.04.1910, Síða 65

Dauðinn.
161
Eg ætlaði að svara einhverju, en varð þess þá var
að hún va.r farin, og þegar eg leit upp, sá eg hvar hún
þeysti niður traðirnar við hliðina á grímumanninum. Eg
sá hvernig svört töglin á klárunum slógust í loftinu, og
heyrði glymja í hófum þeirra eins og þegar hleypt er
skaflajárnuðu yfir ís. Svo hurfu þau bak við Stekkja-
hamar.
Þegar eg misti sjónar á þeim, varð eg þess var að
bleiki klárinn stóð enn þá hjá mér. Hann var afarstór
vexti, en svo magur, að eg gat talið í honum hvert rif.
Húðin var eins og gulbleik slepja utan um beinin. Hann
hengdi niður höfuðið og skrælþur tungan hékk út úr
kjaftinum, en hann gaut á mig svo undarlegum augum,
að það fór hrollur um mig allan. Augun voru hvít og
það glóði í þau eins og maurildi eða urðarmána. Eg hef
einu sinni séð þá bölvaða ófreskju áður. Mér varð ekki
um sel og ætlaði að taka út úr honum beizlið og hleypa
honura burt. En þá teygði hann fram makkann, og eg
sá augun færast nær og nær. Það glóði svo djöfullega
í þau, að mér fanst draga af mér allan mátt eftir því
sem þau færðust nær.
Svo fann eg að hann rak framan í mig vota snopp-
una, og þá var eins og helt væri ísköldu vatni niður eft-
ir brjóstinu á mér. Við það vaknaði eg«.
Hann hafði sagt mér draum sinn næstum því hvíld-
arlaust, eins og honum væri um að gera að segja hann
sem fyrst. Líklega hefir það reynt of mikið á hann enda
fekk hann ákafa hóstahviðu á eftir. Það var líka orðið
hrollkalt, og kvöldgolan hvein ömurlega í kirkjuturninum.
Þegar hann mátti mæla fyrir mæðinni og hóstanum,
sagði hann við mig:
»Þarna sérðu, drengur minn! Sá bleiki táknar dauð-
ann. Og Björg mín beiddi mig að koma fram eftir á
laugardaginn, en það er á morgun. Vittu nú til hvort
þetta kemur ekki fram . . . En viltu nú ekki leiða mig
inn, mér finst eg vera orðinn svo máttlaus«.
11