Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Blaðsíða 51
5i
Atla og hans mönnum heilsu og langlífis11. — Atli
svaraði stuttlega: „Verði Rómverjum alt það, er þeir
óska mér!“ — Með því sneri hann sér að túlkinum
Vigilas, valdi honum mörg háðugleg orð, kvað hann
vita mega frá fyrirfarandi sendiferðum, að til einskis
væri, að koma aptur fyrir augu sér, nema allir yfir-
hlaupsmenn Húna væru í ferðinni ; lét hann því næst
lesa upp langa skrá yfir þá; væri réttast, sagði hann,
að Vigilas væri festur upp fyrir dirfsku þá, að koma
til sín með eina seytján af öllum þeim flóttamanna hóp,
sem sig vantaði; skyldi Vigilas því tafarlaust hverfa
aptur til Miklagarðs með sendimanni sínum, Esla þeim
er fyr var getið, og gjöra Theodosiusi keisara viðvart,
að honum mundi ekki annað duga, en skila öllum
þeim Húnum, sem flúið hefðu á náðir Rómverja frá
þeim tíma, er Carpilio sonur Aetiusar var í gislingu
hjá Atla. „Mun eg ekki líða það“, sagði hann, „að þræl-
ar mínir beri vopn á móti mér, þó eg viti fullvel, að
þeim, sem þá brúkar, er lítill slægur í þeim; því hver
er sú borg, hvar er sá kastali, sem þeir mundu geta
haldið fyrir mér, ef mér er alvara að vinna hann eða
brenna? Fari menn því sem fljótast og láti Theodosius
vita vilja minn ; komi svo aptur og segi mér, hvort
Rómverjar vilja heldur láta af hendi yfirhlaupara mína,
eða berjast ella“.-—Maximínusi svaraði Atli engu öðru
en því, að hann skyldi verða eptir, skila sér gjöfum
keisarans og fylgja sér. Eins og von var til, skildu
þeir Maximínus og Priscus ekkert í meðferð Atla á
Vigilas ; kendu þeir hana helzt ógætnum orðum Vi-
gilasar um Atla við kvöldverðinn í Sardica, sem að of-
an er getið. Vigilas vissi betur, hvernig i öllu lá, að
minnsta kosti lék honum grunur á, að Atli mundi
vita meira af erindum sínum, en sér væri holt. En —
eigi að síður var sá grunur ekki nógu sterkur, eins og
4'