Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Page 62
62
til þessa höfðu þeir dugað Aetiusi vel bæði gegn Vestur-
Gautum og Frönkum, þóttþeirværu vogestir þeim hér-
uðum, er þeir sátu i. Við eptirmann Aðólfs og Vallíu
f»jóðrek hinn fyrsta Vestur-Gautakonung, son1 Alareks,
er sat íToulouse, hélt Aétius ávalt sambandi, og hét Vest-
ur-G-autum, t. d. styrk gegn Gensereki Vandalakonungi,
er hafði svívirt og misþyrmt dóttur J>jóðreks, sonarkonu
sinni; sömuleiðis ættleiddi hann Meroveus yngra son
Clodions Frankakonungs, ætlaði jafnvel að styrkja hann
til ríkis gegn bróðurnum, sem flúið hafði á náðir Atla.
Hafði Atli því tvennar sakir við Vestur-Róm-
verja : i., að liðsinna eldra syni Clodions Frankakon-
ungs gegn Rómveijum, og 2., að styrkja Genserek
gegn Rómverjum og Vestur-Gautum. þriðja sökin,
sem bættizt hér á ofan, var bónorð Atla til Honoríu,
systur keisarans og dóttur Placidiu drotningar, er fyr
var getið, eða þó réttara til heimanfylgju keisaradótt-
urinnar. Svo hafði til borið, að Honoría, er þótti vera
af hærri stigum en svo, að nokkur rómverskur þegn,
tign eða ótign, treystist að biðja hennar, hafði fallið
með ráðsmanni sínum Eugeníusi, og átt með honum
barn. Var hún þá sett í varðhald, og sat í ófrelsi í
12 ár. Sveið henni þetta svo og leiddist, að hún greip
til þess óyndisúrræðis, að gjöra Atla orð og senda
honum fingurgull til jarteikna og bjóðast honum fyrir
eiginkonu. Atli hirti minna um kvonfangið sjálft, því
honum var ekki konufátt, en um heimanmund kon-
unnar, og gjörði nú Valentiníanusi orð að senda sér
bæði konuna og arfahlut hennar. Keisarinn brá skjótt
við og gipti Honoríu einhverjum lítt kunnum manni,
1) Quœ noster peccavit avus, quern fuscat id unum
Quod te, Roma, cepit.... lætur Sidoníus skáld Apollinaris
þjóðrek þjóðreksson, er síðar varð konungur, svara Avitusi,
er hann kom til Toulouse í liðsbón frá Aétiusi. En — afinn
getur enginn annar verið, en Alarekur.