Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Blaðsíða 69

69
inni frá Ungverjalandi, þá bættust honum víða liðsmenn
í staðinn á leiðinni til Frakklands og jafnvel áFrakklandi
sjálfu. Aetius mun hafa haft nokkuð færra lið. Alls
bðrðust þar milli 900,000 og 1,000,000 manns. fegar
hér á ofan bætist, að hermenn voru hinir hraustustu
þeirra þjóða, er þá voru uppi, en foringjar hinir nafn-
kendustu, þá má nærri geta, hversu stórfeld þessi or-
usta hafi verið. Aétius, sem þekti vel, hve óðir Hún-
ar voru í bardögum, og atlaga þeirra snörp, settihina
ótrúu Alana gegn Atla, til þess þeir tækju af fyrstu
hríðina, en sá fyrir, eins og eptir gekk, að þeir mundu
hörfa undan, og Húnar sækja þess fastar eptir. Hún-
ar hófu nú bardagann með ákafri skothríð, því næst
riðu þeir í þéttum sveitum og riðlum inn á Alana,
sem ekki veittu langa viðstöðu. En þá beygði Aéti-
us, Hkt og Hannibal við Cannæ, báða fylkingararm-
ana, Rómverja og Vestur-Gauta, utan að Húnum, svo
að Atli varð í kvínni, og numu Alanar þá aptur stað-
ar. Varð orustan hörðust milli Húna og Vestur-Gauta.
Féll f>jóðrekur konungur í þeim svifum fyrir skjót-
lagi Andagesar nokkurs. En í því bili kom J>órmund-
ur J>jóðreksson, sem til þessa hafði varið Austur-Gaut-
um hæð þá, er fyr var getið, og sem mun hafa verið
hans megin á vígvellinum, ofan af hæðinni, og Aétius
sjálfur með Rómverja kom Húnum í opna skjölduhins
vegar. Varð mannfallið þá mest, sér í lagi af Hún-
um, sem kreptir voru saman i þrengslunum, og nutu
sin ekki fyrir því, að þeir voru umkringdir á alla bóga
nema einn. Sóttu Vestur-Gautar einkum svo hart að
Húnum, að við sjálft lá, að Atli mundi þar sjálfur falla
með skjaldborg sinni, hefði hann ekki ráðið af, að
leggja á flótta í fyrsta sinni. Var þá og komin nótt,
— mun það hafa verið um náttmálabil, því svo snemma
dimmir á sumardag í suðurlöndunum — og myrkrið
sleit bardaganum. Svo er að sjá, sem Aétius hafi