Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1882, Blaðsíða 55

55
Ekki eyddi Atli timanum i iðjuleysi; ýmist var hann
í málstofu með ráðaneyti sínu, eða veitti útlendra
þjóða sendiboðum (svo sem Rómverja, Vestur-Gauta,
Vandala o. fl.) áheyrn, og dæmdi mál manna úti fyrir
hallardyrum, og það þóttist Priscus skynja, að Atli
vandaði dóma sina og væri réttdæmur.
Tvívegis bauð Atli sendiherrum Rómverja til
veizlu. þegar i hallardyrum var þeim fenginn bikar
til að drekka Atla til; síðan var þeim vísað til sætis.
Borð það, sem konungur sat sjálfur við, stóð í miðri
höllu, skör hærra en önnur borð, er voru hvert við
annað, handa 3 og 4 gestum hvert. Við konungsborð
sat enginn, nema Atli og elzti sonur hans Ellak.
Hægri handar sætið var tignast, þar sat Onegesíus
og tveir synir Atla. Vinstramegin næst konungi sat
Berekur, gauzkur höfðingi1, og þá sendimenn Róm-
verja, bæði að austan og vestan. Er menn voru
komnir í sæti, færði skenkjarinn (brunn-öl-skakkinn)
Atla skdl vínhöfga, og drakk konungur svo gestum
sínum til eptir tignarröð. Hver, sem þannig var á-
varpaður, stóð upp úr sæti sinu og svaraði á-
drykkju konungs. Var þetta þrítekið við hvern
nýjan rétt, er fram var borinn. Atli neytti einskis
matar nema sláturs (carnes) ; aðrir snæddu ýmsar
matartegundir, og allir átu af gulli og silfri nema
Atli einn, hann bæði át og drakk af tréskálum. Er
menn höfðu matazt, var matur burtborinn, en drykkju
framhaldið. Tvö skáld stóðu fyrir hásæti konungs og
fluttu drápur sínar um afreksverk Atla og sigurvinn-
ingar Húna. Hljótt var á meðan í höllinni, og þóttist
Priscus verða þess vís, að með athygli væri hlýtt á
kveðskapinn ; sá hann gamla menn tárast, en hinum
1) Gibbon. Thierry telur hann húnskan, en nafnið
er gauzkt.