Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1945, Blaðsíða 21

KTINNI
„Eg lield ]íeir skilji kann, Strandhreppingnr, þó Jiann
tali ekki vi'S þá latínu þegar hann fer að bctla".
★
_4r«i prófastur Helgason í Görðum á Alftanesi var
gáfumaður mikill, orðheppinn mjög og meinfyndmn.
Einhverju sinni sem oftar, fór Arni til Bessastaðakirkju
á sunnudegi, og ætlaði að messa þar. Veður var hið
bezta og stóð vetrarvertíð sem hæst. Bar nú svo til, eins
og oftar vildi við brenna, að engir komu til kirkju.
Höf öu menn róið alskipa um nóttina. Þegar Arni var að
tygja sig til farar, varð lionum að orði: „Þeir ]>urfa
prest, sem getur prédikað úr stafni“.
★
Þegar Árni ITelgason heyrði, að Sveinbjörn rektor
Egilsson hefði haldið lofræðu pereats-veturinn yfir Jóni
Þorleifssyni, er þá var nemandi í skóla, sagði hann:
„Mikið, að hann hélt ekki ræðu yfir bakinu á honum“.
—• Jón var krypplingur.
★
Kristján Kristjánsson amtmaður var einhverju sinni
staddur við messu hjá séra Árna Helgasyni. Um þær
mundir var einhver samblástur móti séra Árna í sókn-
um hans, og lék það orð á, að Kristján mundi róa þar
undir. Þegar prófastur var að fara í hempu sína fyrir
guðsþjónustu, vék Kristján til hans í skyndingu, og
l)auðst af mikilli kurteisi til að hjálpa honum. „Þakka
yður fyrir“, sagði séra Árni. „Þér eruð líka manna vís-
astur til að hjálpa mér úr henni aftur“.
★
Benedikt Gröndal jýsir séra Áma Helgasyni vsl og
skemmtilega, eins og við var að búast úr þeirri átt.
Séra Árni fermdi Gröndal og mundi Gröndal því vel
eftir honum. Hann segir:
„Séra Ámi var einhver hinn tignarlegasti maður sem
ég hef séð, og mynd hans er mér ógleymanleg. Hann var
alltaf jnfnrólegur, aldrei daufur, hann var í því jafn-
vægi lífsins, sem mjög fáir ná; hann drakk stundum,
en aldrei svo mikið að nokkuð yrði að fundið. Hann
var einhver hinn fullkomnasti maður, sem hugsast get-
ur, stór og liöfðinglegur. Stundum var hann meinyrtur
og glettinn i orðum, einkum ef hann var lítið kenndur.
Einhverju sinni komu þeir til har.s Jón Þorleifsson og
Steingrímur Thorsteinsson; þeir voru þá í skóla og voru
vinir. Þeir komu að Görðum um sunnudag, en ekki fyrr
en messa var úti. Jón Þorleifsson fór því að biðja próf-
astinn fyrirgefningar á að þeir kæmu svo seint. Þá sagði
séra Árni: „Það er fyrirgefið, og þó þið hefðuð aldrei
komið“. — Séra Matthías Jochumsson kom þangað og
fór að tala um þýzka hennspeki, en séra Árna mun ekki
hafa þótt mikið til koma. Séra Matthías var þá prestur
í Móum á Kjalarnesi. Eftir að hann hafði látið heim-
spekisdæluna ganga, þá þeglr séra Árni um stund og
segir loksins „Fiskast mikið af hrokkelsum á Kjaiar-
nesi núna ?“ “
★
„Hvar er allt fólkið ?“ sagði bóndi. — Hjákonan var
ekki á pallinum.
★
„Gott eiga fiskamir“, sagði drykkjurúturinn, „að mega
drekka þegar þeir vilja“.
★
I leikhúsinu.
Maðurinn: Þú notar ekkert kíkinn, kona góð. Hvað
kemur til? ITefur þú gleymt honum?
Konan: Nei, en ég gleymdi gull-armbandinu mínu.
★
Ungur rithöfundur í Ameríku sendi hinu fræga kýmni-
skáldi Mark Twain, handrit eftir sig og skrifaði bréf
með. í brefinu spuvði hann meðal annars að ]>ví, hvort
alls konar sjómeti hefði ekki góð áhrif á gáfur manna
og skáldlega hæfileika. Jafnframt spurði liann hvað
liæfilegt mundi að neyta af slíku á dag.
Mark Twain svaraði á þá leið, að sízt væri fyrir það
að synja, að fiskur örvaði heilastarfsemina, en cftir
handritinu að dæma, veitti honum víst ekki af að éta
iival á dag.
★
Sjiiklingurinn: Eg fór fyrst til hans Sigurbjörns
hómópata, og hann gaf mér eitt ráð.
Lœknirinn: Ekki spyr ég að ráðunum hans Sigur-
björns. Þau hafa mörgum komið í rúmið og jafnvel inn
í eilífðina. Hvað var ]iað sem liann ráðlagði yður?
Sjúlclingurinn: Að leita iil yðar. .
★
I veitingaliúsi.
A. Má ég biðja yður að rétta mér blaðið þarna á
borðinu hjá yður?
B. (Snúðugur). Hvað er þetta! Þér haldið ])ó ekki að
ég sé hér veitingaþjónn ?
B. Nei, mikil ósköp, en ég hélt að þér væruð kurteis
maður, og bið yður auðmjúklega afsökunar fyrir það.
VlKINGUR
217