Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1945, Blaðsíða 26

og trega það sem verða skyldi en aldrei varð.
Ágætlega eru Skáld-Helgarímur kveðnar. Þær
hefjast á þessum vísum:
Fyrrnum átti ég fræða brunn,
fékk ég af skemmtan ljósa,
þann hefur næsta niður í grunn
náð með angri að frjósa.
Svellur jiað með sorgum kól,
svo mun hljóta að bíða,
hvorki náði liiti né sól
þann hrvggðar jökul að þíða.
Kvað ég þá fyrr með kátri lurni
kvittur af allri pínu,
ber ég nú ei svo blíða stund
að brosi ég í hjarta mínu.
Ljúfar meyjar lystug orð
lokka af skáldum ungum.
Eg mun segja af seima skorð
sögu með raunum þungum.
Jafnan hafa menn eigi lítt
unnað menja skorðum.
Sú var eigi af angri kvítt
öld að hér bjó forðum.
I Bósarímum má finna vísur slíkar sem
þessar:
Skáldin eru þar skyldug til,
er skemmtan hljóta af sprundum,
mjúkt að færa mansöngs spil
mektugum silkihrundum.
Fer ég rétt sem fiskur í sjá,
fugl með vængi skerða,
mig vill engin nlenja-guá,
mun svo standa verða.
; '-Ti \
livað skal þeim að hugsa til
hreinna elsku funda, (
er ekki kunna amors spil t
og eigi fljóðin stunda.
' íí 'f
Veit ég enga verri þrá
fyrir væna hringa brjóta,
en mætri að unna menja-gná
og mega hennar ekki njóta.
Jafnvel þótt gömlu rímnaskáldin kveði stund-
um um „holdsins fýsnir“, er eins og allt verði
fallegt og saklaust er þau minnast á:
Þykist margur svella sá
í sínu hjarta landi,
sem aldrei kemur við auðar-gná
upp að sokkabandi.
Eða:
Séð lief ég marga seima t)il
sitja á bekknum þaðra.
Af kynning okkar kemur það til
ég kýs þig heldur en aðra.
Þá er ekki síður fegurð og ynnileik að finna
í þjóðvísum og stefjum:
Bíddu mín við Bóndaból,
bauga lofnin svinna.
þar er skjól,
og þai vi! ég þig finna.
Svo er hún íögur sem sól í lieiði renni;
augun voru sem baldinbrá,
bar þar ekki skuggann á,
og er sá sæll, er sofa náir hjá henni.
Ástin mörgum eykur neyð,
er einni játast kunna.
Þó er mannlegt meyjunum að unna.
Annar kveður af biturri reynslu:
Sú er ástin lieitust,
sein bundin er meinum,
er því bezt
að unna ekki neinum.
Þó verður því ekki neitað, að kona er manns
gaman:
Hýr gleður hug minn
hringa gátt,
þegar ég þig finn
þá er mér kátt.
| Geðsamleg gulls lín,
t gott ætla’ ég þér.
h Gerðu svo vel, góðin mln,
gakktu með inér.
222
VÍKINGUR