Andvari - 01.01.1947, Síða 64

60
Barði Guðmundsson
ANDVABI
bjó skip sitt snemmendis. Hallvarður fór út með þeim Kol-
skeggi.“
Athugulum lesanda fær ekki dulizt, hvar í frásögn þessari
höfundur vakni til veruleikans og draumunum ljúki. Það er
þegar Hallvarður, sem ekkert áhugamál á í sögunni, nema
að koma Gunnari utan til Hálconar jarls, spyr hann að nýju
„ef hann vildi finna Hákon jarl“. Með djúpri undrun lesum
við svar Gunnars. Hann lcveður „sér það vera nær skapi —-
því að nú er ég að nokkru reyndur, en þá var ég að engu, er
þú baðst þess.“ Því hver var reynsla Gunnars frá þeirri stundu
talið, er hann neitaði í fyrstu að ráðast til jarlsins? Eintómt
ineðlæti, óslitin sigurganga, aðdáun allra, allt upp til stór-
konungsins í Danaveldi, sem setti Gunnar „hið næsta sér“,
„gaf honum tignarklæði sín“ og bauð að fá honum „ríki mik-
ið, ef hann vildi þar staðfestast“. Og öll þessi reynd nægði
tæpt til þess, að Gunnar fjmdi sig fullhæfan til að hitta Há-
kon jarl. Hann fer samt til jarlsins og hefði nú mátt búast
við miklum tíðindum. En það skeður ekkert markvert, nema ef
telja skyldi það tvennt, að Hallvarður fær nú ósk sína loks upp-
fyllta og Gunnar leggur hug á frændkonu jarlsins. Hákon
jarl tekur Gunnari vel, býður honum að vera með sér um
veturinn, gefur honum fingurgull á jólum, og um vorið leyf-
ist Gunnari, þótt lítt sé ært og útsigling litil, að taka á skip
sitt mjöl og við, sem hann vill. Hér finnum við aftur sömu
raunhæfnina eins og í inngangi utanfararsögunnar, er lýkur
með fyrri spurningu Hallvarðs um það, hvort Gunnar vildi
ráðast til jarls, og svarinu: „Eigi vil ég það.“
Um það verður ekki villzt, að upphafskafli utanfararsögu
Gunnars er mótaður eftir minningum um viðskipti Þorvarðs
Þórarinssonar og Hallvarðs gullskós. Stappar hér nærri
hreinni stæling um rás viðburðanna. Má ætla, að liku máli
gegni um lokaþátt hennar. Þorvarður kemur heim til íslands
vetri eftir að hann gaf sig á vald Magnúsar konungs. Gunnar
dvelur með Hákoni jarli einn vetur og heldur svo heim. Rúm
tvö ár líða frá því að Þorvarður hét utanför sinni þar til hann
i'ór á konungsfund. Tvö ár og vel það liggja einnig milli þeirr-