Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 5

£
hali
oröi
inu sinni var konungur. Hann hafði mikið yndi
af því að reika um hinn þétta og víðáttumikla
'arskóg, til þess — eins og hann komst sjálfur að
að leita sér ævintýra. Og af því hann var þessu
vðnur frá því hann var ofurlítill prins, mátti með sanni
Se9ja, að varla væri sá blettur eða fylgsni í skóginum,
6r hann kannaðist ekki við, — og það var sárasjald-
að nokkuð bæri fyrir sjónir, er talizt gæti undar-
e9t eða öðru nýrra. —
En svo var það eitt kvöld, þá er konungurinn hélt
fðingjum sínum mikla veizlu í höll sinni, að hann
altekinn löngun til þess að ganga sér til hress-
9ar út í hinn víðáttumikla skóg, að borðhaldinu loknu.
ann bað gesti sína að afsaka fjarveru sína um stund
. *er síðan leiðar sinnar einn síns liðs. — En í þetta
n brá svo kynlega við, að konungurinn var ekki
'fnnn langan veg áleiðis inn í skóginn, þegar hann
r® þess var, aldrei því vanur, að einkennileg villa
^eiP hann, og ágerðist hún svo tilfinnanlega með
erri mínútu sem leið, að honum fannst allt sjónar-
^lð 9jörbreytt — vegir og götuslóðar voru ekki leng-
r sJáanlegir, en í þeirra stað fannst honum smálækja-
i. nsf' blasa við hér og þar, svo smátjarnir, fullar af
learri> og varð hann að fara ótal krókaleiðir til að
^nda ekki í vaðli og ógöngum. Hann skildi ekkert í
^ssum ókjörum — en hallaðist þó á þá sveifina, að
^ nn mundi nú vera vonzkutöfrum beittur í fyrsta sinn
ún^ÍHni — Þvi hverni9 sem hann reyndi að komast út
Pessum vandræðum, urðu þau æ verri viðfangs.
. "Pinn leið óðfluga, og heima biðu gestirnir hissa
qj iarveru hans. Þetta var nóg til þess að vera æfur
af- Að lokum varð hann þó að neyðast til að láta
Uni0|lu konunglegu mikillæti og hrópa á hjálp í þess-
0 kre9gum. En hann var ekki fyrr búinn að sleppa
r°inu
ske.
en andspænis honum stóð lítill maður, síð-
99jaður, og var sá við aldur fram. Hann mælti:
^ Þarft ekki að skýra mér frá vandræðum þínum.
ti. v®it hver þú ert og hvers þú þarfnast. Og ég er fús
l|| -
9efi
að fylgja þér heim í höllina þína, gegn því, að þú
þe lr mer það, sem hvergi er sjáanlegt þar innan dyra
Ssa stundina, en er þar þó.“
„Undarleg beiðni,“ sagði konungurinn, „og vii ég
miklu heldur gefa þér eitthvað, sem þar er sjáanlegt.“
„Ef ég á að fylgja þér út úr ógöngunum, þá vil ég
fá þetta sem ég nefndi — að öðrum kosti læt ég ekki
í té neina aðstoð,“ sagði síðskeggur.
„Ég verð þá víst að sætta mig við uppástungu þína,
að hverju sem hún stefnir," sagði konungurinn, „því
ekki get ég látið hér fyrirberast í nótt.“
„Þú skalt fylgjast á eftir mér,“ sagði síðskeggur, og
eftir stundarkorn höfðu þeir góðan veg undir fótum.
Og klukkustundu síðar voru þeir komnir heim undir
höilina — en þá hvarf síðskeggur allt í einu, en kon-
ungur flýtti sér heim á fund gesta sinna, og jókst nú
veizlufagnaðurinn um allan helming við komu hans.
En þegar gleðskapurinn stóð sem hæst, gekk her-
bergisþerna drottningar þangað sem konungur sat og
sagði honum þau tíðindi, úr svefnstofu drottningar
hans, að hún hefði lagzt á sæng meðan hann var fjar-
verandi og hefði nú rétt í þessu fætt honum fríða og
fallega dóttur. En í sama bili og þernan sleppti síðasta
orðinu, birtist í salnum dvergvaxinn síðskeggur — sá
hinn sami og konungi fylgdi heim úr skóginum. —
Allir viðstaddir voru nú milli vonar og ótta, því sú
fregn fór í hvíslingum milli manna, að þarna væri
kominn Magni, töframaðurinn illræmdi. — Hann snar-
aðist þangað sem konungur sat, vappaði í kringum
hann og sagði:
„Minnstu þess vel, konungur vor, að dóttirin þín
nýfædda var ekki sjáanleg hér innan hallar í kvöld,
þegar ég fylgdi þér hingað heim undir, og þó var hún
hér, — en hana vil ég fá að launum fyrir fylgdina,
samkvæmt loforði þínu. Að tólf árum liðnum kem ég
hingað aftur og vitja hennar.“
Konungurinn fölnaði upp við tíðindin, og gestirnir
litu til hans hluttekningaraugum, en töframaðurinn
hvarf á brott með sigurbros á vörum. —
Konungurinn sleit veizlugleðinni í skyndi og lýsti
yfir því, að kvíði og sorg yrði óumflýjanlegt hlutskipti
þeirra hjónanna eftirleiðis. Gestirnir töldu það sann-
mæli og bjuggu sig til brottferðar og fór hver til síns
heima. — En tímans tönn gefur engan grið, og tólf ára
3