Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 20

vo sigldu þeir enn sjö daga og ekkert land sást.
Sir Dave leit áhyggjufullur til Þorbjarnar, en hann
hneigði slg og þagSi, og sagði fyrir um stjórnina með
sömu ró, elns og hann værl að stýra um kunnar slóðir.
— Enn lelð eitt dægur og annað til, en þá var þrotin þol-
Inmæði skipverja. Þelr sögðu fullum stöfum, að þeir vildu
ekkl lengur voga lífi sínu með því að sigla svona um ó-
kunn höf. Sklpstjóri reyndi að sefa og róa sklpverja.
Loks tókst Sir Dave að koma þelrri sátt á, að þelr skyldu
halda sömu stefnu eitt dægur enn. En sæist þá ekki
land, skyldi verða snúið vlð og siglt heimleiðls. —
Hið örlagaþrungna dægur var nú að kvöldl komlð. Þ°r'
björn og Sir Dave stóðu saman frammi á sklpinu °Q
störðu út yfir hafið. Það hafði verið svarta þoka. Nú rof-
aði til, þokan leystist sundur og sól tók að sjást. OQ
fyrir stafni sást land með heiðbláum fjöllum og hárelst-
um skógum. „Sérðu það?!“ hrópaði Þorbjörn. „Þarna
liggur það og broslr við okkur elns og Leifi forðum. Ég.
afspringur Lelfs, stfg þar nú bráðum á land og helga mér
arfleifð mína, sem allan þennan tfma hefur legið ónotuð.
„Ég sé það," mæiti Sir Dave kiökkur. „Ég hellsa þér nú
draumalandlð mltt, sem aldrel hefur úr huga mér horfið
18