Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 14

ndíánastúlkan Karana býr á eyju nokkurri ásamt
ættbálki sínum.
Óvinir ráðast á fólkið, og flestir eru drepnir. Þeir, sem
af komast, vilja ekki búa lengur á eyjunni. Þeir senda
ungan pilt I kanó til að leita að annarrl eyju, þar sem
þau geta sezt að.
Dag nokkurn snýr drengurlnn aftur ásamt hvftum manni
á skipi. Ættbálkurinn stfgur á skipsfjöl, og ætlar að flytja
til nýju eyjunnar.
Vegna óheppni verða Karana og bróðir hennar eftir á
eyjunni. Hópur villihunda drepur bróðurinn, og Karana
er einmana. Henni veitist erfitt að verjast hundunum, og
hún ákveður að drepa þá.
Villihundar hafa verið á eyju bláu höfrunganna frá því
ég fyrst man eftir mér. Á nóttunni hlupu þeir um í þorp-
inu, og þeir voru aldrei langt undan á daginn. Við höfð-
um ákveðið að útrýma þeim, en þá kom skipið, sem
flutti alla burt frá Ghalas-at.
Ég er viss um, að hundahópurinn á vaxandi dlrfsku
sfna að þakka foringja sfnum, stóra hundinum með gulu
augun og þykka hárbrúskinn á hálsinum.
Ég hafði þegar drepið fjóra af flokknum, en margir
voru enn eftir, og fleiri en þeir voru fyrst, þvf að Það
höfðu fæðzt margir hvolpar. Ungu hundarnir voru ennþá
grimmari en hinir gömlu.
Fyrst fór ég upp á h'æðina hjá hellinum, á meðan
flokkurinn var í burtu, og safnaðl mörgum fangfyllum mfn-
um af hrísl, sem ég setti rétt hjá hellismunnanum. SfðaIT
beið ég þangað til hundahópurinn var kominn aftur inn
í hellinn. Þangað komu þeir snemma morguns, eftir aS
hafa verið í ránsferð alla nóttina, og þá lögðu þeir sig
til svefns. Ég tók stóra bogann með mér, og einnig fimm
örvar og tvö spjót. Ég nálgaðist hellinn varlega og tók
á mig stóran boga fram hjá munnanum, þannig að ég
kom að honum frá hlið. Þar lagði ég öll vopn mín fré
mér, nema eitt spjót.
Ég kvelkti í hrislnu og skaut því Inn í helllinn. Þó hund-
arnir hafi kannski heyrt f mér, heyrðist ekkert hljóð f^
þeim. Ég skreið upp á klettasyllu, sem var þarna rétt
12