Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 9

á þessum býsnum, var verkinu að fullu lokið — og
eftir að þau höfðu hlaupið og leikið sér um salinn
góða stund, fór Jóhannes út. Rétt á eftir kom töfra-
maðurinn, faðir hans, skimandi inn í salinn, og brá
honum heldur en ekki í brún, er hann sá, að allt hafði
verið gert eins og hann lagði fyrir. Hann gaf nú Maríu
góðan mat að borða og vísaði henni svo til svefns í
höllinni.
Daginn eftir blandaði hann saman tvöfalt meira af
korni og hveiti en daginn áður — því honum var það
hugfró að angra Maríu litlu vegna svikatilrauna föður
hennar. En fyrir fulltingi Jóhannesar, vinar hennar,
tókst henni að láta líta svo út sem hún hefði sjálf
komið öllu í röð og reglu á tilsettum tíma.
Töframaðurinn varð allreiður út af ,,bragðfimi“ stúlk-
unnar. Hann sleit hár úr skeggi sínu, beit þau í sundur
og blés þeim út á gólfið, þar sem þau urðu jafnóðum
að smáhöggormum, er þyrptust utan um Maríu. En
af því Jóhannes hafði ráðlagt henni að syngja, ef henni
dytti í hug að gráta vegna hræðslu við eitthvað, þá
notaði hún nú það ráð — en ormarnir, sem aldrei
höfðu heyrt jafn yndislega söngrödd, tóku nú að leika
sér í kringum Maríu, í stað þess að gera henni mein.
Töframaðurinn varð nú allforviða, er hann sá, að
jafnvel blóðþyrst dýrin létu stúlkuna óáreitta, og þess
vegna sagði hann:
„Það eru allar líkur til þess, að það sé töluvert í
þig varið, litla norn, og í rauninni kemur það sér vel,
því ég hafði mikið fyrir því að ná þér, og svo hef ég
líka nóg handa þér að gera. Höllin hérna er orðin
allt of þröng — og áður en sól er sigin í sæ annað
kvöld, skaltu hafa lokið við að byggja handa mér helm-
ingi stærri höll. Verði verkinu ekki lokið í tæka tíð,
kemst þú ekki hjá mjög strangri refsingu.
Töframaðurinn fór sína leið, en María sat eftir kvíða-
full, því hún þóttist viss um það, að nú mundi Jóhann-
esi verða alveg um megn að hjálpa henni.
„Eitthvað verðum við að taka til bragðs," sagði Jó-
hannes, þegar María tjáði honum tíðindin. Og nú fór
hann burt í skyndi og kom að vörmu spori aftur og
hafði með sér töfrahljóðpípu föður síns, því hann gat
ekki neitað sér um að taka hana traustataki, Maríu
litlu til hjálpar, úr því hann á annað borð kunni að
nota hana og vissi hvar hún var geymd. Og nú blés
hann í pípuna — en í sama bili þusti að þeim stór
hópur af fjöriyndum og sterkbyggðum dvergum. Jó-
hannes skýrði þeim frá, hvað faðir hans hafði heimtað
af Maríu litlu, og spurði þá um leið, hvort þeir treyst-
ust til að byggja helmingi stærri höll fyrir sólarlag
daginn eftir. En dvergarnir hristu allir hin gráskeggj-
uðu höfuð sín, töldu slíkt alómögulegt.
„Hvernig eigum við þá að fara að?“ sagði María
angurvær.
Dvergarnir þögðu.
„Já, hvað eigum við til bragðs að taka? Verið nu
vænir og gefið okkur góð ráð, dvergar litlu,“ sagði Jó-
hannes og leit yfir hópinn.
„Væri ég í ykkar sporum, þá hlypi ég á burtu héð-
an,“ sagði einn dverganna.
„Já, og ég segi sama!“ sagði annar.
„Hlaupið þið á burt bæði tvö,“ sögðu svo allir
dvergarnir í einu hljóði og hentust á burt í skyndi.
Þau Jóhannes og María tóku nú saman ráð sín 1
hasti og urðu ásátt um að fara að ráðum dverganna
og flýja. Jóhannes stakk á sig töfrapípu föður síns oQ
síðan fóru þau af stað og hlupu við fót áleiðis heim
til föðurhúsa Maríu litlu. Allt gekk vel í byrjuninni, en
þegar frá leið sagði María:
„Mér hitnar eitthvað svo óeðlilega á vinstri kinn
inni, og það er eins og hitinn komi brunandi á e
mér, en ég þori ekki að líta við til að forvitnast am
hvað veldur.“
„Það er þá bezt að ég geri það,“ sagði Jóhannes
og leit við. *
En það sem hann sá, var ekki sem geðfelldast. P
var móðir hans, töfrakonan, sem kom ríðandi á fJ
grein á eftir þeim. ^
„Það er hún móðir mín,“ sagði Jóhannes, „°9 n
kemur það sér vel fyrir okkur, að ég hef meðfer
töfrapípuna hans föður míns og kann dálítið í
listinni. Og taktu nú eftir María: Þér breyti ég i
hveif'
akur, en mér breyti ég í mann, sem gætir akursiÞ
og rekur fuglana úr korninu." — Að svo búnu k
móðir hans á vettvang.
„Hefurðu ekki séð tvo unglinga, dreng og
hlaupa hér fram hjá?“ spurði hún.
„Hann er ekkert smáræði fuglasægurinn í ár, ,
Jóhannes, „og það er ekkert áhlaupaverk að reka v
í burt. Líttu á hópinn þarna.“
stúlKU.
1 sað®'
„Ég erekki að spyrjast fyrir um neina fugla, oQ
mér
er alveg sama um allt slíkt. Ég var að spyrja þiQ< i1'/0
þú hefðir ekki séð dreng og stúlku fara hérna Jra
hjá,“ sagði konan.
„Fuglarnir þjóta um akurinn, og kornið vex se'n “
en komi fuglarnir ekki, þá er líka ekkert frá að re
sagði Jóhannes. gj
„Hann er vita heyrnarlaus og utan við sig,“ s s
móðir hans, „svo ekki tjáir að fást við hann, auk P
sem hann er víst nautheimskur. Ég er ekkert að e ^
við þessa óþekktaranga lengur; hann verður ^ ^
um þá, karlinn minn. Ég sný nú heimleiðis og iset
svo búið sitja."
Að svo mæltu þaut hún heim.
„Pað er vel farið, að mamma skuli vera svona væru-
9]órn,“ sagði Jóhannes og breytti sér og Maríu í sitt
®öliiega gervi. Og nú hlupu þau langan veg áleiðis,
an minnsta tálma.
Eftir nokkrar klukkustundir varpaði María öndinni
°9 sagði;
. -^ig hitar svo í hægri kinnina — öllu meir en í þá
vir,stri í morgun. Þorir þú að líta við? Ég þori það
ekki.“
Jóhannes leit óðar við og sá hvar faðir hans kom
Júgandi, og var sem eltu hann blásvartir skýbólstrar
fuilir af regni.
Jóhannes blés í pípu sína og mælti:
„Eg óska mér þess, að María breytist í gamla kirkju
°9 ég í gamlan prest, sem situr inni í kórnum.“
pípan reyndist prýðilega, og þau breyttust sam-
v®mt ósk hans, og bar nú að töframanninn, föður
ans- Hann fór þegar inn í kirkjuna, litaðist þar um og
a Þar sitja fjörgamlan prest, er þuldi bæn úr stórri
°k, er hann hafði á hnjám sér.
„Hefurðu ekki séð pilt og stúlku skjótast hér fram
ia?“ spurði töframaðurinn.
^resturinn leit upp frá lestrinum.
“Hér hef ég setið áratugum saman í kyrrð og ró og
6siÖ í bókinni minni
>kt
hefi
en þó jafnhliða veitt öllu eftir-
umhverfis. Er það skemmst af að segja, að hér
. Ur varla sést fluga á sveimi, hvað þá heldur tvö
1 'éörn á ferð,“ sagði presturinn.
Var
Töfr,
amaðurinn snaraðist öfugur út úr kirkjunni og
auðséð, að hann bjó yfir þungum hug og illum,
® nn flaug hann á burt með miklum gný.
^ J°hannes flýtti sér nú að breyta gervi þeirra enn
eri . °9 í þriðja sinn tóku þau sprettinn, öllu skarpar
aöur, og í lok hans gátu þau vel eygt heim á feðra-
rur|d Maríu. En allt í einu sagði hún:
„Nú hitnar mér svo á öllu höfðinu, að ég hef varla
'sbol.“
Jehannes leit strax við, og sjá!:
Foreldrar hans komu nú bæði þjótandi og höfðu
sinn hvorn drekann til reiðar. — Hann blés í pípu sína
og mælti ósk af munni fram, en í sama bili breyttist
María í stöðuvatn, en hann varð að önd, sem sat á
yfirborði þess. Töfrahjónin ætluðu nú ekki að láta
gabbast í þetta sinn. Konan tók að svelgja í sig vatn-
ið, en maður hennar reyndi að handsama öndina,
sem stakk sér án afláts. — En því meir sem nornin
drakk, því örar óx vatnið, og töframanninum varð um
megn að sjá við öndinni undir vatnsborðinu. Að lok-
um tóku bæði hjónin á rás út í vatnið á eftir öndinni.
En þá notaði Jóhannes sér eitt sniðugt bragð og
breytti sérog Maríu í tvær svölur, er hentu sér í skyndi
hátt í loft upp og renndu sér síðan eins og örskot inn
yfir landamærin hjá konunginum, föður Maríu, og voru
þau nú úr allri hættu, — var það allt töframætti píp-
unnar að þakka. Töfrahjónin stóðu eftir, vot inn að
skinni, og gátu enga rönd við reist — svo óvænt voru
þau brögðum beitt — því að það er óbreytanlegt lög-
mál með töfrafólki, að það tapar öllu valdi á veiði
sinni, þegar hún getur náð inn fyrir ákveðin ríkis-
mörk í framandi kóngsríki á flóttanum. — Gömlu
hjónin urðu að sætta sig við það að halda heimleiðis
— bálreið yfir bragðfimi sonarins og þó jafnframt
hrygg út af missi hans.
Þau María og Jóhannes urðu nú samferða heim í
höllina á fund foreldra hennar, sem voru úrvinda af
sorg yfir brottnámi hennar. — Þau þekktu dóttur sína
samstundis, og urðu nú heldur en ekki fagnaðarfundir,
sem byrjuðu með tárum og faðmlögum, er stóðu yfir
svo vikum skipti, með fjölsóttum veizlum, viðhöfn og
mannfagnaði um allt ríkið. — Konungurinn gerði Jó-
hannes að ríkiserfingja sínum og mannsefni dóttur
sinnar. — En til töfrahjónanna spurðist aldrei meir,
utan það, að þau höfðu yfirgefið höll sína og tekið
sér annan bústað í ennþá meiri fjarlægð frá landa-
mærum konungsins, föður Maríu. — En Jóhannes og
María erfðu ríkið löngu seinna, urðu vinsæl og heppin
alla sína daga.
FMniR
6
7