Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 38

Fuglinn
Alvís
Skrifborðið þitt
Ef þú hefur kommóSu [ herberglnu
þ(nu, þá er englnn vandl fyrir þlg að
gera úr hennl 6krifborð. Þú tæmir bara
efstu skúffuna og snýrð henni á hvolf
og getur þá notað hana sem skrifborð
eða lestrarborð, þegar þú vilt.
• inu slnni var gamall kóngur, sem var mjög vinsæll meðal þjóðar slnnar.
og það var ekki furða, þv! að hver sem var máttl koma helm til hallar-
innar, ef hann var I einhverjum vandræðum, og tala við konunglnn.
Konungurinn hafði ekki alltaf heilræði á reiðum höndum, en þá sagðl hann
ævlnlega: „Ég skal hugsa mig um til morguns."
Og það brást aldrei, að þá gat konungurinn greitt úr vandræðunum.
Mennsögðu, að konungurinn ætti fugl, sem vissi allt milll hlmins og jarðar,
og geymdi hann hjá dýrgripum slnum I hallarkjallaranum. Sumir sögðu, að
það væri hrafn, aðrir ugla. En undarlegur fugl var það, sem hvorkl þurfti fæðu
né dagsbirtu og gat svarað öllum spurnlngum.
Sumir sögðu, að hann væri svartur. Aðrir fullyrtu, að hann værl hvítur —
það sæist bara ekki I myrkrinu I kjallaranum.
Sumir sögðu, að hann væri f silfurbúri. Aðrir vildu ekki heyra það nefnt og
þóttust hafa sannfrétt, að það væri úr gulli.
En öllum bar saman um, að konungurinn hefði alla vizku sfna frá fuglinum-
Einu sinni að næturlagi veiktist konungurinn snögglega og var skllinn við,
áður en birti af degl.
Hann átti fimm syni, sem sátu vlð banabeð hans. Ekkl var hann fyrr dáinn
en elzti sonur hans, ríkiserflnginn, tók lyklana undan koddanum hans og
flýtti sér niður f kjallarann.
Hann opnaði dýrgripaklefann, þar sem hann hélt að fuglinn væri. Vlð dyrnar
hékk Ijósker, en hann tók það ekki með sér. Allir sögðu, að fuglinn kynnl bezt
við sig í myrkri. Hann lét því hurðina standa f hálfa gátt og þreifaði sig áfram,
Innan um gulltunnurnar, að búrinu, þar sem fuglinn var.
Hann heyrði eitthvert þrusk inni f búrinu, og sagði við fuglinn: „Fuglinn Alvfsl
Fuglinn Alvís! Nú er ég orðinn kóngur. Hvað á ég að gera til þess að verða
elns vitur og faðir minn?“
Hann lagði eyrað að búrinu og hlustaði, en fuglinn sagði ekkl orð. Selnast
varð hann reiður, greip búrið, hristi það, og orgaði: „Sefurðu fuglræfill?"
Hann hélt áfram að hrista búrið. Seinast hrökk hurðin upp. Kóngssyni varð
bllt við og skelltl henni aftur.
En það var of seint. Fuglinn var floginn.
Kóngssonurinn tók sprettinn á eftlr fuglinum, en það var þýðlngarlaust. Hann
heyrði vængjaþyt einhvers staðar I fjarlægð og kallaði f ofboði á hjálp.
Ráðgjafarnir, hirðmennirnir og allir þjónarnlr komu hlaupandl, og nú varð
mikið uppþot. En hvernig sem þeir hlupu og lýstu f hvern krók og kima, fundu
þeir ekki fuglinn, — sem ekki var von, þvl að hann hafði flogið út um glugga.
Elzti kóngssonurinn stóð f sömu sporum og horfði upp f loftið. Hann var
heldur litið viti borinn, og það kom ekki til mála, að hann yrðl kóngur úr því
að vizkufuglinn var floginn.
Næstelzti bróðirinn tók til máls: „Nú förum vlð fjórlr bræður út um víða
veröld og leitum að fuglinum. Sá, sem finnur hann, verður konungur."
Þetta þótti öllum skynsamlegt, og bræðurnlr lögðu af stað, sinn f hverja átt-
Þeir riðu úr garði með trumbusætti, söng og fríðu föruneyti. Net og snörur af
öllu tagi höfðu þeir með sér, til að veiða fuglinn.
Það varð hljótt og eyðilegt I höllinni, þegar þeir voru alllr farnlr. Nú komu
aldrei gestlr þangað. Þar var enginn, sem þeir gátu spurt ráða. Hér eftir varð
hver að bera áhyggjur slnar einn.
Gömlu ráðgjafarnlr stjórnuðu ríkinu og gerðu það eins vel og þelr gátu, en
þar með er ekkl sagt, að það hafi verið vel gert. Þelr sögðu llka hver vlð
annan: „Nú væri betur komlnn kóngur ( hásætið og vizkufugl f búrið aftur. En
við gerum elns og við getum."
Gamli kóngurinn hafði reyndar átt flmm synl. Elnn var eftir heima, því að
hann var yngstur og hinir bræðurnlr héldu, að hann væri heimskari en þeif-
Þegar bræðurnir fóru, höfðu þelr haft með sér allt gullið úr kjallaranum og
ekki einu slnni gætt þess að skilja arf yngsta bróðurins eftlr. Það var ekkert
eftir f dýrgripaklefanum annað en tóma fuglabúrið. Búrið var hvorki úr silfrl
gulli. Það var úr tré og alls ekki neitt vandað.
Yngstl konungssonurinn sá, að ekkert var eftlr handa honum og hann hafð
ekkert að gera f auðri höllinnl. Þess vegna fór hann lelðar sinnar, en tll þess
36