Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 6

Við hafnargarðinn ( Kjerson í Úkrainu liggur barkurinn
„Tovaritsj", skólaskip sjómannaskólans f Kjerson. [ hon-
um eru nú 1700 nemendur, sem læra til þess að verða
skipstjórar, stýrimenn, véistjórar og loftskeytamenn.
[ tveim stórum byggingum eru 45 rannsóknarstofur,
.verkstæði, fyrirlestrarsallr, lesstofur og kvikmyndasaiir.
Kjerson liggur við Dnepr, þar sem skólinn hefur skemmti-
siglingadeild.
Námkostnað og dvalarkostnað grelðir rikið. Nemend-
urnir læra eðlisfræði, stærðfræði, efnafræði, félagsfræði,
erlend mál o. s. frv. Kennslusalirnir eru innróttaðir elns
og vélarrúm, brú o. s. frv., eða sem líkast þvf sem nem-
endurnir eiga siðar eftir að kynnast f reynd.
En hvers vegna nota menn enn í dag seglskip sem
skólaskip? Nemendurnir munu þó ekki slgla á siikum
skipum. Þetta skýrir Oleg Vandenko, skipstjóri á „Tovar-
itsj" þannig:
Ungir menn geta aðeins komizt f rétta snertingu vlð
hafið, öldugang og storm, á seglsklpi. Við þessar aðstaeð-
' ur elga þeir að reyna slg. Þetta er einnig nauðsynleg*.
þvf að við fáum 15—17 ára unglinga, er þarfnast líkam-
legrar þjálfunar. Starf á nýtízku skipum krefst einnig W-
amshreysti.
Einn af nemendunum á „Tovaritsj", Sergej fyiorosov,
seglr frá iffinu um borð: — Við siglum ýmist tii hafna
við Svartahaf, Miðjarðarhaf eða förum f lengri siglingar-
Okkur er skipt f hópa sem skiptast á um að vinna hin
ýmsu störf og gera æfingar. (APN)-
tími var allt of fljótur aS líða. Töframaðurinn lét ekki
standa á sér og kom á tilteknum tíma. — Konungur-
inn hafði hugsað málið á ýmsa lund, meðal annars,
hvort ekki mundi vera unnt að leika á töframanninn.
Fyrir því beiddi hann svínahirði sinn að láta dóttur
sína af hendi við sig, því hún var jafnaldra prinsess-
unnar. Svínahirðishjónunum þótti undur vænt um dótt-
ur sína og máttu vart af henni sjá, en af ótta við kon-
unginn neyddust þau til að láta að vilja hans, enda
gaf hann þeim gildan sjóð í gulli fyrir.
Stúlkan var nú færð í skrautleg föt og látin fara inn
í herbergi drottningar, í stað prinsessunnar, sem falin
var á góðum stað. Og þegar töframaðurinn kom þang-
að inn til að sækja hana, sat svínahirðisdóttirin þar
inni og lék sér að brúðudóti prinsessunnar.
„Er þetta dóttir þín?“ spurði töframaðurinn konunð
inn.
„Já, það er dóttir mín,“ anzaði konungur. ^
Töframaðurinn varð glaður við, lyfti henni upP
vagn sinn og ók af stað. En stundarfjórðungi . '
þegar þau fóru fram hjá skógarrjóðri, þar sem vl
drengur föður hennar sat yfir svínahjörð, sagði stúlk
„Verið þið nú öllsömul sæl, svínin mín og sVI ^
ungar! Ég kveð ykkur nú fyrir fullt og allt, því ég er
leið inn í hundraðvatnalandið — þar sem álfarnir e'
heima, eins og mamma mín sagði.“
o9
Töframaðurinn tók orð meyjarinnar til athugunar
þóttist þess fullviss, að svik væru í viðskiptun
Hann sneri vagninum við og ók með flughraða
til hallarinnar aftur. Síðan snaraðist hann inn í
heí*11
hðH'
4