Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 15

Zambesifljót
Zambesifljót er fjórða lengsta fljót f Afrlku. Það er
meira en sextán þúsund mílna langt. Það rennur um
Angola, Kongó, Zambfu og Ródesíu.
Ósar Zambesifljóts mynda mikla deltu á austurströnd
Afdku. [ Mózambik er deltan eða láglendið 2500 fermll-
Ur- ( Zambesifljóti eru hlnir Trægu og mlklu Viktorfufoss-
ar- Þessir fossar eru nú f Ródesfu.
Fossarnir fundust fyrst af hvftum mönnum árið 1855 af
Davíð Livingstone. Fossarnir eru nálægt einni mílu á breidd
°9 er fallhæðln um 200 til 235 fet.
Fað hefur -verið relknað út, að vatnsmagn fossanna
er frá 60 til 100 mllljón gallon á mlnútu, en eitt gallon
er kringum fjórir og hálfur lítri. Svo þarna steyptist niður
^ikið vatnsflóð.
við. og tók vopnin mln með mér. Eldurinn blossaði upp.
Vindurinn blés hluta reyksins burt frá berginu, en mik-
i® var þó eftir I hellinum. Brátt myndi flokkurinn neyðast
fil að flýja. Ég gat ekki vonazt til að drepa fleiri en fimm
Þeirra, þvl fleiri örvar hafði ég ekki, en ég yrði ánægð
ef forustuhundurinn yrði einn þessara fimm. Kannskl var
viturlegast að bfða og geyma honum allar örvarnar? Ég
^kvað að gera það.
Fnginn hundur birtist fyrr en eldurinn var brunnlnn
niður. Þá komu þrfr þeirra og stukku strax sina leið. Nokkru
sfðar komu sjö hundar og eftir ennþá lengri tíma álika
tnargir til viðbótar. Enn voru margir eftir í hellinum.
Næst kom forustuhundurinn. Hann hljóp ekki burt eins
°9 hinir höfðu gert. Hann stökk yfir öskuna, staðnæmd-
ist við enda gjárinnar og þefaði. Ég var svo nærrl hon-
Unn, að ég sá nasir hans titra, en hann varð ekki var vlð
mig fyrr en ég spennti bogann. Sem betur fer fældi ég
hann ekki.
Hann stóð kyrr og ógnaði mér, með útglennta fætur
°9 reiðubúinn að stökkva á mig og gul augun voru eins
°9 örmjóar rifur. Örin hltti hann f bringuna. Hann snerl
s^r frá mér, tók eitt skref og datt. Ég skaut annarri ör,
6n hæfði hann ekki.
Hú komu þrír hundar til viðbótar út úr helllnum. Ég
9reiP síðustu örvarnar minar, og tókst að drepa tvo þeirra.
Ég kiifraðl niður af syllunni með bæði spjótln. For-
ystuhundurinn lá ekki lengur þar sem hann hafði fallið
’ii jarðar. Hann hafði horfið meðan ég skaut hlna hund-
ana. Hann gat ekki verið langt undan, þvi hann var særð-
Ur> en þó ég leitaði alls staðar f krlngum sylluna, sem
^9 hafði staðið á, og fyrir framan hellinn fann ég hann
hvergi.
Menn ð ferð á fljótinu á eintrjáningi.
Fyrir ofan Viktoríufossa rennur áin lengl um flatlendi,
sem er mjög grasgefið. Margir lækir og þverár falla I
Zambesifljót.
Fyrir neðan fossana fellur áin lengi um stórgrýti og
hávaða, en þarna eru elnnig mlklir skógar og fenjagróð-
ur og miklð er um villidýr.
Ég beið drykklanga stund, og gekk loks inn í gjána.
Hún var dimm, en enn sá ég vel tll.
Lengst útl í hornl lá hálfétlnn rádýrsskrokkur. Hjá hon-
um sat svartur hundur með fjóra gráa hvolpa. Einn hvolp-
anna kom i áttina tll min. Það var lítill, loðinn hnyklll,
sem hefði rúmast f lófa minum. Ég ætiaði að taka hann
upp, en þá stökk móðirin á fætur og sýndi mér tennurn-
ar. Ég gekk aftur á þak út úr hellinum og mundaði
spjótið, en ég kastaði þvf ekki í hana. Særði forustuhund-
urinn var ekki þarna.
Nóttin skall á, og ég fór eftir stígnum sem lá að klett-
inum mínum. Ég hafði ekki gengið lengi •— þetta var
raunar leiðin, sem villihundarnlr notuðu venjulega —
þegar ég kom auga á brotið örvarskaft. Það hafðl vórið
nagað í sundur náiægt endanum, og ég vissi, að það
hlaut að vera af örinni, sem hafði hæft foringjann.
Þegar ég kom lengra sá ég spor hans I sandinum.
Þau voru ójöfn, og það virtist sem hann hefði hreyft
sig hægt áfram. Ég fylgdl þeim í áttina til klettslns, en
missti loks af þelm f myrkrinu.
Næsta dag og þar næsta rigndi, og ég fór ekkert
út til að leita hans. Ég notaðl tfmann tll að gera fleirl
örvar, og á þriðja degi fór ég út með örvarnar og spjótið
mitt. Ég gekk eftir troðningunum, sem hundarnlr höfðu
gert til og frá húsl mfnu.
Regnið hafði þurrkað út öll spor, en ég fór eftlr stfgn-
um að stóra steininum, þar sem ég hafðl komið auga á
þau áður. Þar á bak við fann ég stóra gráa hundinn.
Hann var með brotna örina I brjóstinu og hafðl annan
framfótinn undir sér.
Hann var tæplega tíu skref frá mér, svo ég sá hann
greinllega. Ég var viss um að hann værl dauður, en lyftl
13