Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 22

Hlusta, hlusta blíða
á hafsins hörpuslátt,
heyrirðu ekki tónanna
hljóða töframátt.
Blágresið i brekkunni
blundar nú rótt,
vœrt því vindar vagga,
komin er nótt.
Sofa litlu svanabörnin
scett i svanasœng,
svanamamma vefur þau
hvítum heitum vceng.
Sofa lil{a tröllabörnin
uppi í Tindastól,
stelpa með stritt hár
og strákur stóran fót.
Hlusta, hlusta blíða
á 'hafsins hörpuslátt,
heyrirðu ekki tónanna
hljóða töframátt.
Sofa litlu fiskabörnin
i scedjúpi hljóð,
svcefir þau hafaldan
VÖGGUÞULA
Jóhanna Brynjólfsdóttir.
og syngur vögguljóð.
Sefur litil lóa
lengst úti i mó,
lika lítil músabörn
inni í mosató.
Krummabörnin kúra
undir kaldri klettasceng,
krummamarnma vefur þau
svörtum móðurvceng.
Sofa smáu mannabörnin
scett á sœngurdún,
sezt er lika sólin
yzt við hafsins brún.
Sofnuð ertu Ijúfa
og sefur svo vcert,
sofnuð er sólin
á gullrjóðri sceng.
Mild er blessuð nóttin,
mjúka hefur hönd,
hvilir allt i skauti hennar:
himinn, höf og lönd.
Jóhanna Brynjólfsd■
niður aftur í skut, það var likast því, sem hann vissi
hvorki í þennan heim né annan. Hann starði f vestur,
jafnvel löngu eftir að þokan hafði lokað allrl útsýn. Allt í
einu hrökk hann upp eins og úr svefni. Hann heyrðl
skvamp við skipshliðina. Skipverjar voru að kasta Ifki
Þorbjarnar fyrir borð. Sir Dave felldl tár og mælti klökkur
f hálfum hljóðum: „Þetta varð hlutskiptl hans. Hver veit
hvort min blður betra.“ — Eftir litla stund stóð hann upp,
rétti úr sér og mælti: „Nú er ég erfingi hans, og ég ætla
að reyna að helga mér arfinn.“ —
Skipið náði Bristol í Bretlandi eftir mánaðar útivist og
harða baráttu við storma og stórsjóa. Þar skildi Sir Dave
við skip og skipshöfn. Aldrei þorði Burlington sklpstjóri
að sigla aftur til (slands, þvf að hann óttaðist að lands-
menn þar mundu reyna að hefna Þorbjamar. —
Heima f Rifi og á Ingjaldshóli var mikið rætt um hvarf
Þorbjarnar. En þegar haustið kom og enn spurðist ekk-
ert til hans, gleymdist hann von bráðara. —
Einn var þó sá, er ekki gleymdi honum. Það var séra
Jón. Dag eftir dag um sumarið gekk hann nlður að sjón-
um og spurði vegfarendur hvort ekkert fréttist tll enska
sklpslns. Og í hvert slnn gekk hann vonsvikinn heim.
Það var þögulla en áður á Ingjaldshóli og vetrarkvöldln
urðu oft löng fyrir séra Jón, þegar Þorbjörn var ekki
lengur til viðræðu. —
Séra Jón lifði mörg ár eftir þessa atburði. Hann lifOl
það að heyra þá sögu, er barst með skipum til ls'
lands, að Kristófer Coiumbus, maður portúgalskrar aettar
hefði fundið nýtt land í Vesturhöfum. Það skaut upp
gömlum minningum f huga séra Jóns, er hann heyrði
þessar fréttir og fyrir hugarsjónir hans leið nú vorið, er
gesturinn erlendi frá Rifi var á heimili hans og samræður
þeirra rifjuðust nú upp I huga hans. Hann las aftur yí*r
gamla kveðjubréfið frá Sir Dave, en ekki datt honum þé
f hug að setja leyndardómsfuliu undirskriftina C. C. f sam-
band við nafn hins fræga landkönnunarmanns, er nú var
á hvers manns vörum um heim allan. — Hann gat held-
ur ekki vitað fremur en aðrir, að norðrið hefði brotlð
suðrinu braut og að spænski stór-aðmírállinn hefði aðelns
helgað sér arfleið Þorbjarnar hins fslenzka. —
— Fernando, sonur Kristófers hefur ritað ævisögu föð-
ur síns. í henni hefur hann upp orð föður sfns sjálfs
um Norðurlandaferð hans og sýna þau, að f febrúar
1477 hefir C. C. komið til eyjarinnar Thule (Islands).
Suðurodda hennar kvað hann liggja 73° norður frá mið-
jarðarlínu. Enn fremur segir hann að Englendingar, eink-
um frá Bristol, sigll þangað með vörur. Eyju þessa seð'
ir hann vera á stærð við England. „Þegar ég var þ3r>
seglr hann enn fremur, „var þar fsalaus sjór.“ —
Framhald.