Æskan - 01.09.1974, Blaðsíða 19

var hægt að lyfta honum f öruggt skjól. Syllan náðl meira
a5 segja alveg eftlr klettaveggnum beint fyrir neðan
kofann minn. Ég þurftl ekki að gera annað en að ryðja
vegarspotta niður að hellinum, og þá hafði ég kanólnn
alltaf til taks.
,,Við höfum gert merka uppgötvun," sagði ég við
Rontu.
Rontu heyrði ekki tll mfn. Hann starðl sem dáleldd-
ur á smokkfisk rétt utan við hellismunnann.
Ég lét kanóinn reka, og kraup nlður, þannig að ég
s®lst ekki áður en ég næði I spjótið.
Smokkfiskurinn synti hægt framundan okkur, og hreyfði
slla arma sfna f elnu. Stórlr smokkflskar eru hættulegir,
6f maður er niðrl f vatninu, því armar þeirra geta orðið
l’afn langlr og manneskja, og þeir geta auðveldlega grlp-
15 utan um mann. Þeir hafa Ifka stóran munn og hvasst
nef þar sem höfuð og armar greinast. Þessi var með
Þeim stærstu, sem ég hef séð.
Þar sem Rontu stóð beint fyrir framan mig og ég gat
ekki fært kanólnn f betra færl, varð ég að lúta yfir
borðstokkinn til að geta notað spjótið. Smokkfiskurlnn
sá mig hreyfa mlg, og spýtti svörtum vökva f vatnið.
Rann hvarf þegar sjónum okkar.
Ég vissl, að smokkfiskar halda sig ekki á sama stað,
eftir að hafa spýtt bleki, heldur forða sér f skjóli þess.
Ress vegna lagðl ég frá mér spjótið og greip árina.
beið, þangað til ég kom auga á smokkfiskinn aftur.
var hann kominn tvær bátslengdlr á undan mér, og
Þó ég reri af ölium kröftum gat ég ekkl náð honum.
..Rontu," sagði ég, þvf hann stóð enn og fylgdist með
svarta blettlnum f vatnlnu, ,,þú átt eftlr að læra mikið
uni smokkfiska."
Rontu hvorkl lelt á mlg, né skildi hvað ég sagði.
Hann hallaðl undlr flatt, og var greinilega furðulostinn,
ekki sfzt, þegar blekið hvarf og ekkert var fengur að
siú nema tært vatnið.
Smokkfiskar eru beztl matur sem fæst úr sjó. Kjötlð
er hvftt og meyrt, og elnstaklega Ijúffengt. En það er
erfitt að veiða smokkfisk nema með sérstökum spjótum,
°9 nú ákvað ég að gera mér eitt sllkt um veturlnn, þegar
óg hefðl nægan tfma.
Ég rerl kanólnum inn f kóraivfkina skammt frá hellinum
Þar sem ég dró hann hátt á land þar sem vetrarstorm-
ernlr næðu honum ekki. Þar átti hann að vera ( öruggri
9eymslu til vorslns, og þá ætlaði ég að geyma hann I
hellinum sem við Rontu fundum. Það var létt verk að
róa honum og hann lak ekkl. Ég var mjög ánægð.
ÆSKAN
75 ÁRA