Skírnir - 01.12.1919, Qupperneq 35

Skirnir]
Endurminningar um Jón Árnason.
241
surmudegi, er hann kom úr kirkju: >Ojæja, garmurinn
Oóra, ekki var lýst með þér í dag«. Og ósköp held eg
að allir hefðu saknað þess, ef hann hefði gleymt að segja
yfir grautardiskinum sínum:
»Góður þykir mér grauturinn méls
gefinn á svangan maga.
En sé hann gerður úr soðinu sels,
þá svei honum alla daga. — Og það segi egraeð«.
Eg man aldrei eftir að þennan formála vantaði.
Jón Árnason var mjög reglusamur í háttum sínum.
Fór snemma á fætur og gekk venjulegast fram á Seltjarn-
arnes; hefir hann án efa verið athugull um háttu manna
þar fram frá. Vitnaði hann oft í spaugi til »Systranna
á Seli og bræðranna í Bollagörðum*. Ekki veit eg hvort
þar hefir verið átt við ákveðið fólk, eða bara að honum
hafi þótt orðin hljóma vel í eyrum. — Þegar hann kom
úr þessari gönguför var hann svo sveittur, að hann varð
að skifta um nærföt Áleit hann þetta nauðsynlegt vegna
heilsu sinnar, má og vera, að það hafi með annari reglu-
semi haldið við heilsu hans, sem verið hafði mjög tæp á
yngri árum.
Þær stundir, sem Jón vann ekki á Landsbókasafninu,
sat hann við skriftir eða lestur heima hjá sér, því aldrei
var maðurinn óvinnandi, lagði jafnvel drög fyrir, að sér
væri geymd snælda til að vinda af, er hann lagði frá
sér pennann eða bókina. En ávalt gaf hann sér tómstund
tii að fagna gestum þeim, sem að garði komu, og getur
tæpast skemtilegri mann heim að sækja.
Venjulega gekk hann snemma til rekkju, og kaus
helzt að búa um rúm sitt sjálfur á kvöldin; gerði hann
það vel og vendilega. Ekki var hann maður svefnstygg-
Ur> og var það eitt af gamanyrðum hans að segja, er
hann fór að hátta: »Þið megið hafa eins hátt og þið vilj-
ið. bara þið nefnið ekki Jón«.
Árið 1883 misstu þau hjónin einkabarn sitt, 15 ára
gamlan son, er Þorvaldur hét, mesta efnisdreng, yndi
■°g eftirlæti foreldra sinna. Mér og án efa fieirum er í
16