Kirkjuritið - 01.09.1948, Qupperneq 10

184
KIRKJURITIÐ
sínum til dyra eða gengur niður marmaratröppur sínar
út í skrautvagninn eða burðarstólinn til að þiggja heim-
boð glæstra samborgara. Hann lætur enga smámuni spilla
lífshamingju sinni og forðast að blanda sér í það, sem
honum kemur ekki við.
Við dyr þessa manns liggur Lazarus, hlaðinn andstyggi-
legum kaunum, útskúfað afhrak mannanna. En hvernig
hefir hann komizt í þessa hræðilegu eymd? Er þetta ef
til vill glataði sonurinn, sem sóaði fjármunum sínum í
svalli og eyddi hæfileikum sínum í fylgd vændiskvenna?
Er þarna kominn maðurinn, sem gleymdi að ávaxta tal-
entu sína? Hafi hann gengið á vegum dyggðarinnar og leit-
að skyldunnar alla ævi, þá hefir hann sætt ömurlegum
örlögum að vera hér vinalaus og blásnauður. En svo virð-
ist, sem okkur varði ekki um neitt af þessu, aðeins eitt
þurfum við að vita: Hann átti brennandi þrá. Hann þráði
að verða saddur, hann þráði ástúðlega hlýju annarra
manna og að hún birtist í hjúkrandi höndum, húsaskjóli,
klæðum og fæðu, vingjarnlegum orðum og hlýjum hug.
Og hann er settur við dyr þess manns, sem getur veitt
honum þetta allt. En þennan allsnægtanna mann vantaði
þó eitt — aðeins eitt, — en það var nægilegt til að valda
úrslitum. Hann vantaði viljann til að hjálpa.
Báðir líða þeir skort, þessir menn, hvor á sinn hátt, en
þeir hefðu getað bætt hvor öðrum þá vöntun, kennt hvor
öðrum margt, en þeir talast aldrei við. Sá, sem naut bless-
unar starfsins, hreysti líkamans, þægilegrar lífsafkomu,
hefði haft gott af að læra auðmýkt fátæktarinnar, kvöl
þjáningarinnar, hina brennandi þrá eftir æðri verðmætum
en hann átti. Hann átti kost á að kynnast í reynd gleði
kærleikans og nautn fórnarinnar. Lazarus var sendur til
að kenna honum þetta allt, en hann vildi ekki læra neitt.
Þannig leið ævi þeirra, þessara tveggja manna, annar
brann af þrá, hinn lauk aftur hjarta sínu. Og þannig fara
þeir báðir inn í eilífðina.