Kirkjuritið - 01.09.1948, Síða 17

BRÉF TIL SÉRA VALDIMARS BRIEM 191
og breyti’ okkur heldur í hesta,
sem hneggja’ ekki neitt nema satt.
Og mér er nær að halda, að sjálfri trúnni á Guð, per-
sónulegan Guð, hafi stundum legið við falli. Ræð eg það
ekki sízt af „Guð, minn Guð, eg hrópa,“ sem þú minnist
á og segir, að skrifa þyrfti um heila ritgerð. Það er alveg
satt, en sú ritgerð þyrfti að vera í þinni ritgerð. Því að
þar er um höfuðatriði að tala í trúarsögu Matthíasar.
Fyrir ofan kvæðið stendur, minnir mig: „Kveðið eftir
vissan lestur.“ Matthías var sólginn í allskonar heimspeki
og svo viðkvæmur, að því er sagt er, að þegar hann las
eitthvað gáfulegt og viturlega sagt, þá var hann fljótur
að fallast á það. Skilst mér, að þessi „lestur“ hafi haft
þau áhrif á hann, að honum hafi fundizt allt vera að
hrynja fyrir sér, öll hans lífsskoðun leika á reiðiskjálfi,
og örvæntingin ginið við honum. En í ofboðinu grípur
hann dauðahaldi í Guð, og sleppir ekki takinu fyrri en
sigur er unninn og fullur friður kominn í sálina, eins og
seinustu vísurnar sýna bezt. Eg kann ekki kvæðið, því mið-
ur, 0g get ekki rakið þetta betur. Trúlegt þykir mér, að
þessu líkt hafi oftar komið fyrir á æfi Matthíasar, en alltaf
endað á sama hátt, með fullum sigri trúarinnar. Og svo
hefir mér skilizt, að fyrir allmörgum árum hafi verið
horfinn til fulls allur efi — meðfram fyrir áhrif spírit-
ismans, því hann var víst fullkomlega sannfærður um
sambandið við annan heim, og hafði, minnir mig, þótzt
sjálfur verða var við það.
Það er satt, sem þú segir, að til þess að fara út í þessa
sálma, trúarbaráttuna í sál Matthíasar, þyrfti helzt að
þekkja vel sálarlíf hans. En hjá því finnst mér ómögulega
verða komizt, að fara út í það, er rita skal um trúarskáldið
Matthías. Ýmislegt um það efni má líklega lesa út úr
kvæðum hans — og bréfum hans, býst eg við. Og eg veit
ekki, hvort nokkur annar stendur betur að vígi en þú. Þú
hefir haft mikil persónuleg kynni af Matthíasi, bæði frá