Kirkjuritið - 01.09.1948, Síða 21

BRÉF TIL SÉRA VALDIMARS BRIEM
195
óþakkláta yfir þjóð
ár og dag að skína?
Ó, vor köldu glæpagjöld
glata voru hrósi.
Ó, þá fjöld, sem öld af öld
eyðir Drottins Ijósi.
En vér þráum þó að sjá
þín dásemd aftur
draga stráin dufti frá,
dýrðar hái kraftur.
Þreyzt ei enn í þúsund ár
þungu stýra hjóli,
meðan sár og mein og tár
mæna að Drottins stóli.
Og svo vísurnar, sem á eftir koma, hver annari fallegri.
Það er sagt, að „allir vildu Lilju kveðið hafa.“ Hvað ætli
Þá mætti segja um þetta kvæði? Og þó er svo undarlega
hljótt um það, að það er sjaldan nefnt, þegar nefnd eru
beztu kvæði Matthíasar. Og sama er reyndar um „Sefur
Þú, sveinn og snót,“ sem er nærri því jafn ágætt.
Einu sinni var eg samferða Matthíasi um Islandshaf.
^að var 1907. Eg spurði hann þá einu sinni, hvaða kvæði
sitt honum þætti vænzt um. Hann sagði: „Islandsvísur."
Þá þótti mér vænt um, og þóttist nú vita, að eg hefði ekki
farið villt, þegar mér fannst svo mikið til um þær.
Ekki man eg, hver það var, sem fyrstur kallaði Matthías
>,skáldið af Guðs náð.“ Mig minnir, að það væri Norðmaður.
Sézt mun það nafn á honum hafa á íslenzku, og það má
ekki gleymast. Það lýsir betur Matthíasi en löng lýsing
önnur, skáldinu, sem mest hefir átt af inspiration af öllum
skáldum Islands fyr og síðar, að því er eg held.. Eg hefi
sjálfsagt einhvern tíma sagt þér, að mér finnst vinnu-
brögðum Matthíasar bezt lýst í kvæði því, sem hann hefir