Kirkjuritið - 01.09.1948, Síða 27

SÉRA ÞÓRÐUR ÓLAFSSON
201
Verður aðeins drepið á hið daglega líf hans og þátttöku
í ýmsum félagsmálum, og þá einkum þau árin, er hann
þjónaði Dýrafjarðarþingum. Það tímabil var ég kunnug-
astur högum hans og störfum.
Veturinn, sem séra Þórður kom til brauðsins, hafði hann
heimilisfang á Mýrum. Um vorið, 1888, fluttist kona hans
og barn þeirra vestur. Hóf hann þá búskap í Meira-Garði.
Bjó þar þó aðeins eitt ár. Vorið 1889 flutti hann að hinu
útlagða prestsetri Gerðhömrum. Báðar jarðirnar voru þá
eign húsfrú Guðnýjar Guðmundsdóttur á Mýrum. Efnin
voru engin, en skuldir nokkrar. Þurfti mikið áræði og bjart-
sýni til að hefja búskap við slíka aðstöðu. En af þeirri
vöru var séra Þórður ekki snauður. Brátt vann hann sér
vinsældir sem prestur. Heimili þeirra hjóna var öllum
opið. Alúð, vinsemd og hjálpfýsi skipaði þar öndvegi, þótt
fátækt og hörð barátta fyrir lífinu leyndu sér ekki. Prests-
tekjurnar, sem aðallega voru dagsverkin og lambseldin,
voru ekki strax orðnar að gjaldeyri, enda líka alloft tals-
verð vanhöld á þeim, bæði bein og óbein. Prestsverkin
stundaði hann af mikilli kostgæfni, ekki aðeins að því
leyti er bókstafurinn bauð, heldur einnig þann veg, að
vera hvarvetna á verði þar, sem ábjátaði vegna sjúkdóms
eða annara orsaka, veita þar góð ráð, uppörvun og hverja
þá aðstoð, er verða mátti. Húsvitjunarferðirnar voru ræki-
legar. Enda varð hann brátt nákunnugur högum og hátt-
um hvers einasta heimilis, í hinu víðlenda prestakalli.
Ræðumaður þótti hann í betra lagi, kom víða við, var
hispurslaus og einarður. Einkum voru margar tækifæris-
ræður mjög viðurkenndar. Honum var annt um, að mess-
ur félli ekki niður og að kirkjurækni væri sem bezt. Vék
hann oft að þeim málum bæði í ræðum sínum, einkavið-
tölum og raunar hvar sem tækifæri gafst, og ekki brást
það, nema um meiri háttar óveður væri að ræða, að hann
væri kominn á kirkjustað hvenær sem bar að messa. Til
útkirkjunnar á Ingjaldssandi er langur vegur og yfir heiði