Kirkjuritið - 01.03.1956, Qupperneq 11

Jóbonnes skírnrt
Starf og persóna Jóhannesar skírara eru mistri hulin. Vitnis-
burður guðspjallanna gefur ekki skíra mynd. Fátt eitt af því, sem
fundizt hefir annars staðar um ævi og starf skírarans, hefir til
þessa leyst gátumar. Ástæðan til þess, að hér er vakin athygli á
þessum kunnu staðreyndum, er sú, að ekki alls fyrir löngu fund-
ust á Gyðingalandi handrit, sem varpa ef til vill nokkru ljósi inn
i myrkrið umhverfis persónu Jóhannesar.
Guðspjöllin greina svo frá Jóhannesi: Hann er sonur prestsins
Sakaría og konu hans Elísabetar (Lúk. 1. 5 nn). Hann kom fram
á 3. tug fyrstu aldar e. Kr. og kom á stað trúarvakningu meðal
Gyðinga. Hann starfaði sem spámaður. Safnaði að sér læri-
sveinahóp. Að sið eldri spámanna ísraels dvaldi hann í eyði-
niörkinni (Elía, 1. Kon. 19. 4 nn). Matteusarguðspjall segir dval-
urstaðinn vera Júda eyðimörkina (3. 1), vestan Dauðahafsins
norðarlega, Lúkas svæðið umhverfis Jórdan (3. 3), en Jóhannes-
nrguðspjall nafngreinir þorpin Betaníu austan Jórdanar og Ain-
on nálægt Salem, en hvorugur staðurinn er þekktur. Jóhannes
sneri baki við lifnaðarháttum og menningu samtíðarinnar. Tók
upp lifnaðarhætti hirðingja, svo sem Nasírear og Rekabítar höfðu
hvatt til. Hann neytti engisprettna og villihunangs, þess sem
ósnortin náttúran lét í té. Klæddist kápu úr úlfaldaskinni og
sveipaði um sig reim úr gazellu-leðri, sennilega 8 m. langri, og
er það siður hirðingja austur þar enn í dag. — Dvöl hans í eyði-
niörkinni á þó trauðla að skoðast sem óvild gegn allri menningu
og sambyggð. Hún er miklu fremur „rite de passage", áfangi á
leið inn í hið fyrirheitna land Messíasar. Skýra guðspjöllin svo
há, að starf Jóhannesar sé í því fólgið að vera röddin hrópandi í
eyðimörkinni, er boðar að greiða Drottni veg. — Mun mega leggja