Kirkjuritið - 01.03.1956, Side 14

108
KIRKJUEITIÐ
alda. Sameiginlegt einkenni ýmissa þeirra er, að leiðtogarnir fara
með fylgjendurna út í eyðimörkina. Er dvalið þar um hríð, en
tilgangurinn er að halda aftur til ísraelslands, ná því á sitt vald
og stofnsetja eilíft ríki. Má í því sambandi minna á orð her-
sveitarforingjans við Pál, þá er hann er tekinn til fanga í Jer-
úsalem (Post. 21. 38): Ekki ert þú þá egypski maðurinn, sem fyr-
ir nokkru vakti styrjöld og fór með fjögur þúsund rítingsmenn
út á eyðimörkina. Mismunur er á slíkum leiðtogum og Jóhannesi,
sá, að hinir fyrr nefndu hyggjast sjálfir munu valda umskiptun-
um miklu, Jóhannes bíður þess, að Guð láti til skarar skríða.
Starf Jóhannesar er friðarstarf, en ekki ófriðar.
Jóhannesi svipar að því leyti meir til leiðtoga eins, sem Jósefus
nafngreinir, en þeirra, sem nú hefir verið skýrt frá. Sá hét Banno-
us. Jósefus gerðist sjálfur lærisveinn hans, eftir að hafa leitað
menntunar og hugsvölunar hjá Fariseum, Saddúkeum og Ess-
enum. Bannous var eyðimerkurspámaður. Hann klæddist fötum
gerðum úr laufblöðum og át það eitt, er óx úti í náttúrunni
ósnortið mannahöndum, það sem hvorki var ræktað né veitt.
Hann tók laugar oft dag hvern í rennandi vatni til að hreinsa
sig og helga. Jósefus var lærisveinn hans í þrjú ár, sennilega
53—56 e. Kr. — Mataræði B. og hreinsunarsiðum svipar til þess,
sem frá er greint um Jóhannes. Þó er sá meginmunur, að skírn
Jóhannesar er framkvæmd í eitt skipti aðeins og helgar síðan,
en vatnshreinsun Bannousar er margendurtekin. Eru slíkir sið-
ir þekktir meðal Essena, Hemerobaptista og annarra slíkra sér-
trúarflokka. Dæmi Bannousar, sem ekki er sérstætt, ber það með
sér, að það eins og lá í loftinu á þeim tíma, sem hér um ræðir,
að þeir, sem væntu umskipta og breytinga þjóðfélagslegra eða
trúarlegra, leituðu út í eyðimörkina til þess að hreinsa sig og
helga og búa sig og sína undir það, sem koma átti. Því velur
Jóhannes eyðimörkina.
Úti í Júdaeyðimörkinni fundust árið 1947 merk handrit, sem
munu hafa verið helgirit sértrúarflokks eins meðal Gyðinga.
Handritin eru kennd við staðinn, sem þau fundust á, Ain Feshcha
eða Qumran við vestanvert Dauðahaf norðarlega, skammt frá