Vera - 01.06.1998, Side 27

Þórey Gylfadóttir
er 33 ára, kennari að mennt
°9 kennir 9 ára börnum í
Hamraskóla í Grafarvogi.
Hún hefur stundað fjalla-
^ennsku frá því hún var 17
era og er félagi í Björgunar-
sveit Ingólfs.
>,Þegar ég áttaði mig á því
hversu stutt er í aldamótin
kom yfir mig óþol. Ég varð
að gera eitthvað mikið, fara
eitthvað langt. Því togaði
Þessi ferð í mig.”
Anna María Geirsdóttir
er 35 ára. Hún er lærður vef-
ari og myndlistarmaður en
hefur lifibrauð af því að vera
leiðsögumaður, staðlasafn-
vörður og afgreiðsludama.
Hún hefur stundað skíði í
tæp 30 ár og starfar með
Hjálparsveit skáta.
„Mig langaði yfir Grænlands-
jökul alveg eins og mig lang-
aði yfir Hengil þegar ég var
barn og gekk á Hengil I fylgd
foreldra minna.”
Dagný Indriðadáttir
er 33 ára og hefur starfað
sem flugumferðarstjóri á milli
ferðalaga sl.10 ár. Hún er
enn að hugsa um hvað hún
vilji verða þegar hún verður
stór og hefur starfað við leið-
sögn og skálavörslu þegar
færi gefst. Hana dreymir um
að verða bóndi og gerðist
félagi í Björgunarsveit Ing-
ólfs 1996.
„Ég ákvað að fara til fundar
við Grænlandsjökul til að
upplifa þessa óravíðáttu -
hvítt svo langt sem augað
eygir og lengra, ef til vill. Mig
langaði að prófa eitthvað
nýtt. Ég hef ferðast mikið um
Austurlönd fjær og hef gam-
an að andstæðum.”
Man'a Dögg Hjörleifsdáttir
er 22 ára og hefur stundað
fjallamennsku í sex ár. Hún
er í fríi frá Háskólanum, þar
sem hún lærði landafræði,
og starfar sem barþjónn. Á-
hugamál hennar eru fjalla-
mennska, skíði, fjallahjól-
reiðar og lyftingar. Hún er fé-
lagi í Björgunarsveit Ingólfs.
„Eg leita mér alltaf að nýrra
og stærra markmiði til að
takast á við. Grænlandsjök-
ull var því persónuleg áskor-
un um að sigrast á sjálfri
mér og aðstæðum. Hlutur
kvenna á íslandi er of rýr
hvað varðar krefjandi fjalla-
mennsku. Þetta var því ekki
einungis hvatning fyrir sjálfa
mig heldur Ifka aðrar konur
sem eiga sér dagdrauma og
hugsa um fjallasali og víð-
áttubreiður snævar.”

Hvernig kam til að þið ákváðuð að ganga
yfir Grænlandsjökul saman?
„Upphaflega var ekki ætlunin að fara í sér-
staka kvennaferð. Ferðaskrifstofan íslenskir
fjallaleiðsögumenn auglýsti þessa ferð og eftir
mikið taugastríð og peningatalningu ákváð-
um við að skrá okkur. Nokkrir strákar höfðu
einnig skráð sig en hættu við svo það kom í
ljós að við fjórar stóðum eftir. Það var svo
Einar Torfi leiðangursstjóri sem vildi að við
sköpuðum okkur sérstöðu og kom með þá
hugmynd að gera sérstaklega út á ferðina sem
kvennaferð yfir Grænlandsjökul. Vinir okkar
og kunningjar ýttu líka undir þessa hugmynd.
Við ætluðum bara að læðast yfir jökulinn og
hafa gaman af þessu.”
Hvernig gekk ferðin?
Það má segja að erfiðasti hluti hennar hafi
verið áður en við lögðum af stað, frá þeim
degi sem við ákváðum að fara og til þess dags
er við lögðum í hann. Við vissum ekki hvað
Gott að setjast niður og gæða sér ó nestinu.
við vorum að fara út í og því tók þetta mjög
á andlega. Ferðin gekk hins vegar mjög vel og
var auðveldari en við héldum. Ferðin yfir
jökulinn tók alls 24 daga og voru 540 km
lagðir að baki á skíðum.
Ferðin hófst í 1250 m hæð á Hahnjökli en
þangað var hópurinn fluttur með þyrlu frá
Ammassalik. Við gengurn um tuttugu kíló-
metra á hverjum degi, í fyrstu með 75 kg af
búnaði og vistum í eftirdragi en kílóunum fór
fækkandi eftir því sem leið á ferðina. Hver
dagur var vel skipulagður hvað varðar vega-
lengd, matarskammta og hlutverkaskiptingu.
Samstaða hópsins var mjög góð en það er lyk-
ilatriði í erfiðum fjallaferðum. Á hverjum degi
settum við okkur hæfileg markmið sem við
vissum að við gæturn ráðið við. Við tókum
jökulinn í tveimur áföngum, stefndum fyrst
að Dye-2, sem er yfirgefin ratsjárstöð, og svo
að landtöku að Hæð 660. Aðkoman að Dye-
2 er mjög eftirminnileg. Inni í ratsjárstöðinni
eru billjardborð, borðtennisborð, sófasett og
fleira sem bandaríski herinn hefur skilið eftir
sig. Þarna voru einnig eftirlitsmenn við vinnu
x€ra 27