Vera - 01.06.1998, Blaðsíða 36

Ég var í rúmt ár í Danmörku eftir þetta í
algjörri sjálfsvorkunn og aðgerðaleysi og
fannst mér þá að ég myndi aidrei geta náð
mér upp. Það var grunnt í gömlu
minnimáttarkenndina og skömmin var slík
að ég hugsaði að ég gæti aldrei farið til
Islands aftur.
Þrátt fyrir mótlæti og vonleysi á þessum
tíma fann ég alltaf fyrir einhverri
ólýsanlegri vernd og svo var það einn góðan
veðurdag að ég reis upp með miklum látum
og ákvað að nú væri komið nóg, nú yrði ég
að taka mig í gegn og fara að vinna. Ég fór
heim til Islands aftur og kom þá inn í eitt
góðærið, það var um áramót 1984 og 1985.
Ég fékk strax góða vinnu við sömu störf og
ég hafði unnið við áður. Ég vildi ekki láta
gera mig gjaldþrota, það fannst mér
botninn, svo ég ákvað að greiða upp dönsku
skuldina sem var skattaskuld vegna
starfsmanna, eða svokallaðir vörsluskattar í
vanskilum.
Ég keypti mér poilaroid myndavél og var
öll föstudags og laugardagskvöld uppí
gamla Broadway að taka myndir af gestum
sem ég setti í lyklakippur og seldi. Af þessu
hafði ég dágóðar tekjur og um sama leyti var
skattakerfinu breytt þannig að ég borgaði
ekki skatta fyrsta árið mitt hér heima.
Eftir fimm ára vinnu, án þess að taka mér
frí, var ég komin með hreint borð, búin að
greiða allar s'kuldir og gat keypt mér pínulitla
37 fm íbúð uppi í Breiðholti. Ég get ekki lýst
þeirri gleði þegar ég flutti þar inn. Mér
fannst ég hafa náð lengra en björtustu vonir
mínar gátu borið mig.
Skuldir mínar hafði ég greitt í gegnum
Gjaldheimtuna í Reykjavík og aðeins
nokkrum mánuðum eftir að ég gekk út með
núll kvittunina frá Guðmundi Vigni
heitnum, sem þá var gjaldheimtustjóri, fékk
ég bréf frá lögreglustjóraembættinu í
Reykjavík um að þar sem ég hefði ekki greitt
umrædda skattaskuld á réttum tíma bæri
mér að greiða 36.000 danskar í sekt, ellegar
að sitja í fangelsi í 14 daga. Ég var alls ekki
tilbúin að greiða meira til danska ríkisins,
þessi upphæð yrði fljótlega að hálfri milljón
íslenskum með vöxtum og tilheyrandi
kostnaði, svo ég ákvað að taka
fangelsisboðinu.
Mér þótti þetta harður og ósanngjarn
dómur, sérstaklega þar sem hér á íslandi
komast menn hjá því að standa skil á sínu
með því að skipta um kennitölu á gjaldþrota
fyrirtækjum en ég hafði greitt allar mínar
skuldir.
Eftir fangelsisdvölina, sem var í rauninni
endapunkturinn á fallinu í Kaupmannahöfn,
tóku við mörg mjög skemmtileg og
uppbyggjandi ár. Ég hafði góða vinnu sem
bauð upp á mikil ferðalög. Ég naut mín og
aftur fann ég styrk minn, að ég gat gert
ýmislegt og mér fannst ég frjó í því sem ég var
að gera.
“Eftir fangelsisdvölina tóku við góð og upp-
byggjandi ár,” segir Margrét sem lét ekki bug-
ast þótt syrti í álinn.
Gámurinn orðinn að
1000 fm. verslun
Fyrir þremur árum voru aftur kaflaskipti í lífi
mínu. Ég var farin að hugsa hvernig ég vildi
verja síðasta hluta starfsferils míns því ég
vissi að ég gæti ekki uppfyllt þær kröfur sem
starf mitt krafðist fram á fullorðinsár, til þess
var starfið of erilsamt og krefjandi. Eftir
mikil heilabrot og hræðsluköst fram og til
baka um hvað tæki við sagði ég starfi mínu
Fallegir brúðarkjólar, slör og
kórónur til leigu og sölu.
Brúðarkjólaleiga Sophiu.
Bakkavörll, 170 Seltjarnarnes
Sími 562 0137 - 895 8237
lausu. Ég var þá 47 ára gömul og mér fannst
að annaðhvort væri að hrökkva eða stökkva.
Ég vissi í raun ekkert hvað ég ætlaði mér að
gera annað en að notfæra mér reynslu mína
úr fyrri störfum. Ég sagði upp 1. apríl 1995
og samdi um að vinna í sex mánuði, eða til
1. október. 1 maí sama ár fór ég til Hong
Kong og Kína fyrir vinnuveitendur mína en
tók mér viku frí og fór til Indlands í
heimleiðinni. Þar þekkti ég menn sem
framleiða húsgögn og fannst að það gæti
verið góð hugmynd að kaupa einn gám eða
tvo á ári og selja - án þess að setja upp
verslun. Að setja upp verslun fannst mér vera
of mikil áhætta og allt of mikil vinna. Nú
vildi ég bara vinna sem minnst, þéna hæfilega
og umfram allt njóta frelsis. Ég gerði svo
pöntun hjá Indverjunum og áætlaði að hætta
störfum 1. október. Það mundi passa vel því
um það leyti yrði varan komin til Islands.
Ég átti enga peninga á þessum tíma, móðir
mín lánaði mér fyrir fyrstu innáborguninni
og bankinn hressti upp á restina. Sendingin
kom svo til Islands og ég setti auglýsingu í
Morgunblaðið þar sem ég auglýsti
sölusýningu á Grand Hotel í Reykjavík um
eina helgi. Þar stillti ég upp sýnishornum úr
sendingunni og fékk systur mínar til liðs við
mig í afgreiðslu. Það þarf ekki að orðlengja
það - það varð hreinlega allt vitlaust. Ég sat
við tölvuna alla helgina og seldi, tók við
peningum og skrifaði niður pantanir. Á
sunnudegi var allt uppselt og ég með pantanir
fram í tímann fyrir einhverjar milljónir
króna. Móðir mín fékk sína peninga og
bankinn sína og þar með var boltinn kominn
af stað og ekki aftur snúið. Ég pantaði tvo
gáma í viðbót og það sama gerðist, allt seldist
upp.
Minn styrkur hefur alltaf verið fólginn í
kjarki til að prófa eitthvað nýtt og eftir að ég
sá hversu vel gekk að selja indversku
húsgögnin ákvað ég að prófa Mexico. Ég
hafði séð ansi smart kistur í stórri
verslunarkeðju í New York svo ég hringdi í
innkaupadeildina hjá þeim og spurði hvar
þeir létu framleiða kisturnar. Eina sem þeir
vildu upplýsa mig um var Mexico og með
þetta svar hélt ég til Mexico. Ég hef áður sagt
að mér finnst ég njóta verndar og það kom
svo sannarlega í ljós þegar ég kom til Mexico
sem er spænskumælandi land og mjög
frumstætt, með tæplega 100 milljón íbúa. Ég
rambaði einhvernveginn á stærsta
framleiðanda svokallaðra „rustic”
húsgagna, akkúrtat það sem ég var að leita
að. Ég fékk umboð fyrir ísland og nokkrum
mánuðum síðar var fyrsti gámurinn kominn
heim.
Ég var á þessum tíma með 20 fermetra
herbergi inni í Tollvörugeymslu þar sem
vörurnar mínar voru einnig í geysmlu. Rúmu
hálfu ári eftir að fyrsta sendingin kom ákvað
ég að taka húsnæði á leigu í bakhúsi í
Kópavogi, ágætt hús og það mikið útúr að
engin áhætta yrði á of mikilli vinnu og
kostnaðurinn færi ekki úr böndum. Ég hafði
opið fjóra tíma á dag, fimm daga vikunnar,
og var ein, gerði allt sjálf. Ég stýrði
36 v?ra