Vera - 01.06.1998, Side 38

eftir Birgittu Jónsdéttur
Lítil dæmisaga
um leigumarkaðinn í
Reykjavík Dg vonlitla
baráttu við að eignast
þak yfir höfuðið.
a.0. yera eða vera
ekkl leigiandi í
Reykjavík
“Er eina leiðin til þess að fá greiðslumat að svindla?’’ spyr Birgitta
Jónsdóttir og fullyrðir aö á íslandi sé ekki til leigumarkaður.
1
að eru rúm þrjú ár síðan ég kom
til Islands og það fyrsta sem ég
þurfti að gera var að finna mér
leiguhúsnæði. Ég hafði að sjálfsögðu
fyrirfram gefna hugmynd um hvernig
og hvar ég myndi leigja. Draumastað-
urinn var vestur í bæ vegna þess að
sonur minn fékk leikskólapláss þar og
ég hef alltaf verið hrifin af gömlum
húsum með sál. Eftir um tveggja mán-
aða bið eftir húsnæði,_ þar sem við
bjuggum í stofunni hjá bróður mínum,
fengum við loks íbúð, ekki í réttu
hverfi en í Hlíðunum sem var alveg
ágætt því það var ekkert að fá vestur-
frá. Gerður var leigusamningur til eins
árs eins og tíðkast og vilyrði um lengri
leigu. Ibúðin fór í sölu á þessu tímabili
og þar af leiðandi ekki forsenda til að
endurnýja samning. Ég leitaði og leit-
aði að húsnæði og var farin að sjá fram
á að lenda á götunni þegar ég loks fékk
húsnæði í gengum kunningsskap. Ég
hafði borgað 5.000 kall í leigumiðlun,
2.500 í leigulista og gott betur í auglýs-
ingar í DV. Ég hafði líka skoðað hús-
næði um allan bæ en allsstaðar annars-
staðar en á svæði 101. Það virtist litlu
skipta hvað maður setti í auglýsingarn-
ar.
Ég flutti í nýja húsnæðið glöð í hjarta
og samþykkti, að ósk leigusalans, að
gera þetta undir borðið. I>ar af leiðandi
var enginn leigusamningur gerður. Ég
á það til að vera svolítið einföld og
gleyma því hve mannskepnan getur
verið breysk. Aðstæður leigusalans
breyttust og ég varð frá að hverfa. Eft-
ir að hafa búið þarna í hálft ár hófst
enn á ný örvæntingarfull leit að heim-
ili.
Þriggja ára bið í
neyðaraðstoðina
Ekki virtist leigumarkaðurinn hafa lag-
ast. Ég notaði sömu gömlu aðferðirnar,
fór meira segja í hverfisbúðir hingað og
þangað um bæinn, alla leið upp á Kjal-
arnes að leita að heimili. Braut meira
að segja odd af oflæti mínu og athug-
aði með húsnæði í Grafarvogi og Breið-
holti. Ég talaði við Leigjendasamtökin
og ég fékk allskonar meðmæli. En ekk-
ert gekk. Á endanum talaði ég við Fé-
lagsmálastofnun til að kanna hvort
ekki væri til eitthvert prógram til að
aðstoða fólk í neyð. Og viti menn það
var til, EN sá galli var á gjöf Njarðar
að það var þriggja ára biðlisti í neyðar-
aðstoðina og mér var tjáð að það tæki
því nú varla fyrir mig að láta setja mig
á þennan lista.
Ég, sem verð afar sjaldan hissa, varð
pínu lítið hissa á þessum svörum. Ég
spurði í dýpstu einlægni hvort þetta
38 v2ra