Vera - 01.06.1998, Blaðsíða 39

Búslóö Birgittu
komin niöur í
kassa einu
sinni enn.
Þegar leigusal-
ar semja um
greiöslu undir
boröiö og eng-
inn leigusamn-
ingur er geröur
er ekkert hægt
aö segja viö
fyrirvaralausri
uppsögn.
væri virkilega satt. Jú, þetta var alveg satt og
mér var sagt að það væri ekkert hægt að gera
mér til hjálpar, ég yrði bara að halda áfram að
leita. það væri elcki þeirra vandamál þó að ég
færi á götuna með barnið, annars gæti fólk yf-
irleitt fengið húsaskjól hjá fjölskyldu sinni.
Eg er ein af þeim sem á bara ekki fjölskyldu
hérlendis eða ofan jarðar og sá þetta ekki
beint sem kost, nema að ég flytti í kirkjugarð-
ana með búslóðina eða í tjald við Laugardal-
inn. Konan sagði að ég gæti sótt um styrk til
að fá borgað fyrir auglýsingar í DV. Frábært,
hugsaði ég, ég sem hef bara sett fjórar auglýs-
ingar í DV og þær hafa bara skilað mér sím-
tölum frá einmana karlmönnum eða ein-
hverju álíka skemmtilegu.
Á endanum fékk ég húsnæði í Breiðholti
mér til mikillar armæðu. Það var ekki bara
að ég er ekki Breiðhyltingur í mér heldur líka
að þessi íbúð var í risastórri blokk, íbúðin var
á sölu og leigan 50.000 á mánuði. En ég átti
ekki annan valkost eins og staðan var og ekk-
ert gaman að vera í tjaldi yfir háveturinn. Eg
gerði því leigusamning til sex mánaða og
ákvað að pakka ekki öllu upp, þannig að
helmingurinn af dótinu okkar var niðrí
geymslu. Ég hafði líka vit á því að vera ekk-
ert að henda tómu kössunum heldur hraut ég
þá snyrtilega saman til frekari nota. Ég hafði
semsagt hvorki meira né minna en tvo mán-
uði til að hugsa ekkert um flutinga og svoleið-
is.
Dæmi: 1 mánuður að koma sér fyrir, 3
mánuðir að leita að húsnæði og 1 mánuður
að pakka. Og leitin hófst á ný. 5.000 kallarn-
ir fuku í misheppnaðar tilraunir - allir sem
urðu á vegi mínum fengu spurninguna: Veistu
nokkuð um íbúð í vesturbænum? Ég held að
ég hafi verið orðin svolítið þreytandi. En mér
tókst þetta ekki á þremur mánuðum og fékk
því að leigja í einn mánuð í viðbót. Þá fékk ég
ekki húsaleigubætur því það svaraði ekki
kostnaði og tíma að fá samning fyrir einn
mánuð.
Tveggja herbergja íbúð í
félagslega kerfinu eftir tvö ár
Aftur hafði ég samband við Félagsmálastofn-
un og fór líka út í það stórræði að athuga
hvort að ég gæti keypt húsnæði í gengum
verkamannabústaðakerfið. Það var eiginlega
eins gott að ég var ekki í fullri 9-5 vinnu á
þessu tímabili. Ég endasentist eins og skopp-
arabolti á milli stofnana og var satt best að
segja farið að líða eins og stofnanamat, eða
eins og ég yrði að vera niðurbrotin og helst
með kyrkingaról um hálsinn til að tekið væri
eftir mér og mínum vandamálum. Ég er
nefnilega svo skringileg að mér finnst alveg
ómögulegt að vera alltaf að flytja á milli
hverfa og raska þannig öryggi barnsins míns.
Hann var í skóla vestur frá og við þurftum að
taka þrjá strætóa til að komast á áfangastað á
morgnana og aðra þrjá á kvöldin. En hann
vildi frekar leggja allar þessar ferðir á sig til
að vera með vinum sínum. Reyndar voru
þetta ágætar ferðir - við lásum fyrir hvort
annað í strætó urn Línu Langsokk og Mómó.
En dagurinn var orðinn full stuttur að mínu
mati. Jæja, loks eftir mikil hlaup, greinar-
gerðir, pappírsflóð og annað álíka skemmti-
legt fékk ég þau skilaboð að ég væri með allt
of há lán!
Humm...ég var með eitt lán upp á 300.000
og eftir því sem ég best vissi voru eiginlega all-
ir sem ég þekkti með miklu hærri lán, t.d.
langskólagengið fólk. Fyrir hvern er eiginlega
þetta húsnæði?!!! Mér var samt sagt að sækja
um greiðslumat og þetta var farið að vera eins
og æsispennandi sakamálaþáttur frá Þýska-
landi. Ég var rosalega spennt að vita hverju
og hvort mér yrði úthlutað. Hvort það væri
glæsiíbúð í „löngu vitleysunni” í Breiðholti en
þangað var helst óskað að pota mér, þrátt fyr-
ir mjög hljómsterk nei frá mér. Niðurstaðan
kom, ég fékk greiðslumat og 2 herbergja íbúð
í Hólahverfi eftir tvö ár. En það fannst mér
bara alls ekki lausn á þeim bráðavanda sem
ég stóð frammi fyrir, akkúrat á þeirri stundu.
Ég fékk að vita að ég hefði engan annan val-
kost. Ég leyfði mér að spyrja hvað ég þyrfti
að gera til að fá betra greiðslumat þannig að
ég hefði annan valkost. Mér var tjáð að ég
þyrfti hærri tekjur. Ég spurði hve háar en
fékk engin svör. Ég spurði hvort það breytti
einhverju ef margumtalað lán mitt væri full-
greitt. Nei, og já og veit ekki. Ég held að svör-
in hafi verið í þessari röð. Mér var ekki gefinn
kostur á að finna út hvað hægt væri að gera
v£ra 39