Fréttatíminn - 15.06.2012, Blaðsíða 21

H
V
ÍT
A
H
Ú
S
IÐ
/
S
ÍA

ms.is
Bragðgóðir
ábætisostar
Í nýjum
umbúðum
huga við þessi tímamót: „Stór-
kostlegt,“ segir Jóhanna. Báðar
voru þær heimavinnandi, án
atvinnu, og hafði Jóhanna til að
mynda ekki verið á vinnumark-
aðnum í sex ár. Matthildur hafði
flosnað upp úr ýmsum störfum,
en verið heima frá fæðingu yngri
dóttur sinnar í ár þegar þær hófu
námið.
Trúðu ekki á eigin getu
Kvennasmiðjan er samstarfsverk-
efni velferðarráðuneytisins og
Tryggingastofnunar og sjá Náms-
flokkar Reykjavíkur um kennsl-
una. Þessi hópur er sá fjórtándi
sem lýkur náminu en nýr hópur
hefur þegar hafið nám. Iðunn
Antonsdóttir, forstöðumaður
Námsflokkanna, segir gefandi að
starfa við Kvennasmiðjuna. Kenn-
ararnir hafi margt lært, til dæmis
það að fáum konunum hentar að
vinna þétt saman fyrstu mán-
uðina. Byggja þurfi upp traust.
Það taki sinn tíma að fá þær til að
rífa niður varnarmúra sína.
Báðar hafa þær Matthildur og
Jóhanna fengið sína skelli í lífinu,
rétt eins og hinar sextán sem
hófu námið fyrir einu og hálfu
ári. Tvær luku því ekki. Báðar
voru stefnulausar, með afar lágt
sjálfsmat og litla trú á eigin getu.
Rétt eins og þær flestar. Báðar
höfðu einnig barist við fíkn. Matt-
hildur hefur í tvö ár verið laus við
fíkniefni. Jóhanna Ósk hefur ekki
snert áfengi í eitt og hálft ár.
Matthildur leitaði eftir því að
komast í smiðjuna en Jóhönnu
Ósk var boðið að sækja námið
þegar hún leitaði eftir styrk hjá
félagsráðgjafa sínum til að geta
fermt elsta barnið sitt. „Ég var
haldin miklum kvíða,“ segir hún.
„Ég hafði lokað mig af.“ Matt-
hildur segir að hún hafi glímt
við þunglyndi: „Æskan mótar
mann,“ segir hún. „Hafir þú verið
meiddur og ert með sár, þá grær
það ekki án þess að skilja eftir
sig ör.“
Bakslag kom í námið í fyrstu
hjá Jóhönnu þegar hún veiktist.
Ástæðan var „alkóhól-lifur,“ eins
og hún segir. Það er því lífsspurs-
mál að hún haldi sér edrú. Og
það hefur tekist. „Sem betur fer
var ég að byrja í þessu námi, því
það hefur hjálpað mér svo svaka-
lega. Ég hef breyst. Sjálfstraustið
aukist. Hér áður fór ég varla út í
búð án þess að svitna. Ástæðan
var skömm yfir því að drekka.
Þótt fólkið í búðinni hafi ekki
vitað það þá vissi ég það. Það var
alveg nóg. Maður var alltaf með
grímu,“ segir hún.
Talaði ekki um missi sinn
„Við höfum allar breyst,“ segir
Matthildur. „Maður sér líka hvað
þær hafa náð að blómstra sem
voru allra mest inni í sér. Þær eru
komnar út.“
Þessa átján mánuði hafa
mæðurnar komist að leyndum
hæfileikum. Til að mynda hefur
Jóhanna tekið auka stærðfræ-
ðiáfanga, eins og þrjár aðrar í
hópnum hafa gert. „Ég tók upp
10. bekk. Ég var mjög léleg í
stærðfræði. Jú, ég hafði klárað
grunnskóla, en ég náði ekki próf-
unum, svo ég tók hann upp. Það
er ólýsanlegt fyrir mig að setjast
niður og læra þegar ég hef aldrei
getað setið kjurr.“
Þær lýstu einbeitingarleysinu
fyrstu mánuði námsins og svo
hvernig andrúmsloftið í bekkn-
um hafi breyst og þær sussað
hver á aðra til að læra meira. Og
þessi breyting hefur skilað sér.
Jóhanna nefnir að nú geti hún
hjálpað börnunum með stærð-
fræðina. „Ég gat það ekki. Ég
kunni þetta ekkert. Þetta nám
hefur því skilað þvílíkum ár-
angri,“ segir hún.
„Svo ég tali fyrir mig. Ég
opnaði ekki munninn við einn né
neinn áður en ég byrjaði í þessu
námi. Þannig leið mér. Ég átti mína
sögu og talaði ekki um hana. Nú
hef ég lært það. Ég missti pabba
stelpnanna minna fyrir tíu árum.
Ég talaði ekki um það. Mér fannst
það ekki í lagi. En mér finnst það
í dag. Ég segi nafnið hans. Eldri
dóttir mín er að verða fimmtán
ára. Nú fyrst er ég almennilega að
hjálpa henni. Ég gat það ekki áður.
Ég deyfði mig. Hún var fjögurra
ára þegar hann dó og sú yngri sjö
mánaða. Sú eldri man og var algjör
pabbastelpa. Hún lokaðist í mörg
ár,“ segir Jóhanna.
Matthildur stefnir í nám
Hefðbundin skólafög voru á dag-
skrá, eins og enska, stærðfræði,
íslenska og heimspeki en einnig
lærðu þær að prjóna, hekla, silfur-
smíði. Á námskránni var einnig
sjálfsstyrking og skapandi skrif
svo dæmi séu tekin. „Hver hefði
trúað því að ég sæti á laugardags-
kvöldi að prjóna,“ segir Matthildur
og hlær.
„Ég hafði síðast prjónað í grunn-
skóla. En ég hafði aldrei áður
prjónað lopapeysu.“ Nú eiga þær
hvor sína peysuna og hlæja að því
að þær ættu að skreyta sig með
silfurhringjum eftir þær sjálfar,
koma í lopapeysunni með ljóðabók-
ina undir hendinni þegar þær út-
skrifast í dag, föstudag. Hláturinn
fyllir herbergið. „Að hugsa sér,“
En fyrst ég náði að klára þessa átján mán-
uði í Kvennasmiðjunni hlýt ég að klára mig.
Að ljúka námi, það er áfangi. Því maður
á sér þá sögu að hafna áður en aðrir gera
það og hætta. Já, það er yndislegt að út-
skrifast úr einhverju öðru en meðferð.“
(Matthildur) Framhald á næstu opnu
viðtal 21 Helgin 15.-17. júní 2012