Tíminn - 24.12.1943, Blaðsíða 34

34
T í M I N N
Frá Færeyjum Frh. af bls. 27
an annarr, þá hinn þriðji og um lágnættið
hafa tólf bátar nauðlent þar. Það er orðið
þröngt í húsi Brandsvíkurbóndans. Nær
hundrað grindamenn eru þar saman
komnir. Kvenfólkið hefir nóg að gera að
elda kjöt og súpu handa gestunum. Allir
verða að láta sér lynda þann svefnstað, er
skárstan er að fá: Hey er borið inn á reyk-
stofugólfið, og/þar hvíla allir hlið við hlið,
unz morgnar og veður lægir og allir kom-
ast heim til sín. Þá er gott að hátta eftir
þriggja sólarhringa vosbúð.
Nú er kominn tími til bjargtekju. Svo
talast til, að fyrst skuli farið í Breiða-
barm, er hvíldur hefir verið í þrjú ár.
Byggðarmenn safnast saman. Unglingarn-
ir iða af tilhlökkun, en eru þó alvarlegir, er
þeir fara upp á loftið, taka niður og bera
út langa vaðinn, sem er stórt, hundrað
faðma á lengd. Það er eins og þessi vaður
minni þá á, hvað fyrir getur komið. Hjarta
margrar móður og meyjar herpist saman,
þegar reiðskapurinn er borinn út í bát-
inn.
Fjallamennirnir ýta frá landi, og brott-
fararsálmurinn hljómar neðan frá vík-
inni. Guðrún norðan úr skála, er stödd úti
á túni. Henni finnst bergmálið í hlíðinni
svara svo válega, að hún getur ekki á sér
heilli tekið. Hún ambrar inn í skemmuna,
setzt þar niður og grætur.
Þeir leggja bátnum að nesodda einum.
Þeir ætla að ganga í bjargið, og fara tveir
og tveir saman og hafa „bakkareipi“ sér
til hjálpar. Það er hált og skreipt á flúð-
unum og brim við klettana. Landtakan er
því ill. En þeir eru þessu vanir og sæta
lagi. Þeir komast allir á land heilir á
húfi, nema einn, sem eftir er skilinn til
þess að gæta bátsins. Þeir eru allir á
flókaskóm og svo léttklæddir, sem unnt
er. Einn bindur um sig bakkareipið, ann-
ar tekur hina sex álna löngu fuglastöng
sína, stingur fleygnum undir brókarlinda
hins og lyftir undir hann, meðan hann
klífur hamravegginn. Þegar hann er kom-
inn upp og hefir náð fótfestu, les hinn sig
upp á reipinu á eftir honum. Þannig fara
þeir allir stall af stalli, unz þeir koma í
fjölsetið lundaland, grasigróinn halla í
bjarginu. Þar setjast þeir niður og hvíla sig.
Ungur piltur hefir komið auga á fáein-
ar langvíuholur rétt fyrir ofan lunda-
brekkuna. Hann tekur að klifra laus upp
í bjargið með fuglastöng sína. Förunautar
hans banna honum það, en hann skeytir
því engu. Honum gengur greiðlega upp, og
svo tekur hann að veifa stönginni. Hon-
um finnst hann hafa góða fótfestu, en
þegar tíu langvíur eru komnar í háfinn,
er stöngin orðin svo þung, að hann missir
skyndilega jafnvægið og steypist fram yfir
sig. Félagar hans vita ekki hvað gerzt
hefir, fyrr en hann kemur á fleygiferð
niður í brekkuna til þeirra. Haraldur
heitir einn þeirra, karlmenni mikið og
kann ekki að hræðast. Hann rýkur á fæt-
ur eins og örskot og þveitist niður brekk-
una á eftir drengnum og nær í stakk hans,
þegar hann er að steypast fram af brún-
inni. Aðeins eitt fet skilur milli lífs og
dauða. Að andartaki liðnu hefði pilturinn
legið sundurtættur í úrðinni fyrir neðan.
En nú hefir Haraldur bjárgað honum frá
bráðum bana, áður en hinir fjallamenn-
irnir vita, hvaðan á sig stendur veðrið.
Til þess að komast norður í Barminn
verða þeir að ganga eftir löngum og mjó-
um stalli. Nokkrir eru þegar komnir þang-
að og byrjaöir að fygla. Það er landátt,
og fuglasveimurinn, sem á flugi er, er svo
þéttur að skyggir fyrir sól. Riturnar og
langvíurnar eru svo háværar, að ekki heyr-
ist mannsins mál. Tveir menn hafa orðið
eftir í lundabrekkunni og hugsa sér að
veiða þar lunda í háf. Þeim gengur treg-
lega, og þegar þeir sjá langvíumergðina
í Barminum, afráða þeir að fara þangað.
Þeir eru komnir miðjá vegu og miðar
hægt, því að gangfærið er illt. Þá kveður
allt í einu við kynlegt buldur, sem yfir-
gnæfir fuglagargið. Þeir líta upp. Og hvað
sjá þeir? Bjargið fyrir ofan þá er komið á
skrið og er að steypast fram y.fir sig. Ekk-
ert er hægt að gera, nema bíða þessar fáu
sekúndur. Þeir þrífa húfurnar af höfði sér
og takast í hendur. Það veit enginn maður,
hvað þeir kunna að hafa hugsað á þess-
ari stundu.
Hinir, sem komnir eru alla leið, geta ekki
annað en snúið sér undan. Dunurnar erú
svo ógurlegar, að það er eins og eyjan sé
að rifna sundur. Þegar þeir líta við aftur,
er allur syðri hluti Barmsins á burt,
stallurinn horfinn, mennirnir horfnir. Hið
neðra er komin ferleg urð. Þar er ekkert
að sjá nema grátt grjót og skurmsl.
Þarna eru þeir innikróaðir. Félagar
þeirra eru hrapaðir fyrir björg, báturinn
hálffullur af sjó eftir ölduganginn, er
myndaðist við hlaupið, og sjálfir komast
þeir hvorki áfram né til baka. Bjargið er
ísjárvert. Nýs hlaups er þá og þegar að
vænta, og þá var röðin, komin að þeim.
Manninum í bátnum vinnst brátt
tími til þess að ausa hann og rær síðan til
byggðar. Heimamenn geta sér strax til um,
hvað gerzt hefir, þegar þeir sjá bátinn.
Mikill harmur er að byggðarlaginu kveð-
inn. Mest fær þetta þó á Guðrúnu, en samt
er hún stillt vel. Karlmennirnir bera harm
sinn í hljóði, en andlitin eru þrútin.
En — í bjarginu dúsa margir menn í
sjálfheldu. Karlmennirnir, sem eru heima í
byggðinni, rjúka af stað til að bjarga þeim.
Þeir hlaupa eins og fætur toga og hafa
með sér langan vað til þess að síga í niður
til þeirra úr efra. Það er hættulegt verk,
þegar von er á nýju hlaupi á hverri stundu.
En nú er ekki tími til að vera hræddur.
Einn bindur um sig vaðinn, hinir eiga að
vera á brúninni, og svo rennir hann sér
fram af og sígur áttatíu faðma. Þá er
hann kominn niður til mannanna, sem
síðan eru dregnir upp, hver af öðrum.
Síðan er haldið heim aftur, og eftir það
er báturinn mannaður til þess að leita lík-
anna.
Þótt undarlegt sé, finnast bæði líkin fyr-
ir framan urðina.
Mánuði eftir að líkin voru jarðsett, mess-
aði presturinn í kirkju byggðarinnar. Þá
kastaði hann mold á gröfina og lét þess
getið, er enginn hafði áður vitað, að þau
Guðrún og Haraldur hefðu verið heitbund-
in. Þetta hafði Guðrún beðiö hann að gera.
Alvarlegir í bragði gengu menn út úr
kirkjugarðinum. En hví var að æðrast? Þeir
bjuggu í Færeyjum og urðu að lifa sem
Færeyingar. Næsta ár fara þeir aftur í
björgin. Guð ræður, hversu þá fer.
Jón Helgason íslenzkaði.
5ÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍÍ
GLEÐILEG JÓL !
íshúsið Herðuhreið
Fnfeirfejiiueí/ 7
GLEÐILEG JÓL !
V erUstniðjjuútsml an
Gef jjun — Iðunn
Útsýn yfir Hesteyjarfjörð. Til vinstri norðurendi Hesteyjar, Koltur
Vetrarmynd frá Vogi á Suðurey. Byggðin sést óglöggt norðaustan fyrir miðju, Vogey fjœrst til hœgri. — Myndin er tekin frá Straum-
fjarðarins. Yfir eiðið sést út á opið Atlantshaf. ey fyrir ofan Velbastað.