Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 5

AlþýSubiaðsins
Indíánadrengs að verða einhvern tíma volador og svífa
í loftinu úr órahæð, meðan augu mannfjöldans stara á
hann af hrifningu. Drengirnir eru ekki nema 10 ára
gamlir, þegar þeir byrja að æfa sig að halda jafnvægi
á endanum á mastri, sem er nokkurra metra hátt. En
aðeins fáir komast svo langt, að vera teknir í hóp
hinna fljúgandi dansara.
Á torginu hittum við sex voladores ásamt foringja
þeirra, el capitano, og voru þeir af ákafa að undirbúa
hátíðina, sem átti að fara fram daginn eftir. Yið mastr-
ið lá kringlóttur trédrumbur, sem var holur í annan
endann. Þetta var hinn svokallaði tacomat, efsti hluti
mastursins, og var hann 75 cm. í þvermál. Utan um
mastrið var vafið reipi, og með því að nota það sem
stiga klifruðu þrír Indíánar gætilega með tacomat upp
eftir mastrinu. Þeir létu trédrumbinn á endann á
mastrinu eins og fingurbjörg á fingur. Trédrumburinn
var smurður að innan með feiti, svo að hann gat vel
snúizt á endanum á mastrinu. Þegar þessu var lokið
var borinn upp sexhyrndur rammi, gerður úr tréstöng-
um, sem voru hver um metra á lengd, og vandlega
bundnar saman á endunum. Eftir nokkurt erfiði tókst
að koma rammanum fyrir rétt undir tacomat. Þegar
öllu var fyrir komið, minnti það á hjól, þar sem mastrið
er öxullinn og ramminn hjól. Sterk reipi voru í stað
teina í ,,hjólinu“. Við komumst ekki að því, til hvers
allt þetta var, fyrr en daginn eftir, þegar flugdansinn
fór fram. En nú var allt tilbúið til hátíðarinnar.
Rétt þegar undirbúningnum í mastrinu var lokið,
gekk sólin til viðar, og það varð innan skamms niða-
myrkur í bænum. Við vorum þreyttir eftir daginn og
lögðumst snemma til svefns. Gistihúsið var samkomu-
staður fyrir Indíána, sem komið höfðu til bæjarins til
þess að vera viðstaddir hátíðina, og múlasnarnir þeirra
stóðu í hóp fyrir utan húsið, en við heyrðum hroturnar
í þeim sjálfum, þar sem þeir sváfu meðfram húsveggn-
um. Nokkur svín, sem voru í aurnum skammt frá hús-
inu, hrinu um leið og við klifruðum upp eftir hænsna-
stiga, sem var utan á húsinu, og skriðum svo inn í her-
bergin okkar. Stjörnubjartur himinninn gefur góða von
um sólskin næsta dag.
sérstakar myndir, sem konurnar hafa í sjölum sínum.
í einu horni torgsins var gríðarstór pottur á hlóðum
og hafði soðið í honum síðastliðið dægur. Þar voru
Indíánarnir að elda chicharon — Indíánarétt, en í hon-
um var svínakjöt, sem soðið hefir svo lengi, að fitan
er horfin og aðeins skorpa eftir. Indíánarnir voru að
blaðra hver í kapp við annan, og barst ómurinn til-
breytingalaust yfir torgið. Þeir töluðu Otomi-'og Az-
tekamál, en mjög fáir þeirra skildu spönsku. Nokkrar
klukkustundir gekk verzlunin og rabb þeirra sinn
vanagang, en þá kom skyndilega hreyfing á mann-
fjöldann. Sex voladores gengu inn á torgið og með
þeim var foringi þeirra — el capitano. Fimm þeirra
HÁTÍÐ HINNA FLJÚGANDI DANSARA
Ég var kominn á fætur fyrir sólarupprás. Það var
allt útlit fyrir að þetta yrði sólbjartur dagur. Af göt-
unni heyrðist hófadynur, hróp og köll og einkennilegt
hljóð í bjöllum múlasnanna. Indíánarnir streymdu til
bæjarins frá öllum nágrannaþorpnum, úr dalverpum
og fjallahlíðum sveitarinnar. Að fornum Índíána sið
var markaðsdegi og hátíð slegið saman, og eldsnemma
um morguninn eru þeir búnir að koma sér fyrir víðs
vegar um torgið, í súlnagöngum húsanna við það og á
tröppum þeirra og hafa breitt varning sinn út fyrir
framan sig. Flestir eru þeir Otomi-Indíánar frá ná-
grannaþorpunum og konurnar eru með quechquemitis
— marglit sjöl með ívöfnum myndum af blómum og
dýrum — sem eru skerandi í glampandi sólskininu.
Næstum því hvert einasta þorp á sér sérstaka liti og
Hér sjást hinir fljúgandi dansarar voladoramir í fluginu.
Gefur mynd þessi góða hugmynd um hæð mastursins, sem
þeir dansa á og svífa svo niður úr.