Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 26

26
Jólablað
GLEÐSLEGJÖLS
Sápuverksmiðjan Sjöfn.
GLEÐILEG JÖL!
Kaffibætisverksmiðjan Freyja.
GLEÐILEG JÖL!

SANITAS

•y'V*y*v*yr<^r*>r*
GLEÐILEGJÖL!
Hótel Skjaldbreið.
GLEÐILEG JÖL!
Bifreiðastöð íslands.

j
j Gleðileg jól
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
s
í s
* s
$ s
'•JriJhijr.^ijr-ijrtjJ-.jrijiis-ijrijr.jris-ijr.jr.rr.s-i^is-.^-.si.^-.^.-^rijr.^r..
Samband ísl.
samvinnufélaga.
stóran stein. Síðan hallaði hann sér fram á makkann á
hestinum-----og skalf og stundi. En augun voru þurr.
Loks rétti hann sig upp og starði þangað, sem hún
hafði horfið.
— Seinna, kannske, hvíslaði hann síðan í eyrað á
Dreyra gamla, sem stóð og tuggði mélin og geispaði
önuglega. Hann hafði sitt af hverju að ergja sig yfir:
— Meira uppátækið að lofa manni ekki að dunda
við að tína svolítið í sarpinn, úr því að á annað borð
var verið að drolla þetta. Og hann sló sig með taglinu
— og enn tuggði hann mélin:
— Veröldin!
3.
Þegar svo féð var látið í kaupstað þarna úr norður-
byggðunum, þá fylgdi Steinmóður Jósúason því ekki
einungis vestur í Lónafjarðarbotn, heldur alla leið
vestur í Tangakaupstað. Það fór hann á vélbát, sem
lyktaði, svo að manni sveið í háls og nef, og hristi
mann það mikið, að líkast var því, sem maður væri að
róa á staf niður harða og hrjúfa fönn í bröttu fjalli.
Loks voru það skellirnir: Það mátti heita gott að sleppa
í land með hellu fyrir eyrum, en annars fulla sansa,
nýkominn úr kyrrðinni í Hvítabjarnarvík.
Kaupstaðurinn, — hús við hús á alla vegi, og fólk í
gluggum, glápandi eins og kýr. Menn á götunum á sí-
felldu rápi — og flestir rétt undir það að vera á sprett-
inum. Þetta var eins og sansalausar og villuráfandi
sauðkindum í sandauðn, énda hvergi gras eða gróðr-
arnál, heldur og möl og for og mold og skítur. Það
var svo, að sjórinn var eins og úldið skolp, sem gleymzt
hefir í þvottabala. Að nokkur manneskja skyldi kunna
við sig í svona plássi!
Annars fékk Steinmóður fljóta afgreiðslu og allt
skýrt skrifað á lappa, bæði það, sem inn var lagt og
út var tekið. Og búðarmennirnir, sem voru á þönum
eins og hundtíkur á samrekstrardegi, höfðu ekki tíma
til að segja neitt nema það nauðsynlegasta; það fannst
Steinmóði stór kostur.
Hann svaf og borðaði hjá gömlum hjónum, sem
höfðu verið samtíða honum í Leiru og alltaf verið hon-
um vel. Saltsteinbítur og svart kaffi, rúgbrauð, sem
var súrara og þurrara en hann átti að venjast, og svo
eitthvað, sem kallað var magarín. Það var ljóta hal-
vítis óætið, gult eins og hrossafeiti og á bragðið eins
og maður gæti hugsað sér saumavélarolíu. En það var
nú sama. Hjónin voru fáorð og viðmótsgóð og öll
þeirra orð eins og maður hafði vanizt. Þau voru bara
aumkunarverð að þurfa að lifa á svona. Slíkt hafði
honum ekki verið boðið upp á, ekki einu sinni hjá
Bríetu í Leiru. Og svo kom hann heim til þeirra með
þrjú dilkslátur, með mör og öllu saman. Og gamla
konan hló og sagði:
— Oho, guðlaun!
— Og þetta er mör, sagði gamli maðurinn. — Og
það er rétt víðilykt af þessum sviðum. Þú lítur hérna
inn, Móði minn, þegar þú ert á ferð. O, skal það vera
munur fyrir þér, eða.þegar þú varst fastur í Leirunni.