Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 8

Jólablað
bróður Colin og bróður Paul „koma eftir veginum, en
þeir voru að kalla inn tíundirnar. Þeir höfðu verið
sendir frá klaustrinu, og enda þótt þeir ættu ekki von
á að fá neitt hjá Roark, datt þeim samt í hug að orða
það við hann. Bróðir Paul var grannur maður, en karl-
menni til burða, magur í andliti og hvasseygur, en
bróðir Colin var hins vegar lágur maður vexti og þybb-
inn. Bróðir Paul lét sér nægja að hugsa til eilífrar sælu
hinum megin grafar, en bróðir Colin þóttist ekki upp
á það kominn að bíða svo lengi og vildi fá að reyna
gæði lífsins hérna megin grafar. Fólk kallaði bróður
Colin góðan mann, en bróður Paul ágætan mann. Þeir
fóru saman til þess að kalla inn tíundirnar, því að það,
sem bróðir Colin fékk ekki með góðu, fékk bróðir Paul
með því að ógna með Víti og eldi brennanda.
— Roark! segir bróðir Paul. — Við erum að heimta
inn tíundina. Þú ætlar vonandi ekki að lenda í eilífum
eldi?
Roark hætti að hvetja hnífinn og leit á Katy, Hann
fór að hlæja. — Þarna er svín, sem þið megið fá, sagði
hann og lagði frá sér hnífinn.
Bræðurnir urðu undrandi, því að fram að þessu
höfðu þeir ekkert fengið hjá Roark, nema hvað hann
sigaði stundum á þá hundunum.
— Svín, sagði bróðir Colin. — Hvers konar svín er
það?
— Það er gyltan, sem er þarna í stíunni, sagði Roark.
Bræðurnir flýttu sér að stíunni og gægðust inn. Þeir
sáu, að Katy var bæði stór og feit og ætluðu varla að
trúa sínum eigin augum. Colin hugsaði um svínasteik-
ina, en bróðir Paul um hrósyrði föður Benedikts, þegar
hann frétti, að þeir hefðu fengið fullorðna gyltu hjá
Roark. Paul sneri sér að Roark.
Hvenær ætlarðu að senda okkur gyltuna? spurði
hann.
— Ég ætla alls ekki að senda hana, hrópaði hann. —
Annaðhvort takið þið hana með ykkur núna, eða þið
fáið hana ekki.
Bræðumir eyddu ekki fleiri orðum að þessu. Paul
brá bandi í nasahring gyltunnar og teymdi hana af
stað og fyrst í stað var Katy þæg eins og lamb. Og
þegar þau þrjú fóru út um hliðið kallaði Roark á eftir
þeim: — Hún heitir Katy. Og svo skellihló hann.
— Þetta er allra fallegasta gylta, sagði Paul.
Bróðir Colin var að því kominn að svara honum,
þegar hann var bitinn óþægilega í kálfann. Hann rak
upp óp og snéri sér snarlega við. Katy var að jóðla
það, sem hún hafði bitið úr kálfanum á honum og gaut
illilega til hans augunum. Katy tuggði hægt, renndi
svo niður og ætlaði að fá sér annan bita. En bróðir
Paul barði á trýnið á henni með stafnum sínum. Hafi
augnatillit gyltunnar verið ljótt áður, þá dönsuðu
púkar í augunum á henni nú. Það heyrðist öskur langt
niðri í hálsinum á henni og hún nísti tönnum. Bræð-
umir biðu ekki boðanna, en hlupu að tré, sem var þar
nálægt og klifruðu upp í það, unz þeir voru komnir úr
allri hœttu.
Roark hafði gengið niður að hliðinu til þess að sjá,
hvernig þeim gengi, og nú stóð hann þar skellihlæj-
andi og þeir sáu, að þaðan var engrar hjálpar að vænta.
Fyrir neðan þá gekk Katy fram og aftur, bölsótaðist
og pældi upp jörðina. Bróðir Paul fleygði til hennar
viðargrein, en hún tætti hana sundur og horfði gulum
illgirnisaugum upp til þeirra.
Bræðurnir reyndu að hagræða sér uppi í trénu og
sátu þar lengi þögulir. Bróðir Paul hugleiddi málið unz
hann rétti skyndilega úr sér, greip krossmarkið sitt,
hélt því fyrir framan sig og tónaði: „Apage Satanas.11
Brott fjandi!
Það fór hrollur um Katy, eins og hún væri reyr af
vindi skekinn, en ekki spektist hún til muna. „Apage
Satanas,“ hrópaði bróðir Paul á ný og enn fór hrollur
um Katy, en samt gafst hún ekki upp. í þriðja skipti
þuldi bróðir Paul særinguna, en Katy var nú búin að
ná sér og særingin bar engan árangur. Bróðir Paul
horfði döprum augum á bróður Colin og sagði: — Hún
hefir eðli Satans, en er ekki Satan sjálfur, því að ann-
ars hefði hún sprungið í loft upp við svona magnaða
særingu.
Katy nísti tönnum og henni var sýnilega skemmt.
— Áður en mér datt í hug að særa úr henni þennan
illa anda, sagði bróðir Paul, —■ var ég að velta því
fyrir mér, sem Daníel gerði í ljónagryfjurini og hug-
leiða, hvort sú aðférð dygði við gyltu.
Bróðir Colin horfði á hann hugsandi og sagði: *—
Vera má, að ljón séu ekki eins forhert og gyltyr. Alltaf