Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 16

16
Jólablað

GLEÐILEG JÓL
Skóbúð Reykjavíkur.
GLEÐILEGJÓL!
V
s
s
s
S
s
s
i
Sláturfélag Suðurlands.
GLEÐILEG JÓL!
Skóverzlunin HECTOR,
Laugavegi 7,

*
j GLEÐILEG JÓL!
s
^ Þóroddur E. Jónsson.
s Heildverzlun — Umboðsverzlun.
s

GLEDILEGJÓL!
Sjómannafélag Reykjavíkur.

s
\
s
s
s
s
GLEÐILEG JÓL!
CUliamdj
Óskum öllum okkar viðskiptavinum gleði-
legra jóla og gæfuríks árs.
húsinu við mylluna, vopnuð skammbyssum föður síns
og lét sem vind um eyrun þjóta allt hjal nábúanna
um ungu stúlkuna, sem átti marga aðdáendur og bjó
ein og varnarlaus. — En hún Zenobia litla gat séð um
sig sjálf, sagði afi minn. Hann hefir sennilega vitað,
hvað hann söng, því að hann var einn af aðdáend-
unum.
En hann var samt ekki hinn útvaldi. Zenobia elsk-
aði ungan, rauðhærðan, skozkan nýbyggja, sem hét
Duncan McLeod, sem var skapbráður maður, eins og
hún, fallegur maður og mesti hlauparinn í allri sveit-
inni. Zenobia hafði elskað hann af þeim tilfinninga-
hita, sem henni var í blóðið borinn. En þau áttu ekki
skap saman. Eitt kvöldið höfðu þau farið út í reiðtúr
(að því er afi sagði) og þegar þau komu aftur sat
Zenobia tignarleg í söðli sínum, en reið spölkorn á
undan honum, því að þau höfðu verið að rífast. Og
þegar þau komu að litla húsinu (þar sem Zenobia lá
nú á líkbörum í brúðarkjólnum sínum) fór hún ein
inn. Þau höfðu rifizt, enda þótt þetta væri einum eða
tveimur dögum fyrir brúðkaupið, og hún sagði hon-
um, að hún vildi ekki sjá hann framar.
Því næst (sagði afi) hafði Zenobia farið inn og lok-
að húsinu og gluggunum, svo að enginn kæmist inn,
tekið biblíuna og lesið, til þess að 1-ægja tilfinningar
sínar. í litla húsinu í rjóðrinu, þar sem uglurnar
vældu ömurlega alla nóttina og Zenobia laut yfir
biblíuna og bað guð að milda skap sitt og veita sér
hamingju. En allt í einu heyrist fótatak . . . einhverjir
eru úti í runnunum í garðinum, ef til vill margir
menn, því að í myrkrinu er ekki hægt að greina það
fyrir árniðnum. Og Zenobia rís hægt á fætur til þess
að ná í skammbyssur föður síns, gengur fram að dyr-
unum og hlustar. Zenobia slekkur á kertinu. Enn þá
heyrir hún fótatakið og draugslegt væl uglunnar, en
loks lyftir hún skammbyssunni og skýtur út um hurð-
ina, til þess að hræða árásarmennina, Það heyrist
skothvellur, en svo er dauðaþögn og Zenobia stendur
með rjúkandi skammbyssuna og bíður átekta . . . stein-
þegjandi. Þeir eru farnir . . . Ekkert heyrist nema and-
vörp vindsins og væl uglunnar.
Og um morguninn (sagði afi minn) hafði hún vakn-
að við sólskin í herberginu og þrastaklið í garðinum.
Hún leit á brúðarkjólinn sinn, sem lá á stóli við rúmið.
Og þegar hún var klædd og komin niður opnaði hún
dyr og glugga, unz hún kom að dyrunum, sem lágu
út að garðinum . . • Þar lá Duncan McLeod á grúfu
og rauða hárið hans glóði eins og logi í sólskininu . . .
dauður með kúlu I hjartastað.
Ég leit upp og sá Jabez Smith, sem sat uppi við
tré. Hann hafði gleymt því að heyið lá flatt og það
voru ský í vestrinu. Ég vissi, hvað hann var að hugsa.
Hann var að reyna að ráða þá gátu, hvers vegna
þetta írafár hafði gripið hann út af dauða Zenobiu
White. Aldrei framar myndí ég sjá Zenobiu White
í gula kjólnum sínum með slóðann í ryki vegarins og
kettina sína á eftir sér. Eitthvað var horfið úr litla
heiminum okkar.