Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 20

26
JólablaS
S
s
s
$
s
s
s
s
s
GLEÐILEGJÓL!
Bræðurnir Ormsson.
(Eiríkur Ormsson)

GLEÐILEGJÖL!
Bifreiðastöðin Geysir.
GLEDILEGJÖL!
Verksmið j uútsalan
Gefjun — Iðunn.

GLEÐILEGJÖL!
Þvottahúsið Grýta h.f.

GLEÐILEGJÖL!
H.f. HAMAR

GLEÐILEGJÓL!
r
s
s
s
S
s
s

HEITT & KALT
S
s
s
s
s
s
s
s

r
*
s
GLEÐILEGJÖL
íshúsið Herðubreið.

upp á sér, nagi fornslægjuna hérna á flötunum fyrir
vestan og skemmi fyrir okkur vetrarbeitina, ef um
vetrarbeit verði á annaS borð að tala. Það er miklu
minna beitiland hjá okkur en ykkur, segir hann, því
að vestan við bæinn er svo ákaflega bert.
— Ykkar fé rennur nú svo sem austur eftir líka og
gengur miklu meira uppi á okkur að vorinu og sumr-
inu, af því að okkar land er stærra og grösugra.
Hún greip gula fléttu, sem féll niður á brjóstið, og
fleygði henni aftur á bák.
— Jæja, við skulum ekki fara að jagast um það. Eg
segi nú bara svona, og það er bezt, að þú sért ekkert
að geta um það við kven . . við Þorkötlu. Hún brosti
afsakandi og roðnaði. Svo sagði hún hressilega: —
Slepptu hestinum. Við skulum finna upp á einhverju!
Hann skimaði kringum sig og sleppti taumnum, og
klárinn fór að naga. Finna upp á einhverju? Það var
langt síðan honum hafði dottið slíkt í hug. Já, hann
skimaði, eins og hann byggist við, að einhverjir kynnu
að vera vitni að þessari uppástúngu stúlkunnar við
ráðsmanninn í Hvítabjarnarvík og bera þetta út til
spotts og aðhláturs og verðugrar útásetningar. Og hún,
sem sýndist svo fullorðinsleg, sýndist bara fullorðin
stúlka, áreiðanlega mikið fullorðinslegri en hann! En
hann var annars reiðubúinn! Hverju var bara- hægt að
finna upp á?
Hún fór að hlæja. Hann varð svo vandræðalegur á
svipinn, síðan komst hann allur á ið af ákafa.
— Já, ég er til! sagði hann og veifaði um sig hönd-
unum. — En upp á hverju eigum við þá að finna?
— Við skulum reyna að komast upp á stóra stein-
inn þarna.
Hann af stað að steininum og reyndi strax að kom-
ast upp, þar sem hann kom að honum. Hánn greip
báðum höndum upp fyrir sig og prikaði svo fótunum
utan í steininn. En allt í einu missti hann tökin, og
hann skall aftur á bak í grastó.
Ósk skellihló. Hún beygði sig áfram, og flétturnar
féllu fram yfir axlirnar. Hún studdi lófunum á knén,
og svo vaggaði hún höfðinu. Hann stóð á fætur, vand-
ræðalegur og grettur. Hann leit á hendurnar á sér.
Þær voru hruflaðar og blóðugar. Hann varð hörkuleg-
ur á svipinn, og allt í einu snéri hann sér við og gekk
í áttina^til hestsins. Þá var kallað:
— Nei, nei, nei! Góði bezti Steini minn, þú mátt
ekki reiðast mér, ég gat ekki að mér gert. Þú trúir
ekki, hvað það var skrítið að sjá þig, þegar þú datzt.
Það var eins og hendurnar og fæturnir væru áð strit-
ast við að losna frá og mundu sendast sitt í hverja
áttina, og þegar þú skallst á hnakkann, þá hristust og
skulfu á þér kinnarnar, og það varð svo stórt það hvíta
í augúnum á þér. Eg held, að þó að þú hefðir dáið, þá
hefði ég ekki getað stillt mig, því að ég er svo aðhlæg-
in! . . En svo hefði ég . . svo hefði ég auðvitað grátið
á eftir!
Hann hafði gefið henni auga svona út undan sér,
og nú vék hann sér alveg að henni. Góði, bezti Steini
minn. . . Og lýsingin á byltunni. Og: Eg er svo aðhlæg-