Alþýðublaðið - 24.12.1942, Blaðsíða 28

28
Jólablað
OLCÐILEGJÓL!
Verzl. Höfði h.f.
GLEÐILEG JÖL!
GOTT OG FARSÆLT NÝÁR!
Þökk fyrir viðskiptin á liðandi ári.
Heildverzl. Guðm. H. Þórðarsonar.
H. Þórðarson & Co.
•^•^•^■•J'*.
■•^•^•^•^•*r»jr •***•*?-•■.
GLEÐILEG JÚL!
FISKHÖLLIN

GLEÐILEGJÓL!
Friðrik Bertelsen & Co.
GLEÐILEG JÓL!
Nýja Efnalaugin,
S
s
s
s
s
s
s
s

s
s
s
)
s
s
s
s
GLEÐILEG JÓL!
BÆJARBÍLSTÖÐIN

GLEÐILEG JÓLS
s
s
s
s
s
s
s
\
Asgeir G. Gunniaugsson & Co.
gjarnan heilsa upp á nágranna sinn að norðan? Nei,
annað var hreint og beint tortryggilegt. Ja, hvað átti
honum svo sem að geta gengið til að vilja ekki heilsa
upp á stúlkuna? Huh!
— Ja, já, — það gæti náttúrlega verið nógu gaman.
— Það er nú svo þröngt hjá þeim. Eg held það væri
þá nærri því bezt, að ég bara sækti hana.
— Já, það sýnist mér, sagði gamli maðúrinn og var
ekki sofnaður fram á hendur sínar — eða kannske líka
var hann vaknaður aftur. Hann hafði verið á skaki og
var vanur að sofna sér fuglsblund, sitjandi við færið.
Svo þerraði gamla konan vætuna af höndunum á
sér, stakk þeim undir svuntuna og ráfaði út.
Klukkan tifaði inni í herberginu. Hún var hávær, en
seinmælt, gamaldags lóðaklukka. Ekk-ert-ligg-ur-á-
ekk-ert-ligg-ur-á, tautaði hún og hélt þetta víst vera
haustkvöld í sveitinni. Svo suðaði eitthvað og suðaði,
kannske ketillinn, — nei, það var dautt í eldavélinni.
Hvað suðaði þá fyrir eyrum Steinmóðs Jósúasonar?
Hér var enginn á — ekki einu sinni lækur.
Dyrnar opnuðust, og inn kom Eyrún gamla.
— Hún kemur.
Steinmóður ræskti sig, og svo þreif hann pontu upp
úr vasanum og tók í nefið.
— Ha, ertu farinn að taka í nefið, Móði minn?
sagði gamla konan.
— Það held ég, sagði Steinmóður. — Villt þú, Al-
bert?
— Ó-nei, maður, þakka þér fyrir samt. Eg mátti
venja mig af því fyrir eina tíð, eins og ástæðurnar
voru þá. Það er eitthvað, sem maður hefir reynt, misst
fjögur börn ofan í moldina og fullorðinn pilt í sjóinn,
og mátt það á sig leggja í ofanálag og hætta að taka
tóbakskornið í nefboruna. O, það held ég.
Nú heyrðust hlátrar og létt, en títt fótatak. Og
hurðin hrökk upp, og tvær stúlkur komu inn, önnur
þeirra Ósk, hýr, en þó ekki hlæjandi, hin með viprur í
munnvikum, rjóð og skoteyg.
— Nei, komdu nú sæll, Steini! sagði Ósk og rétti
fram höndina.
Og Steinmóður stóð upp, frekar undirleitur, og rétti
sína, máttlaust og sígandi, og hann sýndist kyngja
munnvatni með herkjum.
— Sa-æl! Svo rétti hann henni höndina, steinþegj-
andi, og hann horfði á hvoruga þeirra stallsystra.
— Sæll, sagði ókunna stúlkan lágt, og leit á alla
viðstadda eins og stygg skepna.
Svo settist Steinmóður niður, en stúlkurnar virtust
ætla að standa.
— Tyllið ykkur þarna á bekkinn, geyin mín, sagði
þá gamli maðurinn.
Þær settust, og Steinmóður sá það svona út undan
sér, að sú ókunnuga hnippti í Ósk.
— Hvað segir þú mér, Steini? spurði svo draum-
konan.
— O, allt mannheilt, sosum, og góðar heimtur.
— Nú, já, það er gott. Þorkatla hress, gamla konan?
Steinmóður skotraði til hennar augunym: