Vísir - 24.12.1948, Qupperneq 1

1918
JÓLABLAÐ
Scfokamr
jé/ahna
lólahugvekja eMr sira
Kristín §teíánsson,
* fríkirkjuprest í Hafnarfirdi
jþEGAR skammdegið er mest hér við hin yztu höf, höldum
vér heilög jói — hátíð friðarins og ljóssins. Aldrei eiga
mennirnir barnshugann eins og þá. Þeir eru aldrei einlægari,
aldrei ríkéuri af samúð og góðvild til annarra, aldrei sannari
menn en á jólunum. Minningar bernskuáranna snerta hugann,
— minningar um föður og móður og systkini, minningar um
æskuheimilið, um lítið kertaljós, ímynd sjálfs jólaljóssins, koma
fram í hugann á jólunum. Og hvort sem þessar minningar
eru tengdar við lágreistan kotbæ eða glæsta höll, þá skiptir
það engu máli. Áhrif jólanna eru hin sömu, mildi þeirra og
máttur í senn líkur. Jólin koma jafnt í hreysi og höll, og boð-
skapur þeirra er alls staðar hinn sami.
Jól! Sá hlýtur í sannleika að vera mannhatan, sem fmnur
i ekki til sællar tilfinnmgar í brjósti sér, þegar blessuð jólin
\ koma, eða veki jólin ekki hýjar minningar í sál hans. —
Og senn eru jólin að koma til vor mitt í skammdegismyrkr-
1 inu. Vér sjáum fyrir hugskotssjónum vorum himneskar her-
\ sveitir og heyrum englaraddir vegsama guð og boða mann'
' kyninu frið. Og þar skynjum vér í raun og veru allan jólaboð-
skapinn, því að hvað er hann og á að vera, annað en lof"
söngur til skaparans og gjöf friðarins til mannanna? Af miskunn-
semi og kærleika til vor sendi guð son sinn inn í þennan
heim, til þess að vér ættum í honum fyrirmynd og leiðtoga,
1 sem fulltreysta mætti í lífi og dauða. Fyrir því eigum vér að
lofsyngja og þakka Guði fyrir dýrmætustu jólagjöfina, sem
j mankyninu hefir verið gefin.
En boðskapur iólanna er annars vegar gjöf friðarins til
mannanna. Sú gjöf er jólabarnið sjálft, hann, sem er friðar-
höfðmginn. Kristur gaf mönnunum meginreglu til þess að hfa
eftir: ,,Það, sem þér viljið að aðrir menn geri yður, það
skuluð þér og þeim gera“. Ef mennirnir lifðu í sannleika eftir
þessari grundvallarreglu, þá liti heimurinn annan veg út, en
hann gerir í dag. Þá bæri minna á togstreitu, úlfúð og hatri,
en raun ber vitni um, í bæ og byggð og þjóða í milli.
Andi Krists, andi friðarins hefir ekki náð að gegnsýra
þjóðfélögin. Þess vegna fer svo margt aflaga í samskiptum
cinstaklinga og þjóða.
En einnig í öðru tilliti gaf Jesús mönnunum frið. Hann
gaf öllum lærisveinum sínum innri frið — sálarfrið. Sá friður
er ekki af þessum heimi. Hann er andlegur máttur, sem gerir
oss veika menn styrka til þess að bera byrðar lífsins. Hann er
trúin, sem gæðir lífið tilgangi. Hann er vonin, sem kyndir undir
Hfsgleðina og nær alla leið inn í ríki eilífðarmnar, Hann er
kærleikurinn, sem vermir í hretviðrum lífsms og lýsir upp
takmarkið. Mönnunum er einskis frekar vant, en að eignast
þenna frið í hug og hjarta — þann frið, sem jólabarnið, gaf
þeiin.
Á þetta eiga sérhver jól að minna oss. Og þegar jólahelgin
færist nú yfir, þegar amstur og hugsanir hversdagslífsins víkja
um set, en lotning og helgi gagntekur sálir vorar, þá skulum
vér muna, að jólm eiga erindi til vor allra. Fagnaðarerindi
þeirra er boðskapur hins sanna friðar, sem gerir menmna
að sterkum sálum, góðum og heilsteyptum einstaklingum, af
því að þeir gefa Guði dýrðina, vegsama og þakka föðurnum
himneska fyrir allar gjafir, en einkum fyrir jólagjöfina —
fyrir Jesúm Krist.
Megi þessi jól vekja í brjóstum vorum þrána eftir því
að verða ávalt betri og sannari lærisveinar hans. Og mættum
vér vita það, að þótt jólin líði fljótt séu þau talin í dögum
eða klukkustundum, þá eiga áhrif jólanna að verða varanleg
í sálum vorum. Þar á að varðveitast sú trú, sú von og sá kær-
leikur, sem jólabamið færði mannkyninu. Þá mun oss skilj-
ast, að ríki himnanna er oss nær en vér höldum, að algóður
faðir vakir yfir oss og heilagar verur sleppa aldrei af oss hend-
inni. Og vér skynjum, að lofsöngur englanna:
Dýrð sé guði í upphæðum og friður á jörðu,
er boðskapur, sem á erindi til vor. :/
GLEÐILEG JÖL! J