Vísir - 24.12.1948, Qupperneq 5

Frá Styfck
að sc«ja varð landið íuér kærara o« kaTara í
hvert sinn, seni eg hvarf frá því og þegar eg
var hér heinia, skrifaði eg konu niinhi mn
þaé i hverju bréfi, hvaÖ tíÖarfarið, landslagiö
og ekki sízl íslenzkur andi værí manni nauö-
synlegur, svo við ákváðum að ffytja alfarin
Jieim uni Jiaustið 1929. Svo nú liefi eg veri'ð
Reykvíkingur i 19 ár.
Þau ár sem við dvölduin i Danmörku; bjugg-
iiin við lengst áf í Husum, sem var fagur stað-
ur í úlhvcrfi Káupmannaliafnar, viða bsonda-
liýli, eða einbýlishús íncð görðum og vorum
við svo lánsöm að liafa eignast þar luis með
garði sem var 9 liundruð fermetrar og alsettur
trjám og' runrium. Þetta seldum við 1929 og'
fengum þá útborgað það, sem við vorurn búin
að borga í því og höfðum því búið liúsaleigu-
frítt í þau ár sem við áttum þar lieima. Börn-
in okkar, Kolbrún og Bergur, voru liamingju-
söm í þessum aldingarði og það var Rakel
kona min einnig. Flutti hún marga kassa af
plöntum með sér liingað og kom þeim í fóst-
hálmi.
ur þar lil yið byggðum í Blátúni, og lifir margt
af. þeiiin e.nn og dafnar vcl.
Á erfiðustu límuni, eins ng menn segja,
byggðum við húsið héri í Blálúni nleð aðstoð
góðra manna og dálitluin styrk frá Álþingi.
Hév; i Blátúni hefi eg haft margar einkasýn-
ingar og márg'? hafa komið hér.
Og nú að lokum leeriilur að því atriðiriu, sem
snýr að framtið myndlistar liér á laridi og
tiverjum augum eg lít á liana.
Þetta er spurning, sem eJeki cr gott að svara,
vegna þess að erfitt er að sjá fram í timann.
Margt óvænt skeður, sem enginn vissi fyrir-
frám. En sátt að segja er ég mjög bjártsýnn
á framtíð íslenzkrar myndlistar. Ekki vegna
þess að eg telji, að íslenzk list bafi náð þeirri
fullkomnun, heldur vegna þess að eg liefi
milela trú á þjóðinni í heild. Eg tel að fólle það,
sem byggir þetta land sé kjarnfölk og hafi
meðfædda liæfileika til þess að sigla skipi
sínu gegn um brimgarða og boðaföll á flest-
nm eða öllum sviðum.
Eg tel það einnig gæfumerki að hinir fyrstú
brautryðjendur á sviði listarinnar hér völdu
sér fyæst og fremst landið sjálft, umhverfið og
þjóðlífið, aö viðfangsefnum. Og á þetta að
mínum dómi ærið drjúgan þátt í hinni skjötu
þróun, og öra skilningi þjóðarinnar á gildi
myndlistar. Það hlýtur fyrst og fremst að
vera holt fyrir listamennina að hafa náin
tengsl við sína eigin þjóð, lif hennar og hugs-
unarhátt. Svo geta menn lært eins mikið og
þeir framast megna af tækni og reynslu ann-
arra þjcða, og eiga að gera það, annars er hætt
við að of mikils eintrjáningsliáttar og einangr-
unar verði vart. Þetta gildir eldvi eingöngu
iistir licldur hvert annað menningarfyrirbæri.
Andleg vinna býr oft við þröngan kost hér
sem annars staðar, en liún hefur sorfist um
leið og vaxið við örðugleikana.

Blóm í vasa.
HEILABROT
iStafaflutningur.
Teiknið reiti, eins og sýnt
er hér að neðan og merkið
þá á sama liátt með tölustöf-
lim. Síðan á að útbúa bréf-
miða, þrjá, sem merktir eru
m eð ,,A“ og aðra þrjá,
merkta „B“ og er þeim kom-
ið fyrir á reitunum, eins og
sýnt er á myndinni. Nú er
1
2® 3®4(§ )
5®6(b )7®
8 • ' '
Jjrautin sú, að flytja miðana,
sem mérktir eru „A“ yfir á
„B“-reitina og „B“-miðana
ýfir á reitina sem „A“-mið-
nrnir eru á. Það má ekki
„lilaupa yfir“ reit né færa
xniðana á ská. Hinsvegar má
færa þá fram ög aftur og
upp og niður, en aðeins á
einn rcit í éinu. Hvað getið
þér gert þetta á skömmum
tíma?
Hvernig voru
trén gróðursett?
Maður nokkur gróðursettí
niu reyniplöntur i garði sin-
um á þann hátt, að þær
niynduðu tiu beinar raðiv og
voru þrjár plöntur í hverri
röð. Hvernig skyldi liann
liafa farið að því?
Hvað átti liann
margar bækur?
Maður, sem kominn var til
ára sinlia, átti allmavgar
bækur. Einn góðan veðurdag
ákvað hann, að skipta bók-
uiium milli þriggja sona
sinna. Þeim elzta gaf liann
þriðja hluta bókasafns sins,
þeim næstelzta þriðjung af
þvi, sem þá var eftir og þeim
yngsta þriðjung bókanna,
seiri þá voru eftir. Afgangin-
uih skipti liann jafnt milli
sona sinna. Getið þér reikn-
að út hve margár bækur sá
gamli átti upphaflega-
Eldspýtnaþraut.
Raðið fjórtán eldspýtum
upp á þann hátt, séin mynd-
ið hér að neðan sýriiv. Ef
þév færið sjö eldspýtur rétt,
getið þér myndað tvo fleti,
sem eru nákvæmlega éins að
stærð og lögun.
Lausn á heilabrotum
er á bls. 34.
Kæri lierra, sagði Hjálp-
ræðishérskonan við vel
kiæddan maim á Lækjar-
torgi um daginn. Viljið þér
ekki kaupa eitt hlóm handa
konunni, sem þér elskið?
Það mjmdi alls ekki vera
tétt, því eg er kvæntur mað-
ur. • •
Allir hljóta að véra því
sammála, að ekki er hægt
að setja nokkurn hlut ofan
i barmafullt glas af vatni,
án þess að vatnið flæði út
úr glasinu. En töframaðiir-
inn getur samt sém áður sett
fjóra tveggja krónu peniriga
eða átta einnar krónu pen-
inga eða átta einnar krónu
peniuga ofan i filllt vatns-
glas, án þess að nokkur dropi
fari lir glasinu.
Töframaðurinn setur einn
pening í einu ofan í glasið.
Fýrst dýfir hann peningnum
ofan í vatnið, en sleppir
honum síðan og síðan koll
af kolh, þar til allir pen-
ingarnir eru komnir ofan f
glasið. Eftir því, sem pcn-
iiiguniun fjölgar í glasinu,
hækkar yfirliorð glassins, en
ef einum „auka“-peningi er
bætt í glasið, er hætt við
að út iir flæði.
Leyiidardómurinn er sá.
að töfrámaðiirinri verður að
nota glas, sem er þurrt, en
áðin- en hann sétur vatnið í
það, nuddar liaiin barmana
með fingrunum. 1 liúðinni á
fingrunum er nægilegt fitu-
efni til þess að mvnda varn-
urhimnu á glasbörmunuin,
en hún veldur þvi, að vatnið
flóir ekki út fvrir.
*• L