Morgunblaðið - 12.10.1965, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIG
Þriðjudagur 12. október 1965
Sinfóníuhljómsveit íslands
Ríkisútvarpið
Tónleikar
í Háskólabíói fimmtudaginn 14. október kl. 21.
Stjómandi: Tauno Hannikainen frá Finnlandi.
Einleikari: Erling Blöndal Bengtsson.
Viðfangsefni:
Sibelius: Tapiola.
Haydn: Cellokonsert í C-dúr.
Sibelius: Sinfónía nr. 1 e-moll.
Aðgöngumiðar seldir í bókaverlun Sigfúsar
Eymundssonar og bókabúðum Lárusar BlöndaL
Vegna endurnýjunar höfum við til sölu eftirtaldar
Vörubifreiðir
SCANIA-VABIS, árgerð 1959, Model 51 — 7 tonna
með stálpalli, sturtum og hliðarborðum. Nýskoðað-
ur og nýupptekin vél.
Thames TRADER, árgerð 1961 — 5 tonna — með
stálpalli. Frambyggður og með vökvastýrL
MERCEDES-BENZ, árgerð 1963, Model 322 —
9,8 tonn á grind — með stálpalli, sturtum og háum
hliðarborðum.
Greiðslur eftir samkomulagi, ef samið er strax.
Upplýsingar í síma 10-600.
Jón Loftsson hf.
Hringbraut 121.
FRAMLEIÐENDUR
ÞJÓNUSTUFYRIRTÆKI
DAGATÖL 1966
Við framleiðum dagatöl sem henta
Öllum — 4 stœrðir með úrval
íslenzkra litmynda — Hagstœtt verð
Biðjið um sýnishorn fyrir lok okt.
ÚTGÁFAN Skipholti 35 sími 31180
PATRICK QUENTIN:
GRUNSAMLEG ATVIK
handa mömmu? Hvað í ósköpun
um var hægt að gefa henni?
Var það kannski einhver sjálf-
virk ýta, sem hún gæti notað
þegar hún þyrfti að hrinda
fólki yfir stigahandrið?
Mér fannst heil eilífð síðan ég
hefði verið einn með Lukku. St.
Johns Wood virtist vera einhver
allfjarlægur staður, enda sagðist
hún vera orðin útfarin í neðan-
jarðarbrautunum. Þegar við
komum út á umferðagötu, sem
var sneisifull af fólki með kúlu
hatta og regnhlífar, þjótandi í
vinnuna sína, fór hún að blaðra
eitthvað um sönginn sinn og
frumsýninguna og veizluna og
mömmu, þegar hún hitti drottn
inguna, og þegar hún var í
miðri romsunni, fann ég, að ef
ég fylgdist ekki með henni —
ekki einu sinni hálfa leið.
— Finnst þér þetta ekki býsna
dásamlegt, elskan?
Hún hafði stolið þessu frá
mömmu — nú var það „elskan“
í öðru hverju orði. Ég gretti
mig.
— Stundum get ég ekki al-
mennilega trúað því. Cannes ...
London.... Og nú skal ég segja
þér, elskan, ég gleymdi því áð-
ur. í gærkvöldi lofaði Anny mér
að fara með mig til Jöhn Cav-
anagh og líta á brúðarkjól.
Við komum til neðanjarðar-
brautarinnar og gengum niður
tröppurnar ásamt öllum þessum
þúsundum af kúluhöttum og
regnhlífum og brezkum hraðrit-
unarstúlkum. Ég ætlaði í Bond
Street, því að það er rétti stað-
urinn til að kaupa gjafir, að
því er Lukka sagði. Hún rudd-
ist á undan mér, stakk smá-
skildingum í sjálfsala og náði í
viðeigandi aðgöngumiða handa
okkur. Svó vorum við að ryðj-
ast gegn um hliðið, eins og sard
ínur innan um aðrar sardínur,
og á leið niður sjálfhreyfistig-
ann.
— Nikki elskan......!
— ...
Rauða veskinu hennar var
ýtt óþægilega í síðuna á mér.
—- Hvað gengur að þér? Þú ert
vonandi ekki enn að brjóta heil-
ann um........
— Æ, í guðs bænum!
— En, Nikki, jafnvel þó hún
hefði gert það....
— Ef?
— Elskan, ég hefði átt að
segja þér það fyrr. Þú verður
að jafna þig á því. Það er bú-
ið og- gert. Það verður ekkert j
gert út af því, og auk þess í
kemur þér það ekkert við. Og
auk þess er hún alveg dásam-
leg, þrátt fyrir allt.
Okkur var ýtt úr sjálfhreyfi-
stiganum neðst, af mannþröng-
inni, sem á eftir okkur kom, j
Svo vorum við að ryðjast gegn
um einhvern gang út á vagna-
pallinn. Lukka varð viðskila við
mig, svo náði hún til mín aftur
og hélt í handlegginn á mér,
og aftur stakkst rauða veskið í
síðuna á mér.
— Elskan, þú verður að taka
þessu skynsamlega. Hún er dá-
samleg, hvað sem þú segir. Við
töluðum saman. Ég sagði þér
það aldrei.
— Töluðuð saman?
— Þetta kvöld í Cannes, eftir
að þú varst kominn í rúmið Þú
hafðir gloprað þessu út úr þér
um hjónabandið og Roger Ren-
ard. En hún er enginn bjáni.
Hún hafði getið upp á því, sem
gerzt hafði Nikki, hú sver, að
þetta með hr. Piquot hafi verið
slysni, að það hafi allt verið
slysni. Og jafnvel þó að við trú-
um henni ekki — þá verðurðu
að athuga, hvað góð hún hefur
verið okkur. Hún var alveg dá-
samleg þetta kvöld. Eftir að
við höfðum talað saman, játaði
hún, að það hefði verið rangt
af sér að hafa mig grunaða. Elsk
an, sagði hún, ég sé það allt nú.
Við höfðum komizt á kant, bara
af því, hvað við erum líkar.
Svo að.....
Allt í einu fann ég, að n
þoldi ég ekki meira. Þetta hafði
verið að brjótast í mér dögum
saman, en ég hafði ekki viljað
kannast við það. En nú var kom
ið að því. Ég elskaði þessa stúlku
alls ekki. Líkaði ekki einu sinni
vel við hana. Hvað hafði gerzt?
Hvemig í dauðanum höfðum
við komizt svo langt, að vera
meira að segja farin að tala um
brúðarkjóll og kirkjubrúðkaup
og....
Við vorum á pallinum og stóð
um alveg frammi á brúninni, en
frá öllum hliðum ýtti fólk á
okkur. Ég gat heyrt lestina
koma drynjandi eftir göngunum,
í áttina til okkar. Eitthvert æði
greip mig, ég var yfirkominn
af innilokunarkennd. Og það
var ekki einasta fólkið í kring
um mig, sem ýtti á mig frá öll-
um hliðum — það var líka hún
Lukka. Brúðarkjóllinn .. kirkju-
brúðkaupið ... Ég þyldi þetta
ekki sekúndunni lengur.
Lestin nálgaðist drynjandi. Ég
gat séð rautt nefið á henni
koma út úr göngunum. Ég sneri
mér frá Lukku og tók að klóra
mig til baka.
— Nikki!
Ég heyrði röddina, en mér var
alveg sama. Ég tróðst blindandi
gegn um mannþröngina. Ég
komst aftast á pallinn og hras-
aði um bekk, sem þar var. Ég
áttaði mig aftur og ruddist gegn
um þröngina áleiðis tii útgangs-
ins.
Ég var' rétt kominn þangað,
þegar ég heyrði óp. Það var í
rauninni ekkert óp, heldur eins
og sameiginlegt andvarp heils
mannfjölda og svo hvein í heml
unum, svo að skar gegn um mig.
— Hvað er þetta?
— Hvað var þetta?
Ég var rétt kominn fram á
pallbrúnina, og þar sem Lukka
hafði verið, einmitt þar sem
framendinn á lestinni var, nú
hreyfingarlaus var heil martröð
af andlitum, sem þrýsti sér á
rúðurnar, til þess að sjá út.
Kona veinaði upp yfir sig. Þá
önnur. En þá kom ein rödd,
sem skar sig úr hinum, rétt eins
og hún væri að ávarpa mig, sem
auðvitað ekki var.
— Hver skrattinn! sagði hún.
— Stúlka .... sem hefur dottið
út af pallinum í troðningnum . ..
bein fyrir lestina .... Guð
minn góður, þetta er ljótt að
sjá .... nei, Hilda, ekki núna ...
vertu ekki að horfa á það. Ekki
horfa.
En ég horfði. Og þama niðri
á sporunum, sá ég rauða vesk-
ið hennar Lukku .... og eina
hönd.
19. kafli.
Hópurinn, hugsaði ég. Hver
sem var hefði getað verið á
eftir okkur í hópnum .... Hver
sem var..... Mamma . . Ég gat
ekki hugsað í samhengi, og
varla, að þetta væri nein hugs-
un, því að hún hvarf í óskapn-
aðar-hringiðuna, sem í mér var,
alveg eins og ég hvarf og lét
hrinda mér í manngrúanum,
burt frá staðnum. Lögreglan
mundi koma. Ég yrði að bíða.
Hversvegna? Vegna þess, að ég
hafði verið með Lukku. En ég
hafði bara ekki verið með henni
þegar .... þegar ....
Einhver hringiða í manngrú-
anum var að ýta mér aftur á-
leiðis að útganginum. Mamma!
Þessi hugsun eða tilfinning, eða
hvað það nú var, kom aftur
upp á yfirborðið og þurrkaði
allt annað út. Ég varð að kom-
ast til mömmu. Hversvegna? í
guðs bænum, hvað viltu henni
framar? Hvernig gætirðu hugs-
anlega horft framan I....? En
svona var þetta og svona hafði
það alltaf verið, ef 1 nauðirnar
rak, alla þá tíð, sem ég gat mun
að.
Farðu til mömmu!
Ég var klemmdur upp við
íhvolfa vegginn ,rétt hjá aug-
lýsingunni um Anny Róod og
fjölskyldu hennar í Palladium.
Ég tók á öllum kröftum og lét
ýta mér gegn um útgöngudyrn-
ar og út í ganginn. Allir
streymdu inn, en enginn út.
Það var ofulítill tómur gangur
fram með veggnum. Ég hljóp að
sjálfhreyfistiganum, sem gekk
upp og smeygði mér að lokurn
eftir ýmsum leynigötum og
komst þannig alla leið heim.
Ég tók upp lykilinn og reyndl
að koma honum í skráargatið,
En það virtist eitt hið fráleit-
asta, sem ég gæti tekið upp á.
Einhvernveginn tókst það samt
og dyrnar opnuðust og ég gat
heyrt rödd mömmu.
Ég gekk inn í setustofuna.
Þar var mamma. Hún var í ljós-
rauðum ihnislopp, og stikaði
fram og aftur í æsingi. Drottn-
ingarkjóllinn lá útbreiddur á
borði og kvensurnar þrjár voru
á höttunum kring um hann.
— Það skal ekki bregðast,
þrumaði mamma, í þessum tón,
sem hún notaði við tízkuhöf-
undana. <— Hvert sem ég fer. ,
Balmain, Balenciaga, Dior. Allt-
af skal eitthvað þurfa að koma
fyrir á síðustu stundu. Þið, vesl-
ingarnir, ég veit, að það er ekki
ykkur að kenna en........ Þá
kom hún auga á mig. Nikki, hér
er hræðileg felling, rétt undir
vinstri erminni.
Ég hafði alveg verið búinn að
gleyma kvensunum þremur,
sem voru að koma þegar við
Lukka vorum að fara. Þegar ég
leit á þær, fór um mig einhver
þægilegur spenningarhrollur.
— Mamma, sagði ég. — Hafa
ekki þessar dömur verið hérna
allan tímann?
— Hvaða tíma, elskan? Þær
hafa ekki verið hérna nema síð-
an þið Lukka fóruð. Nægilega
lengi til að fara í þennan kjól
og finna....
Mér létti svo snöggt, að það
olli næstum sársauka.
— Mamma, geturðu talað við
mig einhversstaðar í einrúmi?
— Já, en, Nikki...,
— Æ, gerðu það.
Ég fann ósjálfrátt, að arnar-
augun voru nú fyrst að sjá mig.
Síðan sneru .þau að kvensunum.
— Ég kem eftir augnablik,
elskurnar. Haldið þið bara á-
fram.
Hún stakk hendinni undir arm
mér. Við fórum upp í svefnher-
bergið hennar, og hún lokaði á
eftir okkur.
— Hvað gengur að þér, Nikki,
elskan? Ef þú bara vissir, hvem
ig þú lítur út.....
Ég var farinn að buna út úr
mér allri sögunni og mamma að
beina að mér hvössum, undr-
andi spumingum.
— Já, en lögreglan?
— Ég beið ekki eftir henni.
— Beiðstu ekki? Hversvegna
ekki?
Ég leit á hana og þetta var
einhvernveginn yfirnáttúrlega
allt í lagi. Ég vissi, að ég gat
sagt það.
— Ég hélt, að þú hefðir hrint
henni.
— Ó, Nikki. Nú sat ég á rúm-
stokknum. Hún skellti sér nið-
ur við hliðina á mér og vafði
mig örmum. — Hvernig geturðu
hugsað annað éins? Elsku dreng
urinn minn!
— Já, en, mamma, það leit
út eins og ....
— Leit út... leit út! Hvað
getur maður gert við þessa
stráka? En hlustaðu nú á mig,
Nikki. Þér finnst það líklega
kaldranalegt. En seinna sérðu,
að það er ekki nema satt, og
ég get eins vel sagt þér það. Ég
veit vitanlega ekkert, hvernig
þetta gerðist við neðanjarðar
brautina. En hún var hræðileg
stúlka.
Armarnir hennar, sem voru
utan um mig, voru afskaplega
róandi.