Morgunblaðið - 14.01.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 14. JANÚAR 1967.
Lydia
Eftir
m
E. V. Cunningham
— Hugsaðu þig nú vel um.
Heyrirðu þau nokkurn tíma
nefna nafnið „von Kesselring“?
— Hver er það? Einhver þýzk
ur hershöfðingi?
— Ég veit ekkert, hver hann
er. Ég vil bara vita, Jivort þú
hafir nokkurn tíma heyri það
nain nefnt.
— Ég veit ekki. Ég verð að
hugsa mig um. En það er skrýt-
Ið......
— Nú?
— Voru Sarbine-hjónin þýzk?
— Hvernig dettur þér það í
hug? spurði ég. — Ég er ekki að
segja að þau hafi verið það eða
verið það ekki. Heldur spyr
ég bara, hvað hafi gefið þér þá
hugmynd, að þau væru það.
— >að hlýtur að hafa verið
eibthvað, jem ég hef heyrt, þó að
ég geti ekki komið því fyrir mig.
— Jæja, við skulum fó okkur
þetta glas, sagði ég. — Gallinn
er bara sá, að við höfum orðið
fyrir ofmiklu í dag. Ef við fá-
«m ekkur hressingu, líður okkur
betur eftir þessar raunir okkar.
Við geng'Um niður og inn í
barinn og Lydia bað um vermút,
en ég fékk viskí og ís. >að var
ekki gott á bragðið. Ég hafði
orðið fyrir of mörgum trufl-
unum, bæði í maganum og ann-
arsstaðar til þess að mér gæti
bragðast vel áfengi, en sam-
kvæmt kenningum var það ein-
mitt það, sem ég þarfnaðist. Og
ég held, að Lydia hafi liika haft
gott af því, sem hún drakk. Að
minnsta kosti naut hún þess með
þakklæti. — Veslings Harvey,
sagði hún, — ég vildi, að þú
værir ekki eins og þú ert. Þetta
er góður drykkur. En ég vildi,
að þú værir elskulegur, Harvey.
— >að vildi ég líka óska.
— Hvað kom þér til að gerast
einkaspæjari, Harvey?
— Ég er það alls ekki. Sjáðu
tfl. Lydia. >ú ættir að vera góð
25
við mig og þá yrði ég góður við
þig.
— En hversvegna byrjaðirðu
á þessu, Harvey? >að er það,
sem ég á við.
— Af því að ég þurfti að hafa
eitthvað að gera.
— Svo að þú fórsit bara eftir
auglýsingu í blaði?
— Einmitt.
— Má ég fá aftur 1 glasið,
Harvey?
—>að er allt í lagi, ef þig
langar í það. En þeð er rétt að
ég segi þér, að ég get ekki þolað
stúlkur, sem drekka sig fullar.
Og ég tala nú ekki um, ef þær
eru bara krakkar.
— Svo að ég er þá krakki,
Harvey? — Hinar eru konur en
ég bara krakki?
— Jó,krakki ertu — það er
ekki nema satt.
— Ég er nú tuttugu og þriggja
ára, Harvey, og þú ættir sem
fyrst að gera þér ljóst, að ég er
alls enginn krakki. Og þess-
vegna vil ég líka fá aftur í glas-
ið, ef þér er sama.
Ég pantaði drykkinn og þegar
hann kom, sötraði hún hann og
horfði á mig á meðan, hálf-
skömmustuleg. — Stundum
kann ég nú fullvel við þig, Har-
vey, viðurkenndi hún. — En
hvað er satt í því, að hann
pabbi þinn hafi framið sjálfs-
morð?
— >að er satt.
— >á vorkenni ég þér, Har-
vey, sagði hún og kinkaði kolli.
— Það verður einskonar tengi-
liður milli okkar, er það ekki?
Ég á við, hvernig mundi það
koma fram hjá börnunum okk-
ar?
— Hvað áttu við með börnun-
um okkar?
— Nú, einhverjum verð ég að
giftast, finnst þér ekki? Geturðu
annars hugsað þér hvað ég var
einmana í þessari andstyggilegu
vist? Ekki eitt einasta stefnumót
— gjörsamlega bremvt fyrir það.
— Hvað gerðirðu þegar þú áttir
frídag?
BIFVÉLAVIRKJAR
Dagana 17. — 26. febrúar verður haldin sýning í Kaupmannahöfn á bifreiða-
verkstæðum og áhöldum til viðgerða á bílum. Sýna þar allir helztu fram-
leiðeno’ur í þessum iðnaði framleiðslu sína þ. e. áhöld, varahluti, mæli-
tæki og önnur hjálpartæki auk bílanna sjálfra. Sýningin er haldin í Forum
á 9000 fermetra gólffleti.
Við munum efna til ferðar til
Gautaborgar og Kaupmannahafn-
ar 15. — 23. febrúar n.k og er
flogið báðar leiðir. í Svíþjóð skoð-
um við verksmiðjur SAAB (Troll
háttan og Gautaborg) og Volvo
(Gautaborg). í Danmörku verða
skoðaðar verksmiðjur General
Motors og Mercedes Benz auk
sjólfrar sýningarinnar.
Verð ferðarinnar er frá kr. 8.750.-
og þá innifalið — allar ferðir,
gistingar með morgunverði, farar-
stjórn og söluskattur.
Þátttaka óskast tilkynnt sem fyrst í síma 24314, þar sem fjöldi þátttakenda
er takmarkaður.
FERÐASKRIFSTOFAIM
LðlNID & LEIÐIR ÍS.VnK."*
Aðalstræti 8 — Sími 24314 — 24315.
— Hugsaðu þér: þes&a mvnd munu barnabörn okkar sjá í
sjónvarpinu.
— >á fór ég í bíó. >ú skilur,
Harvey, að mig langar ekki til
að verða svona einmana aftur.
>ú skilur það er það ekki?
Ég kinkaði kolli.
— Og, Harvey........
Ég varð að brosa að henni.
Það var sama, hversu vondan
hún gerði mig, þá neyddist ég
alltaf til að brosa, ef hún brosti.
Ég hef aldrei séð neitt, sem líkt
ist þessu strákabrosi á henni, og
ef ég horfði á það, gat ég bein-
línis ekki verið önugur eða af-
undinn.
— Ég er fegin, að þú skulir
brosa, Harvey, hélt hún áfram.
— því að enda þótt þú sért
leiðinda-vesalingur núna, þá
verðurðu sterkríkur þegar þú
finnur menið, er það ekki?
— Jú, ef ég finn það.
— Fimmtíu þúsund dali, Har-
vey! Ætlarðu að gefa mér helm-
inginn?
— >að er alltof mikið, sagði
ég. — Minna getur verið nóg,
en þetta væri alltof mikið. Fyrst
stelurðu þessu bölvuðu glingri
og svo ná Sarbinehjónin því frá
þér aftur, og nú viltu fá helm-
inginn af fundarlaununum....
— Já og nei, sagði Lydia.
— Hvað áttu við með já og
nei? Varstu ekki einmitt að mæl
ast til þess, að ég gæfi þér helm
inginn?
— Ég á menið sjálf, sagði hún,
og var móðguð.
— Þú átt það alls ekki, og það
veiztu bezt sjálf. Sarbine-hjónin
eiga það. Var það það, sem þú
áttir við, þegar þú varst að halda
því fram, að þú hefðir ekki stol
ið því?
— Nei, svaraði hún. Hún
hafði nú lokið úr seinna glasinu,
og var tekin að hugsa og tala
hægar. — Nei, það var alls ekki
það sem ég átti við, Harvey.
— Þú viðurkennir þá, að þú
hafir komið því fyrir inni í svina
feitinni? •
— Nei, Harvey. Þetta er bara
allt orðið svo flókið og ruglings
legt, eða kannski ert það bara
þú, sem gerir það þannig.
— Ég skil. Það er ég, sem
geri það þannig. Segðu mér eitt,
Lydia, og vertu nú einu sinni
hreinskilin.....
— Hversvegna heldurðu
áfram að kalla mig Lydiu?
— Ég er orðinn vanur við það
nafn, sagði ég.
— En það er ekki lengra síð-
an í dag, eða öllu heldur í morg-
un, að þú sást mig í fyrsta sinn.
Hvernig ættirðu þá að vera orð
inn vanur nafninu?
— Sjáðu til, Lydia, ég er a#
reyna að spyrja þig um einn
hlut. En í hvert skipti sem ég
spyr þig einhvers, ertu komia
eitthvað út í buskann.
— Mundirðu kalla mig það
áfram, ef þú giftist mér?
— Hvað?
— Lydiu.
— Það kemur ekkert málinu
við. Ég ætla ekki að fara að
giftast þér. Ég er bara að reyna
að spyrja þig nokkurs.......
— Jæja, haltu þá áfram og
spurðu mig nokkurs. Vertu ekki
að fárast yfir því þó að ég finni
svolítið á mér. Ef mig langaði
í einn til, mundirðu þá leyfa
það?
— Nei.
Hún hristi höfuðið. Enginn á
mig, Harvey, hvorki þú né Sar-
bine né neinn.......
— >ú spurðir mig og ég sagði
nei. Hlustaðu nú á mig Lydia,
sagði ég. — Þegar þú fórst i
þessa vist hjá Sarbine, var það
þá til þess að stela meninu? Er
það ekki rétt hjá mér?
Hún starði á mig stundarkorn
en svaraði síðan: — >að er ré*t
hjá þér, Harvey.
— En þú ætlaðir að vera snið
ugur þjófur, var það ekki?
— Sniðugasti af öllum snið-
ugum. En þú verður bara að
muna, Harvey, að ég átti menið
Þau höfðu svikið það út úr hon
um pabba, og stolið af honum, og
það rak hann út í dauðann.
— Já, en þú áttir ekki menið,
kelli mín. Og datt þér aldrei I
hug að Sarbine-hjónin hafi bara
verið að nota þig til þess að
stela því? Dettur þér aldrei i
hug, að þau hafi vitað frá upp-
hafi, hver þú varst?
— Nei, nei, það veit ég, að
þér hefur aldrei dottið í hug,
Harvey.
— Ég trúi nú samt mínum eig
in augum. Þetta liggur jafnbeint
fyrir að nefið á andlitinu á mér,
Er það ekki rétit hjá mér?
—■ >ú ert nú með langt nef,
en það er bara snoturt.
— Ætlarðu að taka eftir þvl,
sem ég er að segja, þó ekki
væri nema eitt augnablils,
Lydia? Skilurðu ekki, að þú
varst mesta þarfaþing fyrir Sar«
bine-hjónin, þú með þennan líka
sæta suðræna málhreim? Þ4
varst ekkert annað, en leiksviða
húsgagn, sem þau settu upp —
TAR-Hlégarður
SÍÐASTI, DANSLEIKURINN AÐ HLÉGARÐI
TIL VORS
DATAR
LEIKA FRA KL. 9—2.
Sætaferðir frá Hafnarfirði og Umferðarmiðstöðinni
kl. 9 og 10.
FJÖLMENNIÐ AÐ FILÉGARÐI í KVÖLD!
— Munið nafnskírteinin. — Aldurstakmark 16 ára.