Morgunblaðið - 01.03.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 1. MARZ 1967.
Sögulegt
sumarfrí
eftir Stephen
Ransome
— Ekki meðan nokkurt réttlæti
•r til hjá okkar dásamlegu þjóð
frelsis og lýðræðis, og óendan-
leg tækiíæri til þess, sem betur
mætti fara, þessari stoltu þjóð
Bandaríkja Norður-Ameríku, og
fyrir það fell ég á kné daglega
og þakka honum og það ætti
hver maður að gera, svo og kon-
ur og börn, sem njóta hinnar
óendanlegu náðar hans.
Okkur brá ekkert að heyra
dómarann sleppa sér í þessari
hversdagslegu mærð — því að
avorsa hafði hann alltaf talað —
en i hinu varð ég hissa, að hann
skyldi koma inn í stofuna með
hattinn i hofðinu. Og meðan
hann flutti þessa ræðu, fór hann
í yfirfrakka, án þess að hrasa
t*ra eina einustu samstöfu. Og
hann var enn að tala, er hann
fylgdi okkur til dyra og út.
Hvorugt okkar Kerry hafði
hugmynd um, hvað hann var að
fara, fyrr en hann hafði gengið
nrveð okkur hringinn í kringum
búsið, símalandi, og var kominn
yfir grasflötina og að skógar-
horninu víð beygjuna á ánni. En
þi fölnaði Kerry og setti upp
hræðslusvip.
Matin dómari var að fera með
okkur að naustinu og við gerð-
um okkur strax þann möguleika
ijósan, að innan nokkurra min-
útna kynnum við að rekast á lík
Evvie Leng.
Ég hafði verið svo smekkiaue
að benda i naustið, sem hugs-
anlegan felustað. Walker hafði
tekið því fjarri, en hafði engu
að síður samiþykkt að atthuga
miiið, Þetta var þá þetta „vissa
»triði“, sera hann hafði minnzt
i í skrifstofunni sinni áðan, og
nú itti að atfhuga það og i þann
hátt, sena ég hafði sízt af öllu
búizt við — Martin dómari ætl-
aðt aó gera þaá sjálfur!
fiinu sinni hafði þarna verið
stígur, nógu breiður fyrir bál,
gegn um undirskóginn, en nú
var hann horfinn í gróður, end-
ur fyrir iöngu. Við Kerry eltum
dómarann er hann gekk úr einu
rjóðrinu td þess næsta í ein-
tónaum krákustígum — án þess
að munnurinn i honum stanz-
aðt. Við tókum nú eftir því, að
hann talaði í vaxandi æsingi —
tii þeas að dylja blygðunina, sem
hann fann til i þessari ferð. Og
við héldum áfram að elta hann
gegn um skóginn, án þess að
taka nokkurntíma fram í fyrir
honum.
Þetta eintal hans snerist um
spillingu heimsins og lét þó í ljós
vonina um frelsunina áður en
yfir lyki — en á þessu efni hafði
hanp tönglast frá því ég mundi
fyrst fetir honum. Og jafnlengi
hafði ég verið að ráða það við
sjálfan mig, hvort þessi maður
væri klára-hræsnari eða hvort
hann meinti raunverulega eitt-
hvað með þessari predikunar-
starfsemi sinni.
En hann elskar þetta síðustu-
daga-spekings hlutverk sitt og
leikur það út í æsar — enginn
vafi á því — en sé það uppgerð,
hefur honum að minnsta kosti
aldrei fipazt í hluverkinu. Og
það er nógu sannfærandi fyrir
aðra og hann gæti hlaupið í
hempuna í veikindaforföllum
prestsins okkar með augnabliks
fyrirvara, og sunnudagaskóla-
bekkurinn hans er sá fjölmenn-
asti í öllu béraðinu. Hann kann
því vel, að nemndur hans finni,
að hann sé fullkomlega dús við
himnavöldin, og sé alveg sér-
staklega í náðinni hjá þeim — og
kannski er hann farinn að trúa
þessu öllu saman sjálfur. Og
ekki veit ég nema þetta allt
kunni að vera ósvikið.
Nú, er við eltum hann gegn-
um skóginn, komuffl við auga á
gamla naustið. Sennilega var
þetta í fyrsta »inn, sem hann
hafði komið nærri því síðan kon
an hans framdi þar sjálfsmorð.
Þetta hlýtur að hafa verið alveg
Sérstaklega grimmdariegt áfail
fyrir hann, því að þá var hann
einmitt alveg nýkominn í dóm-
arakápuna og aila þá virðingu,
sem henni fylgir. og þetta hafði
komið honum í klaufalega að-
stöðu og meinlega. En jafnvel
þótt satt væri, að allur þes«i
heilagleiki hans hefði rekið kon
una hans til sjálfsmorðs, eins og
surnir vildu halda fram, þá gat
hann róað samvizku sína með
því að auka þennan heilagleika
um allan helming.
Áður en Fotter Martin varð
dómari, hafði hann fjórum sinn-
um verið öldungadeildarþing-
maður. Samkvæmt orði því, er
af honum fór í Washington, var
hann Jljótur að slá úr og í, eftir I
því hve vinsæl eða óvinsæl mál-
in voru, sem um var að ræða,
hverju sinni...... Walker hafði
sýnilega gengið í góðan skóla
sem tækifærissinni.
Eftirtektarverðasta svar, sem
Potter Martin hafði gefið, var
einhverntíma snemma í þing-
mennsku hans, þegar blaðamað
ur frá stórri fréttastofu talaði
við hann: — >ér vitið það vafa-
laust, þingmaður, að smyglaö
áfengi kemur í stríðum straum-
um inn í héraðið yðar? En vit-
ið þér líka hitt, að smyglararnir
borgia fimm dali fyrir hvern
kassa, sem þeir flytja inn, og að
verðir laganna skipta þessum
fengi á miili sín, háir sem lágir?
— Nei, sannarlega er mér
ekki kunnugt um þett«, var sagt,
að þingmaðurinn hefði svarað,
móðgaður. — Ég get ekki trúað
því, að svona hneyksli eigi sér
stað. Héraðið, sem ég er þing-
maður fyrir er hreint, bæði sið-
ferðilega og lagalega séð, ein-
hver fegursti garðblettur sem lil
er hjá þessari okkar göfugu þjoð
og með guðs hjálp mun það ...
— Já, en hr. Martin, — alla-
verulegur hluti þessa fjár rann
í kosningasjóðinn yða’r. Vitið þér
ekki sjálfur, að kosningavélin
yðar hefur verið ríkulega smurð
með smygluðu rommi? Þetta er
hægt að sanna, og ef við gæt-
um fengið yfirlýsingu frá yðiu-
núna, þá......

H"!">‘H"H"H- I i •>4“><H"H‘<;«H
Án þess að hik* andartak,
svaraði Martin: — Ég hef ekki
annað að segja en það, vinir, aá
vegir guðs eru órannsakanlegir
og dásamlegir og það er dauð-
legum ihönnum oívaxið að
skilja þá.....
Ðómarinn hafði stanzað I sið-
asta rjóðrinu, og við Kerry
gengum til hans. Gamla naustið
var beint fyrir fiaman okkur, á
árbakkanum.
Það, sem ég sá, var efcki veður
barðk veggirnk og gluggarnir,
sem neglt var fyrir, 'heldutr sá ég
naustið eins og við mundum það
ÖU — vinsælan skemmtistað frá
æskuárum okkar. Betri stað
mundi ég aldrei þekkja, að
minnsta kosti fannst mér það er
ég leit til baka. Þarna hafði verið
svo mikið um allskonar skemmt
anir, sund, róðrarferðir á ánni,
dans eftir litla grammiófónmum
og setur fyrir fiaman arininn á
kvöldin. Þegar dómarinn var við
staddur, datt auðvitað ekki af
okkur né draup, en við kunnum
vel við okkur samt — og það
gerði dómarinn líka, á sinn heil-
aga hátt. Þegar mamma Joyce
var þarna en dómarinn ekki, lét-
um við alveg eins og vitleýsingar
— svo að allir voru skellihlæj-
andi .... en Joyce og María, sem
voru allra kátastar, voru bráð-
feigastar okkar allra.
En nokkrum árum seinna var
allt orðið breytt. Við fengum
önnur áhugamál og annarsstað-
ar. Áin varð einhvern veginn
grynnri og sumstaðar voru í
henni eyrar, sem gerðu það
hættulegt að róa um hana, og
vatnið í henni óhreinkaðist af
úrgangsefnum frá verksmiðjum,
sem byggðar voru ofar við ána.
Þessi litla Paradís var nú fallin
í hendur skemmdarvarga og við
höfðum misst hana — nema rétt
sem stefnumótastað — og þar
vildi Joyce helzt eiga stefnumót.
Þau átti bún mörg — og mest
með Brad.
Það var þá, sem við öll bjugg-
umst við að sjá þau gift, hvaða
daga sem væri. Kannski hefði
það getað bjargað henni. Kannski
hefði það líka bjargað Brad, að
hún skyldi hlaupast á brott með
þessum ómerkilega undirsmygl-
ara. Það fáum við aldrei að vita.
En nú var gamla naustið sem
óðast að hrörna, vegna brúkunar
leysis og fúa. Næstum öll bryggj-
an vaT hrunin og flotin burt.
Reykháfurinn hefur misst múr-
steinana sína niður á hrörlegt
þakið. Ekki líður á löngu áður en
allt hrynur saman.
Það eina, sem virðist nokk-
urnveginn óbreytt er Latiklett-
uí', sem er stór og flöt hlein, sem
stendur út í ána og þar vorum
við vön að liggja í letihni í sól-
skininu. Þetta er enn uppálhald*
hvíldarstaður fótgangenda, sem
klifra upp á hann til þess að
njóta útsýnisins niður eftir ánnL
Það er þó eftirtektarvert, að stíg
urinn, sem liggur eftir bakkan-
um og er mikið notaður, þótt
óleyfilegt sé, beygir snöggt inn
í landið við Látaklett og liggur
svo beint yfir hlykkinn á ánnL
og þannig langt frá gamla naust-
inu. Kannski finna fótgangendur
það á sér, að Vitlausa Marí*
muni væla að þeim. En jafnvel
þótt afturgangan hennar sé þar
ekki á ferli, er staðurinn sæmi-
lega draugalegur.
Dómarinn sagði: — Steve og
Kerry, ef þið viljið fyrirgef*
gömlum manni ....
Við stönzuðum og biðum með-
an hann gekk að garrvla naust-
inu. Hann dró lykil upp úr vas-
anum. Þá var þjóðsagan úti — að
dómarinn hefði fieygt lyklinura
í ána, tii þess að húsið yrði lok-
að að eilífu. Hann rétti úr öxl-
unum og reyndi lykilinn í
skránni og fljótiega lét skráin
undan. Hann gekk hægt inn um
dyrnar og skildi þær eftir opnar
á eftir gér.
Við Kerry hreyfðum okkur
ekki. Við gátum hérumtoil ekk-
ert séð í þessu myrkri, sem
þarna var inni. Þarna hlaut að
vera raki og ryk og húsið allt
hið óvistlegasta. Kannske hékk
ennþá kaðallinn, sem María hafði
hengt sig í, á bitanum.
Við biðum, ag eftir nokkrar
langar mínútur kom dómarinn
út aftur. Hann lét aftur hurðina
á eftir sér og gætti þess að læsa
henni vandlega. Svo gekk hann
til okkar einbeittur en álútur,
en svo leit hann á okkuir gráura
augunum og hristi höfuðið.
— Ekkert.
Engin Evvie. Nú, jæja ........
það kysi ég líka helzt. Helzt kysi
ég, að engin Evvie fyndist nokk-
urn tíma, hvorki hér né annar*
staðar.
Það er sjaldgæft, að Martin
dómari þegi lengi í einu, en
hann steinþagði alla iheimleið-
ina. Þegar við komum að húsinu,
kom Walker akandi. Hann flýtti
sér út úr bílnum og sendi okkur
rannsakandi augriatillit.
— Ekki?
— Ekki heitt lífsmark að sjá,
svaraði dómarinn. — Enginn
hefur gengið þarna um, síð-
an ....
Hann lauk ekki við setning-
una.
Ég skammaðist mín fyrir »ð
hafa sýnt gamla manninum þessa
hörku, og ekki bætti spurningin,
sem Walker kom með, úr skák.
— Jæja, ertu þá ánægður,
Steve?
— Vitenlega. AJsakaðu.
— Ekkert að afsaka. Við skul-
um ekki taka þetta nærri okk-
ur. Ég býst við, að þetta hefði
þurft að gera fyrr eða seinne,
hvort sem var.
Hann sneri sér og horfði út á
ána. Það var farið að skyggja
yfir skógunum og kyrrð færðist
yfir um leið. Ég tók eftir því,
að hávaðinn í slæðibátnum var
hættur fyrir fulit og alit.
— Þeir eru hættir, aagði
Waiker. — Enginn árangur. Þoð
Hitarar -
Master
- Hitarar
Model M-50E Model B-99E Model B-120E Model B-155E Model B-320E
HHamagn - BTU á klst. 60.000.00 76.000.00 120.000.00 150.000.00 320.000.00
ftairtf f e«
Lesgd 7« 00 107 17 150 •
BrckM 3C.4 40,8 40,5 44 7«
H«8 41 64 M,6 64, B 86
lyngd f kg. (ím oiút ) 10.1 11 41 41 72
BúmUk oifugeymie, f lftrum * U 6C 60 120
A»tlu6 olfueytsala, í iftrum á kist. 1,26 t 9,26 4,2 6.«
Tfmor, £ einoi UnkfylU M, S 14,6 15.6 12 14
Loftmagn, «pphiU6 (c.f.m.) 100 146 460 500 1600
Ifótor: 220 voit, M rie, 1 fasa 1/8 M> 1/8 hö 1/4 hö 1/3 hö 1/2 hö
fnÚBingshraði 5460 1450 1460 3450 1725
BitaatiUtr (thermoaUt) Fáanlegt Fáanlegt Fáanlegt Fáanlegt Fáaniegt
Síðasta sending vetraríns er komin
Útsölustnðir: Byggingavöruverzlun Akureyrar og
Verzlun Elíasar Guðnasonar, Eskifirði.
Fimm stærðir fyrirliggjandi. —- Þeir, sem vilja fá MASTER, úr þessari sendingu,
ættu að tryggja sér þá sem fyrst.
i mmmm & mm n
Grjótagötu 7 og Ármúla 1. — Sími 24250.