Morgunblaðið - 12.06.1968, Blaðsíða 22

22
ftfrfcr (Mfí'T sr ímnAcni>rnf<7T'Wf cftdc rCT'vrn'.r»q,o»/r
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 12. JÚNÍ 196B
Eva Jónsdóttir, Ferju-
bakka - Minningarorð
Ei glóir æ á grænum lauki
sú gullna dögg um morgunstund,
né hneggjar loft af hrossaigauki,
né hlær við sjór og brosir grund.
Guð það hentast heiimi famn
það hið bliða
blanda stríðu.
Allt er gott, sem gjörði hann.
Móðir mín, tengdamóðir og
amma,
Vilborg Jóhannesdóttir,
Hverfisgötu 58, Hafnarfirði,
lézt á Sólvangi 9. þ.m.
Jóhannes N. Hallgrímsson,
Þórhildur Hóseasdóttir
og barnabörn.
Faðir minn, tengdafaðir og
afi
Árni Jónasson
fyrrv. ullarmatsmaður,
Bárugötu 35,
andaðtst að heimili sínu þann
10. þ. m.
Þuriður Arnadóttir,
Einar Magnússon
og börn.
Faðir okkar, tengdafaðir og
afi
Sigurjón Pálsson
er andaðist að Elliheimilinu
Grun hinn 4. þ.m. verður jarð
settur frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 13. þ.m. kl.
13.30.
Fyrir hönd vandamanna.
Hansína Sigurjónsdóttir.
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát
elskulegrar eiginkonu minnar
og móður okkar,
Þorbjargar
Valdimarsdóttur.
Einnig kærar þakkir til
lækna og hjúkrunarliðs Borg-
arsjúkrahússins í Fossvogi.
Jón Kristjánsson
Þorvarður Jónsson
Borghildur G. Jónsdóttir
Valdimar Kr. Jónsson
Jón A. Jónsson.
ÞETTA erindi Sveinbjarnar
Egiilssonar kom mér í hug, þegar
ég heyrði lát Evu á Ferjubakka.
Hún 'lézt í Sjúkrahúsi Akraness
15. marz sl. Það er erfitt að trúa,
að þessi þróttmikia og glaðværa
kona sé horfin sjónum. En eins
og segir í kvæðinu, þá er allt
breytinigum háð. Allir verða að
hlýða kalli dauðans.
Það er ekki ætkm mín að rekja
æviferil Evu heitinnar í þessum
iínuim, enda skortir mig að mikki
leyti þekkingu til þess. Þessi orð
mín eru aðeins tilraun til að votta
minningu hennar þakkilæti mitt
og virðingu fyrir þau kynni, er
ég hafði af henni.
Fyrir tuittugu árum fluttu for-
eldrar mínir í nágrenni við heim-
iili Evu og manns hennar, Jó-
hannesar Einanssonar. Mun það
hafa verið fyrir atibeina Jóhann-
esar, eitt af fjölmörgu sem fjöl-
skylda mín á þeim hjónium að
þakka. Það vaa- (gott að eiga
heima í nábýli við Evu og Jó-
hannes og böm þeirra. Var heim-
ili þeirra vinsaelt og virt af ölthrm
þeirra nágrönmim sakir fédags-
lyndis þeirra og lj úfmennsku.
Eva var kona mikJium kostum
búin. Hún var greind og hnein-
skilin og skoðanir hennar heii-
steyptar. ölktm, sem henni kynnt
uist verður minniistætt, hve mikill
lifskraftur og kátína stöfuðu frá
henni hvort sem það var heima
eða heiman. Hún hafði gott og
heilbrigt skopskyn og henti jafnt
gaman að sjáifri sér og öðnum.
Á Ferjubakka var gestkvœmt,
einkum á sumrum, og það svo,
að ég held að heyri tid fládæma.
Allir voru velkomnir. Þar opn.uð-
ust hurðir aldrei í háiltfa gátt. Og
mitt í önn dagsins gat Eva alltaf
átt tíma til að ræða við giesti
sína og veit ég, að ekki mim
næturhvíMin ætíð hatfa verið
löng.
Þegar hugsað er til baka,
kemux mér strax í huig sá mikli
fjöldi barna og ungtLinga, sem
sumardvöl áttu hjá Evru og Jó-
hanneisi. Myndi það stór hópur
ef saman kæmi. Þa/u hjónin
sýndu þeim börmum mikla ástúð
og umhyggju, ekki síður en eigin
börnum. Þeir foreMrar, sem
börn sín áttu á Ferjufoakka,
fengu þau tii baka þroskaðri á
líkama og sái. Eða er nokkuð það
til, sem heillavænlegra getur tal-
ist fyrir börn kaupstaðabúanna
en að eiga sumardvöl í sveit hjá
fólki, sem viðhefur fuitta regiu-
serni og veitir börnunium fuil-
nægju í umihyggju, stairfi og leik?
Þannig dvöl áttiu börnin, sem í
Efstabænum voru á sumrin.
Engum kunnugum diulMist sú
mfflcla ást sem Eva bar till eilgán-
manns síns og barna. Sú ást var
endurgoMin. Hjónaband hennar
og Jófoannesar var rngög ástúð-
iegt og út frá því métaðist
heiimiLi þeirra og böm. Þau voru
hvort öðru stoð og styrkur eins
og bezt gierist. A það reyndi
mjög, því tvö barna sinna misstu
þau í blóma lífsins. Þau þrjú, sem
á lífi eru, bera góðu uppefldi
ótvírætt vitni ag bamabörnin
eru mannvænleg.
Árin koma og fara. Sautjón
voru árin, sem fjölskyflda mín
átti heima á Ferjubaka. Fró þeim
tíma er margs að minnast. Þá ber
fyrst að geta náinnar vináttu og
saimvinnu við góða granna, hvort
sem var að ræða að koma sam-
an til að gLeðjast eða hryggjast
eða dieiia með sér erfiði og
ánægju daigilegra startfa svo sem
í nábýli er alltaí nauðsynlegt.
Minningar þessara áira er gott
að geyma.
Um leið og ég votta eiigin-
manni Evu, börnum og öðrum
nánum skyldmennum, djúpa
samúð mína, vil ég bera fram
þá ósk að afkomienduT hemnar
megi í sem ríkustum mæli erfa
mannkosti hennax.
Friðuir sé með hennL
Helgi Kristjánsson.
Magnús Víglundsson
frá Sellátrum — Kveðja
MAGNÚSI kynntist ég fyrir
nokkrum árum, og er mér þó
ekki ljóst hvenær og hvernig
við urðum vinir. Flest virtist
mæla á móti því að slíkt gæti
orðið, vini eignast maður oftast
ungur, hitt verða kunningjar, að
sönnu margir góðir, en það er
samt eitthvað annað. Aldurs-
munur okkar var talsverður, upp
runi og lífskjör gjörólík, en
samskipti okkar réðust á svipað-
an veg og stúdentsins og gamla
Stáls í kvæði Runebergs, og
sjálfur var hann fulltrúi þess
fólks“ sem þorði allt, nema þrek
og manndóm svíkja“. Það man
ég þó fyrst, að allt í einu erum
við tveir menn ólíkra heima,
staddir á heiðum uppi við sil-
ungsvatn, hamingjusamir eins og
strákar, í nóttlausum heimi.
Slíkar ferðir urðu æðimargar áð-
ur en lauk, en nú er lokadagur
upprunninn, og vinur minn ráð-
inn í annað ver.
Magnús kaus sér oftast önnur
umræðuefni en eigin ævi, og veit
ég því lítið sem ekkert um hana,
annað en það, að hann var aust-
firzkur að uppruna og einsetu-
maður alla tíð, barningsmaður
krappra kjara, en enginn þurfa-
lingur. Fulltíða lagði berklaveik.
in hann í einelti, og átti hann
eftir öllum sólarmerkjum að
vera löngu kominn undir græna
torfu, hetfði hann ekki, eins og
skáldið góða, haft til að bera
„þrjózku hins lágvaxna rnanns",
Hjörtur Gunnlaugs-
son — Minningarorð
Þökkum innilega okkur sýnda
samúð og vináttu við andlát
og útför
Gísla Ág. Gunnarssonar
fyrrv. stýrimanns.
Sigríður Pétursdóttir
Guðrún Sveinsdóttir
Sigrún Gísladóttir
Gunnlaugur Þorfinnsson
og dótturbörn.
HJÖRTUR Gunnlaugsson sjó-
maður í Stykkishólmi andaðist
á nýjársdag sl. Ég hefi fyrir
löngu ætlað að vera búinn a'ð
minnast þessa vinar míns og
góða drengs en það hefir dreg-
izt og því er þessi stutta grein
nokkuð síðbúin.
Hjörtur var fæddur að Upp-
salakoti í Svarfaðardal 7. júní
1906 en þaðan fór hann mjög
ungur til vandalausra og vand-
ist því snemma iðjusemi og
sjálfsbjargarviðleitni sem kom
sér vel. Hann varð ungur sjó-
maður og lengst af var sjórinn
hans starfsvettvangur, enda jafn-
an eftirsóttur í skiprúm. Leið
okkar lá fyrst saman á Eski-
firði og síðan ekki fyrr en hann
flutti til Stykkishólms 1946. Þar
var hann svo hamingjusamur a‘ð
eignast ágætan vinu og félaga,
Sesselju Kristjánsdóttir og
bjuggu þau saman og áttu ind-
ælt heimili þar til Hjörtur lézt
sem jafnvel hinn bleiki gestuir
gat ekki bugað. Síðan tók við
venjulegt strit þess sem vinnur
hÖrðum höndum við sjósókn og
farmennsku, unz við tekur al-
menn verkamannavinna, sem til-
brigðalítið lauk með grásleppu-
veiðum á grunnmiðum. Magnús
var maður minna fornu dyggða,
ráðvandur og hreinn í lund. Orð
hans þýddu nákvæmlega það
hann mæiti, og af annarra orð-
um ætlaðist hann hins sama.
Vera kann að sumum hafi þótt
hann harður i horn að taka, og
satt er það, að hann talaði ekki
fremur en Stjáni blái neitt tæpi-
tungumál, ef á hann var leitað
að ósekju, en ómjúk lífsbarátta
hafði neytt hann inn í harða
skel, sem hann bar langa ævi
í viðskotaillum heimi. Við sem
þekktum hann gjörr, vissum að
hann var bæði viðkvæmur og
hjartahlýr, og ungan svein þekki
ég, sem þótti hann Magnús minn
mjúkhentastur manna.
Ættingjum hans, sem ég veit
engin deili á, óska ég þess, að
af þeim meiði sem Magnús er
sprottinn, megi þeir kvistir vaxa
sem honum likist að hreinlyndi
og drengskap.
Atli Már.
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og jarðarför
móður, fósturmóður, tengda-
móður og ömmu okkar
Jóhönnu Kristófersdóttur
Bíldudal.
Guðrún Sölvadóttir
Sigurður Benjamínsson
Hallfriður Sölvadóttir,
Vilborg Söivadóttir
Guðbjörg Valdimarsdóttir
Rúna M. Scbröder
Þórarinn H. Magnússon.
Innilegar þakkir flytjum við
öllum þeim er sýndu okkur
samú'ð og vinarhug við andlát
og jarðarför litlu dóttur okk-
ar og systur
Ingibjargar Jónu
Steingrímsdóttur.
Dana Arnar
Steingrímur Felixson
Friðbjöm Ö. Steingrimsson
Sigurður S. Steingrímsson
Gréta S. Steingrimsdóttir.
Hjartans þakkir til Eyfellinga
og allra annarra, sem auð-
sýndu
Elínu Kjartansdóttur
Nordal
vináttu og tryggð, bæði lífs og
liðinni.
Vandamenn.
Hugheilar þakkir fyrir auð-
sýnda hluttekningu og samúð
vegna andláts og jarðarfarar
Sigríðar Blandon Halling.
Charles W. Halling og synlr,
Þorbjörg og Ámi E. Blandon,
dætur, tengdasynir og bama-
böra.
sem fyrr segir. Sesselja hafði
tekið í fóstur tvö dætrabörn sín
og ólust þau upp hjá þeim Hirti.
Þeim reyndist Hjörtur sem fað-
ir, enda var hann með eindæm-
um barngóður. Hann var jafnan
léttur í lund hvar sem hann fór
og ekki minnist ég þess að hafa
nokkru sinni mætt honum nema
glöðum og ánægðum. Hann var
traustur maður og loforð hans
þurfti enginn að skjalfesta. Á
sjónum var hann í öllum störf-
um dugnaðarmaður hvort sem
hann var matsveinn eða háseti.
Hann var og ágætur netamaður,
enda vann hann seinustu árin á
netastofu og gerði a'ð veiðarfær-
um.
Um Hjört sannaðist vel það
sem Grímur Thomsen segir. —
Hann var „þéttur á veli og þétt-
ur í lund og þrautgóður á rauna
stund.“ Að honum er sjónarsvipt
ir, því þeim er honum kynnt-
ust verður hann lengi minnis-
stæður.
Mér var hann alltaf hlýr og
einlægur eins og öllum þeim
sem hann umgekkst. Á ég því
góða mynd af honum í huga
mínum og er þakklátur fyrir að
hafa átt samleið með honum í
önn daganna.
Blessuð sé minning góðs
drengs.
Mínar innilegustu þakkir til
nemenda minna í Kvenna-
skólanum frá 1918 fyrir kær-
komna kveðju til mín nú ný-
lega. Lifið heilar!
Jakob Jóh. SmárL
Kærar þakkir til ykkar allra
sem sýnduð mér vinsemd 29.
maí sl.
Pálína Pálsdóttlr
Vesturbraut 23,
HafnarfirðL
Hjartanlega þakka ég öllum
vinum og vandamönnum, sem
glöddu mig á níræðisafmæl-
inu með heimsóknum, gjöfum,
blómum og skeytum.
Guð blessi ykkur ölL
Guðbjörg Jónsdóttir
MfðdaL
Ami Helgason.